Chasing the Symphony

Prologue

Meet Chiara.

A hard-working student leader who's everyone thinks she's a teacher's pet. She's always aiming for the top, and she's doing everything just for the things she wants to happen, but why all of a sudden she lose it? Will she be able to find it? What could happen after meeting with Kiro Vince Gonzales?

Meet Kiro.

With one strum of his guitar, Kiro was able to catch everyone's attention. With his soft features that everyone loved about him and his love for music, it brings him back to life. His brilliant mind was able to catch Chiara's attention, but despite that, Kiro has a past that has affected him the most. Will they be able to bring each other a symphony?

Or will they continue to chase it?

————-
————————————————————

Don't let yourself live in the past. Napabuntong hininga ako matapos mabasa ang nakasulat sa billboard.


"Yeah, don't live in the past," I sarcastically said to myself. I was driving to our old house.


To my very first house, where I grew up as a kid.


The melancholy feeling keeps lingering for me. Looking at the places where I used to play. And seeing those things makes me want to go back and see myself being so happy again.


It's not because I'm not happy right now.


Its because of those memories that I want to keep but at the same time I want to forget.


College life is such a roller coaster ride.


Somehow you will meet a stranger that can be a big part of who you will be as a person in the future, and sometimes you will meet people that can hurt you.


Throughout my college life, I used to be the person who always wanted to be someone who's working and determined to achieve everything I wanted in my power, but as I grew older and matured, I realized that somehow. You may not end up the way you wanted to, and that's totally okay.


Pain changes people, and circumstances change your will.


It's about surviving and looking for your own symphony.


Seeing this familiar road made me feel those longing feelings. I lost everything to gain something.



"Maganda araw po." Masayang bati ko sa bagong nakatira sa bahay namin. "Ay.. Kayo ho ba yung dating may ari ng bahay? "Tanong sa akin ng isang ale. Napatango naman ako. "Kayo ho si Ma'am Dhea? "Magalang na tanong ko.





Lumapit naman ako sa kanya noong tumango siya. "Yes, ikaw yung kausap ko sa phone? "Tanong niya sa akin pabalik. "Yes po. I'm chiara. And napatawag po kayo sa akin dahil sa box na wrong send?"Sabi ko.






Tumango naman siya. Its been Five years since noong maibenta ang lumang bahay namin at ilang taon na din kami bago nakabalik sa pilipinas. Kung uuwi man kami dito sa pilipinas ay saglit lang dahil wala naman kaming babalikan dito kung hindi ang naiwang negosyo ni daddy.

"Actually, Five years ago pa yung box na nasa amin pero hindi kasi namin alam kung saan kayo co-contact-in at sakto naman na nakita ulit namin noong maghalungkat kami para sa mga gamit na i-do-donate namin. Kaya nagbakasali kami at nagtanong sa broker at sakto naman daw na bumalik yung dating may ari kaya naman hiningi ko na ang number nyo. Tahimik lang akong nakikinig sa kanya.






"Pwede ko ho bang makita ang box? " Sabi ko. Ngumiti naman siya sa akin at kaagad na tumango. "Pwede naman. Halika pasok ka." Pag aaya sa akin ng may ari ng bahay. Napangiti naman ako ng muli akong makapasok sa loob ng bahay namin. Para akong bumalik doon. May mga alaala kaagad na pumasok sa aking isip. Ang mga tawanan namin nila daddy tuwing Christmas. At 'yon ang mga pinaka namimiss ko.





Pagkapasok ko nga sa loob ng bahay ay halos wala 'tong pinag-bago bukod lang sa mga furniture. "Grabe.. Parang dito pa din ako nakatira." Sabi ko. Ngumiti naman ang may ari ng bahay sa akin.






"Pasensya kana hah, hindi na namin na-ayos ang bahay. Masyado kasi kaming busy sa pag-aasikaso sa baby namin," she said. "Nako, wala hong problema. Ayos lang ho iyon sa akin. Hindi na din naman po ako magtatagal." Sagot ko.






"Saglit lang, kukunin ko lang ang box." Paalam niya sa akin at pagkatapos non ay naiwan nalang ako sa sala. Napatingin pa ako sa isang baby habang nakasakay 'to sa stroller.





"Hello.. baby" Masaya na bati ko. Nag pick a boo pa ako para lang tumingin siya sa akin. Pero parang mali pa ata ako ng ginawa. Bigla kasi 'tong umiyak kaya naman nataranta ako at naghanap nalang ng toys.






"Baby, toys, oh! "Pinakita ko naman sa kanya ang toys na hawak ko. Bahagya naman siyang tumigil sa pag-iyak habang nakatingin sa isang teddy bear na hawak ko.





Pinaglaruan ko lang iyon at binigay sa kanya upang hindi siya umiyak. Mga ilang minuto na din bago nakabalik si Miss Dhea.






May dala-dala siyang isang maliit na box nang parcel na hindi pa nabubuksan. "Eto na po ba yung box? "Curious na tanong ko.





"Oo, eto na yun. Hindi na namin binuksan baka kasi importante. Mabuti nalang at naitago pa namin sa bodega. Napatango naman ako at kinuha ang box. May kabigatan din 'yon. Halos may mga alikabok din.






"Salamat po." Sabi ko. Bago ako magpaalam sa may ari ng bahay. Muli kong pinagmasdan ang kabuoan ng bahay. Hindi ko maiwasan na muling malungkot habang pinagmamasdan 'yon. Halos buong buhay ko ay dito ako nakatira at ngayon ay may bago nanaman pamilya ang gagawa ng memories sa bahay na kinalakihan ko.





Inilagay ko naman sa passenger seat ang box na dala-dala ko saka ako umalis sa subdivision. I was driving to my unit.






When suddenly my phone rang.





It was Lovie.





"Yes? "I said when I answered the phone. "Huy! Nasaan kana? Hinahanap kana dito ng magsusukat ng gown! "Kaagad naman akong napapikit ng mariin ng maalala ko na ngayon pala ang araw na magsusukat kami ng damit para sa kasal ni daya.





"May kinuha lang ako sa dati namin bahay, pero papunt na ako." Sabi ko. "Sa dati nyong bahay? Ano ginagawa mo dyan? Pero basta! Bilisan mo ah." Sabi nalang ni Lovie bago ibaba ang tawag.






Nagmamadali naman ako magdrive papunta sa boutique kung saan kami magsusukat. Mga thirty minutes na akong nasa byahe at halos inip na inip na ako. Eto ang ayaw ko sa pilipinas. Halos araw-araw na ginawa ng dyos ay lagi nalang traffic.





"Sorry, na stuck ako sa traffic." Sabi ko kila Lovie habang sinusukatan siya. Kami kasi ang maid of honor sa kasal ni daya. "May god! Parang ang layo ng bahay nyo ah." Pa irap na sabi ni Lovie.





"Oo, malayo." Sarcastic na sagot ko. Nasa boutique din ang magiging sister-in-law ni daya at siya ang isa sa mga bridemaid sa kasal.





"Hello, Thea." Masayang sabi ko. Hindi naman kami close. Minsan ko lang din siyang nakita sa gathering nila daya at ng magiging soon-to-be husband niya.





"Hi! Chiara, how are you? "Masayang ngumiti sa akin si Thea. Halos nakakasilaw ang pagiging chinita nito. Mukha siyang japanese sa buhok niyang kulay brown at nakakulot 'to na hanggang balikat.






"I'm doing fine," I answered. Nakipag kamay pa ako sa kanya. "Tapos kana masukatan? "Tanong ko. Umiling naman siya. "Actually, nasukatan na ako last time, kaya I gained so much weight these past few weeks. I'm just here to check the progress." Sabi niya.




Tumango nalang ako. Hindi na ako nakasagot ng mag salita ang magsusukat. "Next! " Pagtawag. Kaagad naman akong hinila ni Lovie papunta sa mag-susukat. Noong sinusukatan nga ako ay napapatingin ako kay thea. Maganda kasi talaga ang feature niya na sobrang femine. Which I really like.



Pagkatapos kong masukatan ay kaagad din kaming pumunta sa mall ni Lovie para maghanap ng foundation na babagay sa amin.



"Grabe noh! Parang kailan lang puro mga organization lang nang school ang pinag-gagawa natin. Ngayon naman tayo na ang organizer sa mismong kasal ng kaibigan natin." Napangiti naman ako sa sinabi ni Lovie.



"Ang bilis ng panahon." Tipid na sagot ko.



Noong matapos kami mag shopping ni Lovie. Nag dinner naman kami sa isang Japanese restaurant.



"Hindi pa ba susunod si tito sayo pabalik dito sa pinas? Ilang taon na siyang nandoon sa Sweden." Sabi naman ni Lovie habang kumakain ng ramen.



"Nope, walang pang balak na bumalik si dad dito, and besides, okay na ang business niya doon." Sagot ko. Napatango naman si Lovie. "Ikaw? May balak ka pang bumalik sa Sweden? "Tanong naman niya sa akin.



"Yeah, meron. And besides, nandoon ang daddy ko. Siguro pagkatapos ng kasal ni Daya ay baka mag stay pa ako ng ilang months or week." Sabi ko. Napabuntong hininga naman si Lovie.




"Nakakalungkot naman! Ngayon si Daya ikakasal na. Ikaw naman pinili mong mangtrabaho sa ibang bansa! Ako! Eto single na nga. Walang lang jowa! "Pagod na pagod niyang sabi. Natawa nalang ako at napa-iling.



"I'm sure mga two years from now ay baka magkaroon kana din ng afam." Sabi ko. Nangiwi naman si Lovie. "Ewan ko! "Sagot naman niya.




"Basta, kapag may nakilala ka doon sa Sweden na gwapo at matipuno! I-reto mo na agad sa akin! "Napahawak nalang ako sa mata ko. Upang pigilan ang pagtawa ko.




"Sige, para naman maging masaya yang kaluluwa at kipay mo." Nanlalaki naman ang mata ni Lovie na tumingin sa akin.



"Eh ikaw? Kailan ulit sasaya yan? "Mapang-asar niyang sabi. Napairap nalang ako sa kanya at napangiwi. "I can satisfy myself." Mataray na sabi ko.



"Keme! "Sagot niya sa akin.



Noong matapos kaming kumain ay nagpunta naman kami sa bilihan ng mga lingerie sa department store. May mga gamit kasi kaming kailangan doon para sa bridal shower ni Daya.



Mga 3 months na din akong nandito sa pilipinas at dahil na din 'yon sa kasal ni Daya. At dahil na din sa naiwan namin business dito sa pilipinas.



"Ang ganda neto! "Excited na sabi ni Lovie habang ipinapakita ang isang lingerie. Napanganga nalang ako ng makita ang isang pulang lingeries na see trough and sa dibdib. "Oh my God! Baka makabuo kaagad ng baby si daya niyan." Natatawang sabi ko.




"Diba!! Bilhin ko na 'to! Para naman mabigyan na tayo ng pamangkin at inaanak." Tuwang-tuwa na sabi ni Lovie at iwinagayway pa ang hawak niya. Pareho lang kaming tumatawa habang pinag-mamasdan 'yon.



"I'm sure kahit sino hindi makaka-resist dito." Napailing nalang ako sa sinasabi ni Lovie. "Imagination mo oy! "Mahinang pagtapik sa balikat nya.



"Ay nako! Basta ako. Gusto ko na magkapamangkin! "Tuwang tuwa niyang sabi. "Bakit hindi ka sa kapatid mo manghingi ng pamangkin? "I frowned.



"Ay hindi pwede te! College palang ang mga kapatid ko. Kailangan muna maka graduate muna sila." Sagot niya. Napakibit balikat nalang ako.



Noong makauwi ako ay halos hindi ko na mailakad ang paa ko. Habang papasok sa unit. Dala-dala ang mga pinamili ko.



"May bukas ka pa na gugulin chiara." Paalala ko sa sarili ko. Nagpalit na ako ng damit at nahiga nalang sa kama. Pagod na pagod ang katawang lupa ko. Dahil na din sa sobrang busy namin para sa kasal ni daya.



In the next three months, ay ikakasal na si daya. At bukas naman ang bridal shower niya. Matagal na namin 'tong plano since magiging busy nga din ako in the next two months.




Dumating nga ang araw ng bridal shower ni daya at halos kami ay tuwang-tuwa dahil sa mga design na nakalagay sa dingding ng hotel room. May mga design kasi 'to na mga pricate part ng babae at kung ano-ano pa na sobrang explicit. Pero mas lalo kaming natuwa sa cake ni daya.



"Blow the d*ck! "Sigaw ni Lovie, kaya naman mas lalo kaming natawa. Mga lasing na kami, pero hindi pa naman ako ganoon kalasing.



Si daya naman, ay parang hindi magkandamayaw sa suot niyang vail. She's all white. Habang kami naman ay red ang mga suot namin. Backless red dress lang ang suot ko habang nakalugay naman ang honey tea brown hair ko.



Nag blow naman siya doon at nakakaakit na dinilaan ang cake niya dahilan para mapatili kami. Kasama din namin si thea sa bridal shower. Si Lovie naman ay tuwang-tuwa na ipinakita ang gift niya para kay daya.



"Lingerie, para sa inaanak! "Mas lalo naman kaming nagtawanan ng ilabas ni daya ang lingerie na binili namin. "Oh my god!! "Tili niya sa tuwa ng makita'yon.



Halos tuwang-tuwa ang lahat noong gabi din 'yon.




Noong patapos na ang bridal shower ni daya ay nagpaalam ako saglit na mag-cr ng maabutan ko si thea sa balcony ng unit na may makausap.



"Can we see each other? "Malambing niyang tanong. Napangiti nalang ako sa kanya. Bigla ko naman naalala ang sarili ko sa kanya.




I was like her before.



Dumiretcho ako sa cr at pagkatapos ay lumabas na din ako. Natapos nga ang bridal shower ni daya at naging busy naman ako sa pag-aasikaso ng mga need kong gawin sa business ni daddy dito sa pilipinas.





Halos madami na din ang branch namin dito sa pilipinas at kailangan ko din i check 'yon isa-isa. Ayun lang din ang ginawa ko buong stay ko dito sa pinas. May mga sales report din ako na binabasa at tinitingnan kung aling branch ang mahina sa market.





May mga ilan sa branch namin na halos wala talagang pumupunta kaya naman doon ako naka-focus. Halos ganoon palagi ang routine ko. Pupunta sa wedding venue, mag-check ng mga progress para sa kasal, then balik sa branch.








One week nalang at kasal na talaga ni daya, kaya naman mas lalo akong napagod. Umuwi ako sa unit na halos ubos na ubos ang energy ko.



Pagkabukas ko ng pinto ng unit ko ay napansin ko naman ang isang box. Muli kong naalala na 'to pala yung box na kinuha ko mula sa dati namin bahay. Nagtataka naman akong tumingin doon at kinuha 'yon. Naglakad ako dala-dala yun at saka ipinatong ito sa mini table.



Sandali ko pang pinagpag ang box dahil may kaunting alikabok doon. Napatingin naman ako sa nakasulat sa parcel.



My name was written on the recipient, but the name of the sender is not included on the box. I was wondering kung saan at kanino 'to galing. Kumuha ako ng cutter at kaagad na binuksan 'yon.



Nang mabuksan ko ang ang box ay may halo-halong emotion ang dumaloy sa katawan ko. Mariin akong napapikit ng makita ko ang mga pictures doon.



It was a box of memories.



Our memories.





Napatingin naman ako sa isang pictures na kasama ko siya. Picture: 'yon kuha sa isang charity event na magkasama kami. Me, my mom, my dad, and him. Halos lahat kami ay nakangiti sa picture habang may hawak hawak kaming mga teddy bears.




Noong makita ko ang picture ni mommy ay halos hindi ko na napigilan ang pagtulo ng luha ko. I'm still hurt.

The box is filled with pictures, letters, and all the things I gave him. I started sobbing after seeing all of this, and my heart almost shuttered when I saw the ring. It was under our picture. Picture for our first-year anniversary. I was smiling so widely while he was carrying me on his back. It was in La Union. We were both happy. We both loved each other in this picture.

It was his ring.



Hinawakan ko 'yon at muling pinag-masdan. The last time I saw this was when he and I broke up. And it was so painful for me.

And seeing this ring made me go back to that pain. I can't stop myself from sobbing after seeing this box of memories. It still hurts me to think of how we ended up.


We started as a couple with a lot of dreams for each other. But seeing this...

It brings back all the pain I tried to forget.


"Bakit ngayon pa?! "I held my chest in pain.


Inside the box, there's a letter.


His name was written on it.

When the wedding came, all the people inside the church were so happy. And Lovie and I were crying when Daya and her husband were changing their vows with each other.



Umiiyak lang ako buong wedding. To the point, na parehas na namin pinagtatawanan ang isat-isa dahil doon.



"Grabe naman 'yang iyak mo." Sabi ni Lovie habang pinupunasan ang luha niya. Mauuna na kami sa reception venue dahil mag aasikaso pa kami doon.



Nag fi-film nalang ang couple for SDE. Habang papalabas nga ako ng church ay halos nagmamadali na ako, kaya naman hindi ko na nakita si thea na tumatawag sa akin. Na nasa gilid ko na pala.



"Hel—" I was so shocked when I turned to my side. Thea was smiling at me so sweetly. But I couldn't react.



My mind is at a loss after seeing who's with her.



It was Kiro.



My heart felt stung after seeing him. He was wearing formal attire. And he changed a lot. I mean...




I couldn't read what on his mind. But he was staring at me. And I could help but smile. It was a forced smile. "Hi! "I said.




Tumingin naman ako kay thea, "Pupunta kana ng reception? "Tanong niya sa akin. "Y-yeah," I said. I clutched my hand to keep my hands from shaking.




"Oh! By the way, this is kiro." Pagpapakilala sa akin ni thea kay kiro. Nag aalangan naman akong tumingin kay kiro.




I gulped. My heart was about to explode just looking at him. It's been seven years since the last time I saw him.



I tried to hide my emotions and just smiled at him. "Hi! Its nice meeting you," I said. Faking a smile. Inabot ko naman ang kamay ko sa kanya upang makipag kamay.



"It's nice to see you again, Chiara." Napahinto ako ng sabihin niya ang pangalan ko.



Sa sobrang tagal na bago ko ulit marinig ang boses niya ay para ako nitong ibinalik kung saan kami nag umpisa.



Kung saan ko siya unang napansin.


At dahil 'yun Sa unang pagstrum niya ng kanyang gitara.


             ____________________________