Fyrheim (DUTCH)

-14: De Dragon Wars -

Ik stond in de arena van de Dragon Wars. Iedereen applaudisseerde. De ogen van de toeschouwers prikten in mijn rug. Moana zat in het midden van de tribune. Naast haar zat Arthur en aan de linkerkant zat Remus. Ze fluisterde iets in Remus oor.  Hij schudde nee. Daarna kwam Lily uit de tunnel.  Iedereen klapte nog harder in zijn handen. Ik wist dat ik deze wedstrijd zou verliezen maar ik zou doorzetten. Amber, de wolf, had een spandoek gemaakt. "Go Eva, go!" stond erop geschilderd. Ik glimlachte even naar Amber en ze hield het doek nog hoger. Ze riep nog meer en harder. De lach op mijn gezicht werd nog groter  maar wanneer mijn blik die van Moana kruiste, verdween mijn lach als sneeuw voor de zon.  Ze keek me indringend aan alsof ik de wedstrijd al verloren had. 

Toen pas kwam de stress die ik al een hele tijd had opgekropt naar boven. Ik adem eens diep in en uit. En dan ging de tijd in een stroomversnelling. Lily vuurde een aantal stekelige bloemen op me af. Ik was zo snel dat ik de aanval kon ontwijken maar een bloem raakte me toch. Hij was recht in mijn buik beland. Ik wou kreunen van de pijn maar veel tijd was er niet want Lily vuurde al een nieuwe aanval op me af. Dit keer waren het dennennaalden. Ik draaide me om en ze beukten in mijn rug. Daar zouden veel rode plekken zitten. Ik probeerde dichter bij Lily te komen maar er kwam nog een aanval. Ik kwam daarna nog dichter tot ik aan haar poten kwam. Ze was gigantisch. Ik probeerde met het zwaard te vechten maar doordat ze zo een groot lichaam had kon het niet. Ik kon alleen wat slaan tegen haar benen. Dat hielp ook niet. Van de linker kant hoorde ik gejoel en geroep. Van de rechterkant hoorde ik ook geroep maar dat was boe-geroep. Daarna kwam er weer een aanval. Dit keer een storm van herfstbladeren waardoor ik niets kon. De bladeren rijkten naar de hemel als een draaikolk. Ze namen me mee en even vloog ik en bleef ik in de lucht hangen. Daarna werkte de zwaartekracht weer op me in en kwam ik met een smak op de grond. Ik stond direct recht en ging verder de strijd aan met Lily al wist ik dat ik sowieso verloren was. Ik probeerde toch. Ik geloofde in mezelf. Mijn mama zij ooit eens tegen mij dat meedoen beter is als winnen en daar geloofde ik sterk in. 

De rest van de wedstrijd verliep vlot. Er kwamen zelfs al krassen van mijn zwaard op de groene huid van haar poten. Maar dan gebeurde er iets vreemds. Er stormde een wezen op het kamp af. Het was dezelfde schaduwleeuw als in m'n droom. Hij verwoeste de arena niet maar bleef aan de kant staan. Ik vond het vreemd want in mijn nachtmerrie was hij veel woester. Zijn ogen gingen over de toeschouwers. En dan, dan zag je het kwaad in zijn ogen. Er ging een vuur aan in zijn iris. Ik werd een beetje bang maar ik zag dat hij niet naar mij keek maar naar de koningin van Fyrheim, Moana. Hij zette een stap in het midden van het veld. Lily en ik moesten zijn klauwen ontwijken want anders werden we verpletterd. We renden naar de tunnels die naar de kleedkamers leden. Onze wegen scheden want Lily kon niet in deze ruimten. Voor de deur van een kleedkamer stond een ridder in de vorm van schaduw mij op te wachten. Ik wist meteen dat ik door moest rennen naar buiten, het woud in. Door alle chaos wist ik niet meer waar de uitgang was. Een ridder versperde de doorgang en ik duwde hem aan de kant. Maar als ik dat probeerde kwam mijn hand door zijn borstkast. Je kon dus door hem lopen. Dat deed ik dus ook maar ik kreeg geen adem meer. Dat was dus geen goed idee. Nu ik toch door hem was gestapt kon ik naar de volgende gang komen. Schilderijen van verschillende koningen en koninginnen. Ik gunde de schilderwerken geen blik want daar was geen tijd voor.

Uiteindelijk kwam ik in de buitenlucht en hapte ik naar adem. Amber kwam naar me toe en liet me op haar rug. 'Dankjewel voor de lift,' zei ik snel. We renden door begroeiing en we stopten nooit behalve als Amber haar poot eens bleef steken achter de wortel van een boom. Ze zette me af aan het portaal waar vandaag geen Meermannen voor stonden. Vreemd, dacht ik maar ik gunde het verder geen aandacht. Ze mochten ook wel eens vakantie nemen. 'Ik moet mee,' zei Amber. 'Op dit moment is deze plaats te gevaarlijk. Is er een plek in jouw wereld waar je mij kan verstoppen?' vroeg ze.