Later- mabbie

Geweld(ig) - hoofdstuk 13

Ik blijf dit verhaal (denk ik) in verteller POV schrijven, want dat hoef ik niet van POV te veranderen in het verhaal en dat maakt het gewoon een stuk makkelijker. (Let me know wat jullie fijner vinden) ook stop ik met tw, dus als je snel te getriggerd wordt, raad ik aan om nu te stoppen met lezen 🫶🏻

Matthyas ligt nogsteeds hopeloos op de grond. Hij ligt daar terwijl zijn broertje hun moeder is gaan halen. Hij wordt nog een paar keer in zijn gezicht en maag getrapt als hij zijn moeder aan hoort lopen. "EN NU BEN IK ER KLAAR MEE!" Schreeuwt ze uit. Hij en zijn vader schrikken op van het geluid. "En wat denk jij er aan te doen dan?!" Roept Matthyas zijn vader intimiderend. "Zie je vanzelf wel!" Zegt ze.

Ze horen de sirenes in de verte al. Eindelijk wordt hij opgepakt. Eindelijk zijn ze vrij. Ze horen voetstappen richting de deur komen. "DOE DE DEUR NU OPEN, OF WIJ TRAPPEN HEM IN!" Zijn moeder loopt moeizaam richting de deur toe, want zijn monsterlijke vader probeert haar tegen te houden. Hij realiseert nu pas wat hij gedaan heeft. Nu pas realiseert hij wat een slechte vader hij is. Nu pas realiseert hij dat hij een vader was, maar geen papa.

Zijn grip verzwakt en Moeder Jolanda trekt de deur open. En de politie treft Matthyas hopeloos op de grond aan. De politie rent op de arme jongen af en proberen hem op te tillen. "We hebben ambulance nodig Tim!" Roept er één. Jolanda kijkt er zorgelijk naar. Haar eigen zoon wordt mee genomen naar het ziekenhuis, omdat de vader van haar zoon zich niet normaal kan gedragen.

Al snel arriveert de ambulance, en wordt de blonde jongen mee genomen naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, terwijl Vader Jan mee genomen wordt naar het dichtstbijzijnde politiebureau. De tranen stromen bij iedereen, maar het hardst bij Jolanda. Haar man wordt mee genomen. Haar man waarvan ze dacht dat ze verliefd op was. Waar mee ze voor altijd oud zo worden. En zijn ze wel ouder geworden, maar haar man begon met het mishandelen van haar kinderen

Ze wilt niet eens "hun" kinderen zeggen, want hij gedroeg zich niet als een vader. Hij gedroeg zich niet als een papa die je hoort te steunen als je moeilijk hebt. Die je hoort te steunen als je de laatste eind toets hebt op de basisschool. Hij hoort zich niet te gedragen als een vader die je slaat als je geen 10 haalt op school. Of als  De een vader die je dronken maakt, omdat hij dan dingen met je kan doen, zonder dat jij er iets tegen kan doen, omdat jij te dronken bent.

Hij was er gewoon niet. Hij was de vader zonder rol. En die rol moesten zijn zonen in andere mensen vinden. Mensen zoals hun vrienden. Mensen die ze wel geweldig vonden, of mensen die er wel voor ze waren. Mensen die ze genoeg aandacht gaven. Mensen die ze gaven wat ze verdiende, in plaats van geweld te geven als een verjaardagscadeautje.

En dat allemaal terwijl één van Jolanda haar zonen mee genomen wordt naar het ziekenhuis, omdat zijn 'vader' hem in elkaar geslagen heeft. En de reden daar achter? Ze heeft geen flauw idee. Haar zoon deed altijd zo zijn best om geliefd te worden door zijn vader die geen papa was. En niet alleen hij probeerde dat, ook zijn broers deden hun best. Maar ze zijn allemaal daarin gefaald. En ook dat uitte hun vader richting z'n eigen kinderen.

Zij moesten alle 4 elke dag dezelfde marteling ondergaan, gewoon omdat hun vader wat geen papa te noemen is, een monster is.