Fyrheim (DUTCH)

- 4: Problemen -

"Jullie mogen eens meekomen naar het politiebureau," zei een agent met een stoppelbaard. De vrouw zette Amy haar fiets in de kofferbak. Ik ging in de auto zitten. De schade van de auto was klein dus de verzekeringen moeiden zich er niet mee. Dit was de eerste keer dat ik in een politieauto zat. Voor alles is de eerste keer, dacht ik. We reden naar het kantoor waar we een saai gesprek deden. Ik was dan ook net als Amy verveeld. Uiteindelijk kwam het er op neer dat we het niet mocht en dat ik te voet naar school moest. Ja, weer te laat bij wiskunde zeker. Mevrouw De Wilde zal me weer eens een nota geven. Maar gelukkig vond mijn moeder het toch niet erg. Ik liep over het voetpad tussen de buizen van de werkmannen. Amy was natuurlijk sneller op school dan mij. Ik moest weer een preek krijgen van De Wilde en zij, zij zou net op tijd komen in de les.

Ik kwam aan bij de school. De poort was al dicht maar hij was niet vast. Ik deed hem open en glipte naar binnen. Ik probeerde zo onopvallend langs het secrertariaat maar ze zagen me. "Hé wacht een even," zei een mevrouw met rood haar. "Moet jij geen roos briefje hebben voor je leerkracht?" vroeg ze. "Oh sorry mevrouw, ik was dat helemaal vergeten," zei ik alsof ik de beste acteur was die meedeed in een Hollywood-film. "Wat is je klas?" vroeg ze. "Ik zit in klas 3A7," zei ik. Ze keek op haar laptop. "Dan hebben jullie nu zeker les van mevrouw De Wilde. Klopt dat?" vroeg de vrouw. "Ja, dat klopt," zei ik. Ze gaf me het briefje en ik snelde naar boven. Ik klopte op de deur. "Kom binnen," zei mevrouw De Wilde. "Dag mevrouw Westwood. Tien minuten te laat. Dat is nu al de vijfde nota op rij," zei ze. Ik gaf het roze briefje aan haar. Mijn agenda werd op de bureau van De Wilde gesmeten. Ze schreef er iets in met haar bloedrode pen. Ik ging op mijn plaats achteraan in de klas zitten. Ik lette niet op omdat ik het niet interessant was. Eigenlijk was elke les niet interessant. Amy zat natuurlijk naast me en we giechelden samen. De leerkracht wiskunde had ons door. "Let eens op meisjes!" zei ze door de klas. We deden het niet. Mevrouw De Wilde haar hoofd werd rood. "Dit is laatste keer dat het zeg! Hierna ga je direct uit de klas!" riep ze. We luisterden weer niet en we giechelden verder. Haar hoofd werd paars. "Ga de klas maar uit!" riep ze. Ze zette ons buiten. De leerkracht van het lokaal naast ons kwam kijken want hij had de klap van de deur gehoord. We gingen naar beneden. De mevrouw van het secretariaat die mij daar juist een roos briefje had gegeven zat nog steeds achter haar saaie bureau dat vol bladeren papier bezaaid lag. Ze floot ons terug. "Wat is er nu weer gebeurd?" vroeg ze vooral aan mij want ze had me al eens gesproken. Amy stond er gewoon bij. Ik nam het woord: "We zijn de klas uitgestuurd omdat we te hard giechelden en we een beetje te hard praten." "Dan mogen jullie dit lesuur en de speeltijd daarna strafwerk schrijven," zei ze op kalme toon.

We begonnen zo snel mogelijk aan ons strafwerk.  We zaten in de gang. Waarom de mensen van het secretariaat deze plek voor ons hadden uitgekozen wist ik niet. We zouden toch afgeleid zijn. Het zou een lange dag worden. We moesten voor de straf de woorden opschrijven "Ik mag niet giechelen en praten tijdens de les." Ik schreef het wel duizend keer op. Oké, misschien was duizend er een beetje over. Maar ik schreef er toch zeker honderd. Mijn handen deden pijn. De bel ging. Leerlingen stormden in de gang. Druk pratend passeerden ze ons. Wij mochten niet naar buiten. Wij moesten op de houten stoelen blijven zitten en schrijven.