1 k okunma olmuşuzzzz teşekkürler.. arkadaşlar sizden tek istediğim satır aralarına tepki ya da yorum göstermeniz anlık yorumlarınızı okumaktan çok zevk alıyorum sorry beni gaza getiriyor hepinizi seviyorum bugün günlerden süsömmm bu aradaaaa 🫶🏻🫶🏻🫶🏻
. . .
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ben seni sana rağmen severdim'
. . .
"Alo? Anne merhaba..." diye geveledim.
Ne söyleyeceğimi bilmeden götürmüştüm kulağıma o telefona.
"Nasılsın?" diye devam ettim.
Aylar sonra ilk defa aramıştı beni...
Annemin bir kuralı vardı.
"Ben aramadığım sürece beni arama."
tam iki buçuk ay sonra da canı kızının sesini duymak istemişti sanırım.
"İyi olmaya çalışıyorum." dediğinde sesinden çıkan o yorgunluğu sezmiştim.
"Neden? Ne oldu iyi misin?" diye sordum merakla.
"Kardeşin...bir kaç gündür hasta. Ateşi var kusuyor. Uykusuz kaldım onun başında beklerken yoruldum biraz."
"Doktora götürdün mü?" dedim hiç kırıldığımı belli etmeden.
"Hemde dört defa... ilaç yazıp yolladılar. Şimdi ballı ıhlamur yaptım onu içiyor."
Kardeşimin olduğunu çok yeni öğrenmiştim. Yaşını bile tam olarak bilmiyordum. Tek bildiğim oldukça küçük olduğuydu. Annemin sevgilisi ile nikah masasına oturacağına dair bir bilgim yoktu ama çocuk gün geçtikce büyüyordu.
Hiç mi merak etmiyorlardı beni? Hiç mi düşünmüyordu "Süsen hasta oluyor mu?" diye.
Öz müydüm? Öz olmasam bunu çoktan öğrenmiş olurdum sanırım...
Niyeydi o zaman? Kimeydi bu nefretleri? Niye hiçbir günahım yoksa bana olan bir kinleri vardı.
Küçücük bir kız çocuğu onlara ne yapmış olabilirdi ki?
"Bende dün ayağımı burktum. Tedbir için sargıya sardılar." dedim bir umut kırıntısı ararken.
Arkadan ağlama sesi geldiğinde bir haraketlilik duydum.
"Süsen ben kapatıyorum kardeşin ağlıyor."
ve kapattı.
Telefonu suratıma kapattı.
Bu bir döngüydü artık.
Ve ben her döngüyü düzen sanmıştım.
Çocuk düşlerim yoktu artık. Sabret Süsen annen yakında gelecek diye idare edemiyordum kendimi.
