Hayatım bir karambol ise,
Çözüm yolu var mıydı?
Her gerçeğin karanlık bir yanı var ise,
Her karanlığın bir aydınlığı var mıdır?
Yaşamak için yanlış bir dünyada doğmuştum, yanlışların içinde karambol'ün ortasında aydınlık tarafı ararken göğsünün orta...
Dostoyevski "Bilinmezlik, en kötü ihtimalden daha acı vericiydi..." demiş. Öyleydi. Bilinmezlik bana acı veriyordu. Ne olup bittiğine anlam bile veremeden kendimi burada bulmuştum.
Soluk gri renginde dört bir tarafımı saran duvarların arasında üstümde ruhum gibi sönmek üzere olan florasan lambası vardı. Sorgudaydım. Neden mi? Adam öldürmüştüm. Öyle söylüyorlardı.
Benden şüphe duyuyorlardı. İşlemediğim bir suç için burdaydım. Karma karışık, aklımı yitirecek gibi hissediyordum. Duvarlar üstüme üstüme geliyordu. Olanları anlamlandırmaya çalışıyordum. Bu birkaç saatte neler yaşamıştım ben? Peki benim haberim olmadan arkamda dönen olayların acısı hep bana mı kalacaktı? Neyin içindeydim böyle.
Ruhum bir karambol.
Hayatım bir karambol.
Yolum karanlık.
Peki o? Karanlıktaki tek ışığım.. O benim aydınlığa çıkan yolum muydu? Söyle bana Mir, bu karanlık senin eserin mi yoksa?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
