Caro diario..

0.5

Evet,normalde bugün atmayacaktım bölümü ama yine de atıyorum. Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen. İyi okumalar.

_______________________________________

Sadece en son hatırladığım yer, babamın mezarının başında oturup, ilk defa korkmadan hıçkıra hıçkıra ağladığımdı.

_______________________________________

Başımda hissettiğim korkunç ağrı ile gözlerimi açtığımda hissettiğim ağrının sadece başımda olmadığını farkettim.

Gözlerim ağlamamın etkisiyle sızım sızım sızlıyor, başıma korkunç bir ağrı giriyordu.

Ayrıca mezar taşına yaslanmış olduğumdan dolayı da alnım hafif soyulmuştu.

Sorun etmedim,daha kötüleri de olmuştu ve bu hiçbir şeydi.

Gözlerimin nasıl göründüğünü merak ettim, eğer eve gittiğimde annem ağladığımı farkederse benim için kötü olurdu çünkü.

Tek elimle ceplerimi yokladım telefonumu almak için fakat yoktu.

Muhtemelen koşarken cebimden düşmüş olmalıydı.

Bunu da sorun etmedim,telefonla pek bir işim olmazdı.

Haberleşmek için kullanıyordum sadece fakat kimsenin beni merak ettiği de yoktu zaten.

Pek önemli bir şey değildi bu yüzden benim için.

Oturarak uyumaktan uyuşan dizlerimle ayağa kalkmaya çalıştım fakat ilk denememde dengemi sağlayamayıp yere düştüm.

Neden bilmiyordum ama kendi düşüşüme güldüm.

Kahkahalarla güldüm hem de.

Garibime gitmişti,sadece basit bir düşmeye bu kadar gülmeme imkan yoktu çünkü.

Fakat belki de gülmeye ihtiyacım vardı,en minik bir şeyi bekliyordum belki de kahkaha ata ata gülmek için.

Bunu da sorgulamadım, çok önceden bırakmıştım sorgulamayı.

İkinci denememde mezar taşına tutunup ayağa kalktım ve babamın adının üzerine minik bir öpücük kondurdum.

Eğer bir dilek hakkım olsaydı babamın hayatta olmasını dilerdim.

Babam bu dünyada tanıdığım en mükemmel ilk insandı, ikincisi Minho'ydu.

Mezarlığın çıkışına doğru yürürken aklımda yine o vardı.

Acaba ben ondan koşa koşa kaçtıktan sonra ne yapmıştı?

Bunu düşündüğüm için bile utanıyordum fakat acaba azıcık bile olsa merak etmiş miydi beni?

Sanmıyordum, sanmıyordum fakat içimde istemsizce minicik bir umut vardı ve ben bu umuda tutunmak istiyordum.

Boşa çıkacağını bile bile.

Yürüyordum, yürüyordum ve yürüyordum.

Merak etmiştim gerçekten,okuldan bu yana nasıl koşmuştum?

Ne kadar yürüdüm bilmiyorum,tahmini yarım saat falan sürdükten sonra evi görmüştüm.

Cesaretimi toplamaya çalıştım,annemin bir şey dememesini veya gözlerimin hâlini görmesini umdum.

Hiç sevmediğim bir özelliğim vardı ve  gözlerimin şişliği ağladığımda uzun bir süre gitmiyordu.

Ben içimden Tanrı'ya olan dualarımı sıralarken eve varmıştım bile.

Umarım, umarım sende bugün beni kırmazsın anne.