Later- mabbie

vraagtekens - hoofdstuk 16

"Matthy..?" Voorzichtig loopt Robbie het zielige ziekenhuis kamertje in van een goede vriend die hij nog niet lang kent. Matthyas draait met heel veel moeite zijn hoofd naar Rob en geeft hem een zwakke glimlach. "Gaat alles goed maatje?"

Natuurlijk weet Robbie het antwoord al, hij zit onder de verwondingen. Overal. Hij denkt terug aan de tijd dat zijn vader ook zo tegen hem was. Het was verschrikkelijk. Hij wist elk detail nog, ook al was hij maar 6. De hoeveelheid trauma hij op die jonge leeftijd heeft opgelopen was en is niet gezond.

Hij voelde zich kut dat hij iemand waar hij in zo'n korte tijd zo'n goede band heeft op mee kunnen bouwen zo erbij te zien liggen. Hij voelde zich misselijk makend, dat er mensen op aarde zijn die zo verschrikkelijk zijn. Waarom doen mensen dit? Hij had zoveel vraagteken.

Matthy kijkt naar Robbie toe, die nog net geen traan laat vallen. "Het komt goed..." zegt hij moeilijk. Robbie kon hem nog wel verstaan. "Ik weet het... ik weet het Matt." Zegt hij met meer tranen.

Hij loopt naar de stoel in de hoek van de kamer, en schuift het dichter naar het bed. Hij pakt Matthyas zijn hand en wrijft er over.

Langzaam wordt het buiten donker. Na een lange tijd in stilte te hebben gezeten begint Matthy weer moeilijk te praten. "Het wordt donker buiten.... Misschien is het beter als je morgen terug komt." Robbie kijkt naar buiten en knikt langzaam. "Ik kom morgen terug. Ik beloof het." Matthy kijkt hem dankbaar aan.

Nog nooit heeft hij zo'n goede vriend gehad. Het is misschien vroeg om te zeggen, maar hij weet het zeker. Robbie is trouw.

Robbie loopt het ziekenhuis en zoekt z'n fiets. Als hij bij z'n fiets aankomt pakt hij nog snel zijn telefoon om te kijken of hij nog berichtjes open heeft laten staan. Hij zucht als het alleen zijn moeder is. "👍" had ze geantwoord toen Robbie zei dat hij nog bij Matthy langs ging in het ziekenhuis.

Hij stopt z'n telefoon terug in z'n zak en fietst terug naar huis. Wat een lange en herbeleefde dag was het. Met herbeleefde bedoelt hij dat hij de flashbacks om de minuten weer voorbij zag. Hoe hij tegen de kast werd aangetrapt als hij 20 seconde te laat was. Hoe zijn vader zijn arm brak toen hij perongeluk 'kut' zei. Hoe zijn moeder hopeloos toe keek, omdat ze wist dat haar man haar genadeloos kon vermoorden als hij daar zin in had.

Alles kwam terug in zijn hoofd. Alles waarvan hij weet dat de arme jonge in het ziekenhuis ook mee heeft moeten maken. Het is verschrikkelijk dat er zulke mensen bestaan. Robbie wist zeker dat hij een betere vader zal zijn voor z'n toekomstige kinderen. Hij heeft het zichzelf beloofd.