Caro diario..

0.1

Han Jisung'un ağzından.

Dilimin söylemeye elvermediği her şeyi kağıtlara aktarmak bir yaşam biçimi olmuştu benim için.

Dışıma bağıra bağıra vuramadığım şeyleri kağıtlara ağlaya ağlaya yazmakta öyle.

Bilmiyordum,ne zararım olduğunu gerçekten bilmiyordum ki beni sevmediklerine göre illa ki bir sebepleri olmalıydı.

Çok ağlamak isterdim bazen,

derdim ki:  "Ağla Jisung, tutma kendini daha fazla. Bunlar içine yük oluyor, bırak  biraz da dışına yük olsun." derdim.

Yapamazdım.

Ağlamak zayıflıktı, ağlamak güçsüzlüktü, ağlamak eziklikti.

Annem böyle yetiştirmişti beni. Ağlayanlar zayıf olurdu, özellikle de bu kişi bir erkekse.

Anlamıyordum,erkek veya kadın, cinsiyet ne farkeder diyordum anneme. Hepimizin duyguları yok mu diyordum.

Fakat sorgulamayı bırakmıştım bir süre sonra. Sorgulamak bile yoruyordu çünkü beni artık.

Bazen bırakmak istiyordum her şeyi.

siktir et.

Diyordum kendime. Ölmek istiyordum bazen, yaşamak için bir amacım yokken neden boşu boşuna nefes aldığımı sorguluyordum. 

Sonra o geliyordu aklıma,

Lee Minho

Sevdiğim çocuk, uğruna her şeyi yapabileceğim fakat onun beni sadece sıkılınca oynayabileceği bir oyuncaktan ibaret gören çocuk.

Belki hastalıklıydı düşüncelerim,belki aptalcaydı.

Belki yanlıştı, belki doğruydu.

Fakat onu eğlendiriyor olmak bile hoşuma gidiyordu bazen. Onun gülüşü,bana etrafımdaki her şeyi unutturabiliyordu.

Umursamıyordum hiçbir şeyi o bana gülünce.

Evet, alaycı bir gülümsemeydi belki suratındaki. Fakat hani derler ya, beynimi durduruyor diye.

Aynen öyle oluyordu benim için.

Kimse beni sevmese de olurdu, kimse beni dinlemesede olurdu.

Fakat sadece bir kere onun o yumuşacık görünen saçlarını okşamak, dudaklarını dudaklarımla birleştirmek isterdim.

Lakin Tanrı bana bunu bile çok görüyor olmalıydı ki,

sadece günlüğümün beyaz sayfalarını süslüyordu hayallerim.

________________________________

Umarım becerebilirim,siz de beğenirsiniz umarım. Belli değil fakat belki angst yaparım,yine de size kalmış. Pov: straykings. Yorum ve oy gelirse sevinirim..