Fyrheim (DUTCH)

- 1:Nieuw, waardeloos elektronica -

Credits voor de cover naar  LowaLowa1

Fyrheim, een wereld waar vuur thuis is

De stad. De stad was gewoon het leukste om in te wandelen. Ik moest nu eenmaal gaan shoppen want mijn oude laptop was kapot. Hij was kapot gegaan omdat hij van mijn bureau gevallen was. Ik kwam de elektronicawinkel tegen en ging naar binnen. Er stond een man met krullend haar achter de balie. Hij sprak me meteen aan toen ik hem zag.

"Hoi, wat kom je doen?" vroeg hij. Wat ik kom doen is een laptop kopen natuurlijk. Wat zou ik anders doen? Een brood kopen in een elektronicawinkel? Dacht het niet, dacht ik maar ik zei het niet luidop want dat zou mijn hele reputatie verpesten.

"Ik kom een laptop kopen," zei ik rustig.

"Er is enkel nog deze laptop. De rest is uitverkocht," zei de man.

Hij wees op een oude, stoffige laptop. Dat moest ik echt niet hebben, dacht ik. Maar als dat de enige keus is, dan kies ik toch voor die.

"Oké, dan koop ik die," zei ik. Hij pakte de laptop van de houten plank en legde hem op de toonbank. "Dat is dan zevenhonderd euro," zei hij. Zevenhonderd euro voor die brol? Dat betaal ik er echt niet voor, dacht ik, maar mijn lichaam deed iets anders. Ik rekende af en nam hem mee naar huis.

"Mama, ik ben thuis!" riep ik door de hal.

Mama zat in de zetel met haar GSM. Ik ging naast haar zitten. Ik keek mee met haar op haar GSM. Ze las de sms'jes van mijn vader die hij vroeger had gestuurd. Ze had tranen in haar ogen. Mijn vader en mijn moeder waren namelijk gescheiden en het lag nog zeer gevoelig. Ik probeerde haar te troosten en legde mijn arm over haar schouder. Mijn moeder liep weg. Als ze dat deed betekende dat ze geen troost wilde.

Ze ging naar de bib. Door het raam zag ik haar fietsen langs de graanvelden. Ik wist dat ze alleen wou zijn dus fietste ik haar niet achterna. Ik ging naar de zolderkamer waar mijn slaapkamer was. Vroeger toen ik zes jaar was, hadden we deze kamer ingericht. Een nieuwe kleur voor de muren en nieuwe meubels. Ik kreeg toen zelfs een zitzak. Ik wou toen dat mijn kamer roze werd en die kleur was nog steeds niet veranderd. Ik vond roze vroeger een mooie kleur, maar die kleur paste nu echt niet meer bij mij. Mijn oude laptop lag nog steeds in scherven op de grond. Ik pakte een stoffer en blik uit de op en stopte hem in de vuilbak. Ik ging ook even naar de bezemkast om stoffer en blik te halen. Ik veegde de scherven bij elkaar. En nu was het tijd voor dat waardeloos ding. Ik opende en op mijn scherm kwam dit tegen.

Aanmelden voor Fyrheim

Nieuw profiel

.........................................

Ik begreep het niet. Wat is Fyrheim, dacht ik. Ik deed hem dicht. Ik pakte mijn lievelingsboek dat ik al drie keer had gelezen en ging in mijn pastel paarse zitzak zitten. 

Het werd al laat en ik ging naar beneden. Mama was ook al terug van haar uitstapje naar het park. "Hoi," zei ik tegen haar. Ze antwoordde niet. Zo onbeschoft, dacht ik maar anders zou ze echt overkoken en dat wilde ik niet. Ik pakte het brood uit de kast en smeet de zak op tafel. Het boeide mijn moeder niet of ik met eten smeet. Ons gezin bestond vroeger uit drie personen maar nu maar uit twee personen omdat mijn ouders uit elkaar waren gegaan. Vroeger voedde mijn vader mij op. Maar nu mijn moeder er alleen voor stond moest ik leren zelfstandig leven. Daardoor kreeg ik een harder karakter en was ik ook niet meer zo lui.

Ik pakte de confituur en de choco en zette de potten op de houten tafel. Mijn moeder pakte de zak vlees uit de koelkast. Ze pakte ook nog de planken en de messen en ze legde die ook op tafel. Het was een doodse stilte tijdens het eten. Mama dacht waarschijnlijk weer aan papa, zoals altijd. Ik vond het makkelijker maar mijn moeder vond het nog steeds moeilijk. Ik begreep het ook wel maar ze moest zich er toch ooit eens overzetten. Ik zag dat ze het wel probeerde maar het mislukte steeds. Het leven was vallen en weer opstaan. Ik deed dat elke dag. Ik dacht aan morgen. Ik dacht aan mijn pestkoppen. Ik dacht aan mijn vrienden. Aan hoe ze mij beschermden tegen de pestkoppen. Hoe ze zo lief waren voor mij. Hoe ze me met zoveel zorg behandelden. Ik had niet zoveel vrienden maar ik dacht altijd: "Hoe minder vrienden, hoe hechter ze zijn."

Ik wist het. Ik was een nerd. Ik hield van studeren. Studeren was mijn leven. Ik kon er niets aan doen. Ik moest het wel. Ik moest wel studeren. Ik moest wel goede punten halen. Anders werd mijn moeder kwaad. Ik wou terug naar mijn vader. Ik miste zijn liefde. Ik strompelde naar beneden en hoorde een deur opgaan. Mama stond in deuropening van de voordeur, met een tas onder haar arm.

"Mam, ik wil bij papa logeren," zei ik.

"Waarom?" vroeg ze.

Ik wist dat ik over een gevoelige plek begon.

"Ik mis hem. Ik wil hem nog eens zien. Ik heb hem al meer dan een jaar niet gezien. Dat is echt een lange tijd," zei ik.

"Oké, ik zal het bespreken met hem," zei ze en ze ging aan tafel zitten.

Ik ging terug naar mijn kamer en pakte mijn boek. Ik stopte er al direct mee en pakte mijn laptop. Het scherm stond er weer. Ik maakte een account aan.

Aanmelden voor Fyrheim

Nieuw profiel

Eva Westwood