okuyacaksanız medyadaki şarkıyla beraber okumanızı öneririm. hem daha dramatik, hem daha can yakıcı olur hem de daha terapi gibi bir şarkı bilmiyorum dinleyin sadece.
✧･ﾟ: *✧･ﾟ:*✧･ﾟ: *✧･ﾟ:*✧･ﾟ: *✧･ﾟ:*✧
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
lütfen, lütfen, lütfen.
artık son bulsun.
gözyaşların yanaklarından aşağı süzülürken aklından geçen tek düşünceler buydu.
bir kesik daha.
'tanrım, daha fazlasına katlanamıyorum... lütfen, bitsin artık...'
bir tane daha.
hıçkırıkların gitgide daha da artarken vücuduna bir göz gezdirdin. berbat haldeydin, ancak umurunda da değildi. bunların son dakikaların olmasını umuyordun.
kolların, göğüslerin, belin, sırtının ulaşabildiğin kısımları, bacakların... tamamen yaralarla kaplanmıştın. daha eski yaraların iyileşmeden yenileri eklendiği için bütün cildin ya yaralarla ya da yara izleriyle doluydu.
dünya bu kadar adaletsiz olmak zorunda mıydı? bütün bu acıya katlanman gerekiyor muydu gerçekten? çevren gülen yüzlerle doluyken sen neden sürekli dipteydin? bunu hak edecek ne yapmıştın?
doğmuştun. aklına gelen ve gelebilecek tek cevap buydu.
vücudun uyuşmaya başlamıştı, hafifçe titriyordun. artık elindeki bıçağı bile adam akıllı tutamıyordun. vücut uzuvlarını hissetmek zorlaşıyordu. belki de bu sefer o nefret ettiğin tanrının yanına gidiş biletini almayı başarabilmiştin?
evde ayak sesleri duymaya başladığında hıçkırıklarını zorla durdurdun. gelen her kimse burada olduğunu bilmemeliydi. evin boş olduğu izlenimi vermek için elinden geldiğince sessiz olmaya çalıştın. ayak seslerinin tanıdık olması seni daha da endişelendiriyordu. kesinlikle odana gelmemeliydi. kapının kilitli olması, açılamayacağı anlamına gelmiyordu.
