Who Am I?

Nie zapomnij mnie.

– A ty obiecaj, że przestaniesz pić. – stwierdziła.

– A ty, że przestaniesz robić sobie krzywdę. – powiedział Will.

Obydwie te obietnice były bardzo trudne do spełnienia, ponieważ dla Willa picie było formą ucieczki, a dla Loren robienie sobie krzywdy było formą radzenia sobie z agresją.

– Obiecuję. – powiedzieli obydwoje w tym samym czasie.

Każdy z nich poszedł w zupełnie inną stronę, Will poszedł dalej w głąb ulicy, a Loren pokierowała się w stronę parku. W między czasie napisała do Tessy, która też miała powód do spotkania. W drodze do parku, zaczęło padać, jak to w Anglii bywa.

– Cholera! – wykrzyknęła do samej siebie. – czy naprawdę musi teraz padać!?

Przyspieszyła kroku by czym prędzej spotkać się z Tessą i uciec od deszczu.
Przechodząc przez bramę parku, zobaczyła kobiecą sylwetkę czekającą na kogoś przy drzewie. To była Tessa.

– Tess! – krzyknęła Loren.

– Loren, chodź tu! Nie będziesz siedziała w deszczu.

Dziewczyna szybko podbiegła do niej, i schroniła się pod parasol która Tessa ze sobą miała.

– Muszę ci coś powiedzieć. – powiedziała Loren.

– Ja tak samo, ale zacznij pierwsza.

Nie mówiąc słowa pokazała dziewczynie obandażowane ręce.

– Zrobiłaś sobie krzywdę? – zapytała troskliwie.

– Nie kontrolowałam tego...

– Musisz nauczyć się to kontrolować, obiecaj, że – chciała dokończyć zdanie ale brunetka jej przerwała.

– Obiecuję, że pójdę do psychologa. – przyznała.

– To też, ale obiecaj, że znajdziesz kogoś, kto będzie w stanie ci pomóc bo ja. – przerwała. – Bo ja wyjeżdżam.

Loren na początku nie poczuła nic, bo jeszcze wtedy to do niej nie doszło, ale chwilę później poczuła rozpacz.

– Jak to wyjeżdżasz? – załkała.

– Muszę, ale dasz sobie radę, jesteś bardzo silna.

– Nie zostawiaj mnie proszę. – powiedziała płaczliwym tonem.

– Muszę, moja babcia, z którą mieszkamy musi wyjechać na leczenia do Niemiec.

Rozumiała to, dla Tess z pewnością babcia była bardzo ważna, bo była to osoba, z którą mieszkała, ale nie widziała przyszłości bez niej. To przecież ona jej pomagała, na niej mogła polegać. A teraz ona miała zniknąć. Właśnie spełniał się największy koszmar Loren.

– Ale będziemy utrzymywać kontakt? –  spytała brunetka błagalnym tonem.

– Nie wiem. – odpowiedziała równie niepewnie co jej przyjaciółka. – ale obiecaj, że znajdziesz kogoś z kim podzielisz się tym czym podzieliłaś się ze mną.

– J - ja spróbuję.

Obie dziewczyny bardzo przeżywały to co się teraz stało, ale tak musiało być. Na znak pożegnania, wpadały sobie nawzajem w ramiona.

– Proszę nie zapomnij mnie. – powiedziała Loren szeptem.

– Nie zapomnę.

***

Loren do domu wróciła mokra, przygnębiona i zmęczona, więc od razu gdy weszła do swojego domu, zaczęła wspinać się na schody, które były dla niej w tym momencie ogromnym wyzwaniem. Nie zważała nawet na pytania brata, po prostu szła do przodu, by w końcu mogła odpocząć.

Po wejściu do pokoju, od razu zamknęła za sobą drzwi i spojrzała na swoje bandaże. Powinna je wymienić, każdy był naprawdę mocno zakrwawiony. Zamiast tego zdecydowała się najpierw umyć, żeby spłukać z siebie cały ten smutek i przygnębienie, a przy okazji w pewnym sensie odkazić ranę.

Skierowała się do łazienki, która była naprzeciwko jej pokoju i sięgnęła po ręcznik. Już po paru minutach siedziała pod prysznicem, oblewając się wrzącą wodą. Potem powoli zdjęła bandaże, które okrywały jej ręce i je również oblała.

– Sss – syknęła z bólu. Musiała się mocno powstrzymać przed krzykiem na cały dom.

Po chwili oblała też drugą, a pierwszą zatykając sobie usta. Ta część kąpieli nie należała do przyjemnych, ale nie było innego wyjścia.
Cały czas myślała o Tessie i o obietnicy, którą jej złożyła. Myślała o Willu, z którym, można powiedzieć, że zawarła pakt. Myślała o tym, że teraz nie ma już nikogo. 

Cześć, przepraszam, że tak długo nie było rozdziału ale zupełnie straciłam wenę. Mam nadzieję, że się nie będziecie źli.