~Η ψυχή που δεν γνώρισε κάνεις!~ [Plus+]

~Ξέρω.. δεν ξέρω!~

Πώς άραγε ένα ποίημα μπορεί να αρχίσει;
Μάλλον κάπως έτσι..
"Εδώ μιλάει για μια αγάπη
που σαν πουλί έχει φύγει.."
Εγώ όμως δεν θα μιλήσω για αγάπη,
για αυτήν που στο μυαλό σου'χει έρθει!
Θα μιλήσω για κάτι που κανένας δεν τολμάει..
Σαν έννοχο μυστικό το κουβαλάει..
Που τα σωθικά ξέρει να τρώει!

Πες μου, τελικά τι γίνετε μετά,
όταν πια σπάσουν τα υλικά;
Που έχουν σπάσει σαν γυαλιά!
Μια πτώση.. πες μου τώρα πια πώς θα τα ξαναβρείς;
Ένα προς ένα να τα κολλήσεις,
σαν να μην έσπασαν ποτέ;!

Όσα κομμάτια κι αν βρεις,
όσο καλά κι αν τα κολλήσεις,
όσο ωραία κι αν τα στολίσεις..
Πάντα θα είναι λειψά..
Πάντα θα κυλάει αίμα..
Πάντα θα πονάς..

Πέτα το ψέμα!
Μην καμουφλάρεις τον πόνο που μέσα σου κυλά!
Άσε τα δάκρυα να πέσουν!
Πλέον το να δείχνεις δυνατός,
πώς να το πω.. είναι φριχτό!!!

Πες μου, γίνεται πάντα όλοι οι παίκτες να νικούν;
Πώς γίνεται στο παιχνίδι της ζωής, όλοι λίγο-πολύ πάντα να κερδίζουν;
Πάντα υπάρχουν οι "μονίμος" νικητές, υπάρχουν και οι μέτριοι μα, πού είναι οι ηττημένοι;
Αν το σκεφτείς καλά, όλοι αυτοί οι τάχα νικητές, φοράνε μάσκα να κρυφτούν απ'τον καθρέφτη!
Χρόνια τώρα αρνούμαι να βάλω αυτήν την μάσκα!
Και όλοι αυτοί, με μπερδεύουν με την αντανάκλαση..
Τελικά ποιον πολεμάς.. εμένα, την αλήθεια ή κάτι που δεν θέλεις να του μοιάσεις;

Εγώ δεν μιλάω για όλα αυτά τα συνηθισμένα!
Μιλάω για τον πάτο που δεν μίλα κανείς!
Που όλοι μας ίσως, περάσαμε από 'κει!
Κανένας δεν πρόκειται να το παραδεχτεί!
Μην με μπερδεύεις με την φωνή
μέσα στο κεφάλι, που κάθε βράδυ
σου αφηγείται το παρελθόν που'χει περάσει!
Ούτε με την κραυγή της ενοχής!
Ούτε της θλίψης ή της οργής μα, ούτε και της απογοήτευσης στην τελική!

Είναι η δική μου φωνή που σου μιλάει!
Ξέρει από σκοτάδι.. ξέρει ότι το κρύβεις!
Έχει όνομα αυτή η φωνή,
θυμίζει την αγάπη,
έχει όψη σαν την κατανόηση
και αίσθηση σαν την συγχώρεση!
Αλλά καμία σχέση με αυτά στην τελική!

"Μαρία την λένε και είναι μόλις 5 ετών..
Κάθεται σε μια κούνια μιας παιδικής χαράς..
Δεν έχει μέλλον, ούτε παρελθόν.. ζει στο τώρα..
Θα χαθεί όπου να'ναι.. χάνεται μέσα στο χρόνο..
Μίλα της, δωσ'της τον πόνο σου πριν εξαφανιστεί!
Δεν πρόκειται να μιλήσει, να σε κρίνει..
Θα σε κοιτάει μονάχα στα μάτια, στιγμιαία θα σε παρατηρήσεις από πάνω μέχρι κάτω.. για να μην σε ξεχάσει.. θα σε αγκαλιάσει και θα φύγει!
Αυτή η φωνή δεν ακούγεται και δεν καταλαβαίνετε μόνο με τα αφτιά του σώματος.. Θέλει και τα αφτιά της καρδιάς και της ψυχής!
Αλλιώς είναι σαν να μιλάς σε παιδί με μυαλό φτιαγμένο από γαλαξία και καρδιά φτιαγμένη από σύμπαν.. και.. ψυχή χαμένη κάπου που κάνεις πια δεν ξέρει.."

Ξέρω από σκοτάδι,
ζω εδώ και μια αιωνιότητα εκεί,
χρόνο δεν γνωρίζω!
Ξέρω από πόνο,
σου είμαι μικρή στο μάτι
κι όμως φαντάσου την έκρηξη
μέσα σε ένα μικρό "χαλικάκι"!
Ξέρω πώς είναι υπό του μηδενός..
ξέρω ακόμη πώς είναι να ζεις εκεί κάτω, ξέρωντας ότι δεν θα βγεις σύντομα από'κει!
Και πώς να πιστέψεις στα θαύματα όταν λένε πως μόνο εσύ, μόνος σου(!)
μπορείς να βγεις από εκεί εννοώντας από το 0, (ούτε καν για το μείον που πέρασα από'κει)!
Ξέρω πως είναι να είσαι μια ζωή το τίποτα στο τίποτα, μέσα σε ένα πλανήτη γεμάτο από "κάτι"!

Ξέρω! Ξέρω.. ξέρω...

Δεν ξέρω τίποτα από αυτά που ξέρεις εσύ!

Τώρα με πιστεύεις;

(1/2/'23)

~Μάρω Jackson~