O gece, mesleğindeki başarıları ve etkileyici güzelliğiyle nam salmış Uzman Doktor Jülide Sezen Aktaş'ın ailesinden alacağı bir intikam vardı. Planları günün sonuna dek tıkır tıkır işlemişti; ta ki, daha yirmili yaşlarının başında, yolunu kaybetmiş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍃
🎧: House of Memories - Panic! at the Disco
🍃
Yorum bırakmayı ve oy vermeyi unutmayın ballarım. Keyifli okumalar! ❤⭐
🍃
Yabancı, bulunduğum odadan ayrılalı yaklaşık on dakika kadar olmuştu ve ben öylece oturuyor, duvar yerine boydan boya camdan yapılmış kısımdan dışarıyı izliyordum. Dünkü hava durumu bültenlerinde bugün kar yağışının başlayabileceği söylenmişti ancak dakikalar geçtikçe bu kadar hızla şiddetleneceğini tahmin edememiştim. Büyük ihtimalle şehir merkezinden oldukça uzakta olduğumuz için merkezdeki gibi olmaması normaldi.
Kar yağışını izlemeyi oldum olası çok sevmiştim, bana gereğinden fazla derin şey düşündürüyorlardı. Bu ilgim, çocukluğumda her bir kar tanesinin farklı bir şekli olduğunu öğrendiğim zamana kadar dayanıyordu. Pencerenin önüne oturup dakikalarca hatta bazen saatlerce yere düşen kar tanelerini izlemek benim için büyük bir zevkti.
Üzerimdeki rahatsız ve bedenimi fazla sıkan gelinlik, yüzümde bir maske varmış gibi hissettirmeye başlayan ağır makyaj ve sıkı şekilde şekillendirilmiş saçlarıma rağmen içinde bulunduğum andan tamamen soyutlanmış gibiydim. Bu yüzden bir süre sonra yabancı gelene kadar ne kadar zaman geçtiğini fark bile etmeden dışarıyı izledim.
Yavaş ama güçlü adım seslerinin gitgide buraya doğru yaklaştığını duyduğumda kapıya baktım geleceğini anladığım için. Yabancı görüş alanıma girdikten sonra birkaç saniye daha durduğu yerden bana bakıp salona girdi. Altındaki kot pantolonu, rahat bir kumaşa sahip gibi görünen bir şortla değiştirmişti. Yürüyerek karşımdaki koltuğa ilerlemesini izlerken şu an, araştırmasının ardından neler düşündüğünü istemsizce merak ediyordum.
Karşıma oturduğunda yeniden gözlerimiz birleşmişti. Gözleri sadece gözlerime bakmakla kalmıyor, arada bir tüm yüzümü turluyordu ve bu bana garip şeyler hissettiriyordu. Sanki yeniden lise yıllarımdaymışım gibi.
"Sana inanıyorum." dedi sakin bir sesle hiç uzatmadan konuya girerek. "Araştırmam oldukça verimliydi, ve aynen dediğin gibi ismini aratmam yeterli oldu." Gülümsedim samimi bir tavırla. Birkaç saniye geçmemişti ki tekrardan konuştu. "Ancak dürüst olmalıyım ki, doktor sitelerine koydukları fotoğraflarla sana biraz ayıp etmişler."
Kendimi tutamadan küçük bir kahkaha attım. "Hiç sorma," hala kıkırdamaya devam ediyordum çünkü bahsettiği fotoğraflar gerçekten çok kötüydü. O fotoğrafları çektirdiğim günleri bile hatırlıyordum ve dürüst olmak gerekirse beni araştıran insanların direkt o fotoğraflarla karşılaşması biraz utanç vericiydi. "Stajyerlik yıllarımda çektirdiğim fotoğraflar onlar. İnan bana, utancını hala derinlerimde hissediyorum." Kendi kendime takıldığımda o da hafifçe güldü ancak sonrasında yeniden konuşmaya başladı.
