Fyrheim (DUTCH)

- 8: In de ziekenzaal-

Madame Petite ging even de ziekenboeg uit en kwam dan terug met de verpleegster, mevrouw Collins. Amélie Petite ging op mijn bed zitten en ondertussen ging Collins aan de slag met mij. "Wat voelde je?" vroeg ze aan mij. "Een ijskoude kou en ik hoorde een stem, een koele stem," beschreef ik. Ze dacht na. "Iets ijskoud en een stem," mompelde ze. Ze wandelde een kleine, donkere berging binnen, ze deed handschoenen aan en kwam eruit met een flesje met rode vloeistof. Ze goot de drank soepel in mijn keel. Het brandde en ging naar de rest van mijn lichaam. De schoolbel rinkelde. "Sorry liefje, maar ik moet naar mijn les," verontschuldigde ze. "Maakt niet uit, madame," zei ik en de deur ging met een dreun dicht. Mevrouw Collins deed haar handschoenen uit en legde ze op de kast. Daarna liet ze mij alleen achter. Ik bleef even alleen. Ik hoorde de vogels buiten fluiten.

Toen kwam Jason binnen. "Hallo Eva," zei hij. Je hoorde aan zijn toon dat hij in een pestbui zat. "Moet jij niet in de les zitten?" vroeg ik. "Nee, Petite heeft gezegd dat ik naar het toilet mocht en aangezien de ziekenzaal toch op de weg van de wc's liggen, dacht ik: "Ik breng eens een bezoekje aan dat schattige varkentje," zei hij. De ziekenboeg lag totaal uit de richting van de toiletten. Waarom pestte hij me altijd? "Laat me met rust!" riep ik. "Wat ga je doen dan? Ga je de verpleegster erbij halen?" zei hij. Ik sprong uit bed en deed de deur naar de gang, open. Ik rende de gang op en spurtte naar de lift. In de lift stond mevrouw De Wilde. "Lag jij niet in de ziekenboeg, juffrouw Westwood?" vroeg ze maar ze wachtte mijn antwoord niet af. "Vanavond nablijven tot zeven uur." "Maar mevrouw, ik heb een afspraak!" zei ik verontwaardigd. "Met wie dan?" vroeg ze. "Met... Met mijn vader," stotterde ik. Ik loog. "Je ziet je vader toch elke dag?" zei ze. Ik was diep gekwetst. "Nee, hij is gescheiden met mijn moeder," bibberde ik. Ze toonde geen emoties. "Dan nog moet je nablijven," zei ze en de lift stopte met stijgen. De Wilde stapte uit en ik zat alleen in de lift. Ik ging naar nummer drie. De lift stopte en ik stapte uit. Ik ging terug naar beneden met de trap. Gelukkig kwam ik niemand tegen. Ik rende naar de ziekenhuisvleugel en stapte naar binnen. Er was niemand, gelukkig. Ik ging terug en bed liggen en deed alsof er niets aan de hand was. De bel ging weer en dit keer was het Amy die binnenkwam. 

"Hey, Eva!" begroette ze me enthousiast. "Hallo!" Ik ging rechtop zitten. Ze ging zitten op de stoel die achter het bureau van mevrouw Collins stond. Er werd geklopt op de deur. Het was de vriendelijke directeur, meneer Parker, die geen vlieg kwaad deed. Zijn stalen bril zat scheef en zijn kralende kruin moest nodig gekamd worden. Alleen had hij daar geen tijd voor want hij moest nog documenten invullen, rekeningen betalen en andere schoolzaken regelen. Toch kwam hij even op bezoek bij mij. "Juffrouw De Bakker, zou je even de ruimte willen verlaten? Ik moet even een gesprek hebben met Eva," zei hij lief en hij ging op de plaats zitten die Amy net verlaten had. De deur viel dicht en direct daarna begon hij te praten. "Dag Eva," begon hij," wat is er gebeurd?" Ik beschreef hoe de kou naar mijn hele lichaam ging en hoe de stem in mijn ziel drong. "Eigenaardig, heel eigenaardig," mompelde hij. Hij begon te ijsberen. Ik wou dat hij weg ging want ik wou Amy spreken. "Kan u me alsjeblieft met rust laten want ik ben moe," loog ik. "Maar natuurlijk," zei hij en hij ging naar de gang. 

Amy keek naar me door de deuropening. "Kom maar naar binnen," lipte ik naar haar. Ze kwam binnen en we hadden een heel leuk gesprek. Een gesprek over hoe ik Jason had afgeschud en hoe ik De Wilde had tegengekomen. Een gesprek over hoe ze zei dat ik moest nablijven. "Wat een pech voor jou," zei ze. "Ach, ik ben het al gewend," zei ik. "Ik zal wel wachten in de fietsenstalling," zei Amy vriendelijk. "Dank je," zei ik een beetje verlegen. De bel ging en Amy ging terug weg. De speeltijd was namelijk voorbij. Mevrouw Collins kwam weer en vroeg bezorgd:" Gaat het al wat beter?" "Ja hoor," zei ik. "Dan mag je de ziekenboeg verlaten," zei ze en ze deed de deur open voor mij.