Yağmur başlamıştı.Canla yağmurda yürümeyi çok severdik.Üstümüz başımız sırılsıklam olurdu.Çocuklar gibi eğlenirdik sevdiceğimle.Şimdi yine yağmur yağıyordu, bu sefer yürüyemeyecektik."Seni çok seviyorum Cemre'm"diye bağıramayacaktı sokak aralarında. Susması için ağzını kapattığımda, avuç içlerimden öpemeyecekti.Üstüm onun gibi kokana kadar sarılamayacatım bir daha. Ama kokusuna, tenine, gülüşüne, bakınca kaybolduğum gözlerine hiçbir zaman doyamadığım gibi doyamamıştım ki ben daha.Herşey için çok erkendi be Can.Düşüncelerimle böylece kavga ederken yanı başında oturduğum, yağmurdan ıslanmış ama hâlâ Can'ım gibi kokan toprağının üzerinde usulca ellerimi gezdirdim, ve yavaşça başımı yasladım."Sen şimdi burada böylece yatıyorsun ya Canım.O kadar yanıyor ki canım.O kadar kırılıyor, öyle sızlıyorki kalbim.Biliyorum ölmüyor her kalbi kırılan.Ama ben sensiz geçirdiğim her dakika, her saat ölümün acısını damarlarımda hissediyorum.Ben sensizliğin acısını yaşayamayacak kadar güçsüz, tecrübesizim Can.Biz seninle hiç bu kadar ayrı kalmadık ki.Bilmiyorum işte, belki de bilmek istemiyorum.BİLMİYORUM. Aşık olduğum, sevdiğim ilk adam! Seni sevme nedenim inan neydi bende anlamıyorum.Ne kadar da alışmışız biz birbirimize Can.Şimdi beni bıraktın diye öyle kızıyorum ki sana. Biliyorum elinde olan birşey değildi.Yinede kızıyorum işte.Ama şunu bilesin ki kızgınlığım sana değil kendime.Hüzünlendiğim; gitmen değil, bu kadar kalıpta beni kendine alıştırman olmuştur bilesin.Şimdi senin yokluğunda yalnızlığımı yaşıyorum Can.Seni çok seviyorum sevdiceğim çok."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SİYAH
Non-FictionMutluluk en ücra köşesinde saklanır aşkın.Bikere yeşerdimi yüreğinde sevda, keder hiçbir şeyinden ayrılmayan gölgesi oluverir insanın.Kaybedince sevdiğimizi acımızı dindirecek teselliler ararız.Bazen bir hatıra, bazen bir gülümseme akılda kalan.Ama...
