Dose of Pareidolia (COMPLETED - UNDER EDITING)

13

Life would have been too good for you and certainly bad for others, but for me, it has been always neutral.

For me, life is always been fair.

But, it was you, people, who made it feel unfair.

Nagising akong payapa ang kalooban. Hindi ako sa kwarto natulog. Wala akong maalala sa mga nangyari kagabi matapos kong uminom ng tsaa, dahil dinalaw na rin ako ng antok nang matapos kong lagukin ito.

Reve, was right.

Madali akong inantok dahil sa binigay niyang tea sa akin. Based on what I tasted, it was an organic chamomile tea with a mix of honey. It made me feel comfortable and at peace.

Bahagyang nilinga ng tingin ko ang bintana at napagtantong tanghali na. Day off ko ngayong araw. Kahapon pa lang ako nag umpisang pumasok ulit, pero pahinga ko na naman ngayong araw. Medyo magulo pa kasi ang schedule ko, for the fact na dalawang linggo akong naka-leave.

"Is it fine if I tell you I can't wait anymore?" Tanaw ko ang kalangitan habang balot ng isipan ang presensya niya.

I was still living in my dream.

His face is everywhere.

Seeing his face in every corner around me.

Day by day the ties between you and I were slowly fading. What should I do to hold it again?

Nang matapos kong lunurin ang isipan sa pag-iisip, diretsong nagtungo ako sa banyo upang tuluyang ilayo ang sarili ko sa mas malalim pang mga isipin. Malamig ang tubig, sapat na para tuluyan akong magising.

Naiwan akong nakatulala lamang sa harap ng salamin habang matyag ang sariling presensya.

"Maybe, if you hold a little more, your time will come. Hang on there, Kyedae," pagsasalita ko sa harap ng salamin.

I broke a promise.

I deceived what I promised to Kai.

I can't move on.

Hindi ko kayang kalimutan na lang siya.

Narito pa rin sa akin ang pag-asa na babalik siya... he will still be going to fulfill what he promised. Malalim akong napasinghap bago inayos ang sarili. I still have one promise to fulfill.

It was the favor that I never agreed to have.

Kanina ko pa naririnig ang pagtawag ng kapit-bahay ko sa labas ng pinto. Batid kong iniisip niya na pinaglaruan ko siya at hindi ko na kaya pang tuparin ang pangako ko.

I put on a little makeup para matakpan ang mga luhang naipon sa ibabang bahagi ng mata ko. Medyo mapula rin ang mukha ko ngayon dahil paulit-ulit kong inihilamos ang kamay ko sa mukha para lang matapos na ang pagpatak ng bawat luhang lumalaglag sa mukha ko. 

Nang matapos ako ay hindi na ako nag aksaya pa ng oras at diretsong nagtungo na sa labas ng bahay ko.

No one is here.

He's not here.

Batid kong nainip na rin siya sa paghihintay dahil higit sa 30 minuto akong nasa loob lang ng banyo. Napagpasyahan kong ako na lang ang susundo sa kaniya, kaya naman tuluyan na akong nagtungo sa bahay niya.

The first time we met, the only thing I told him was a warning - to never bother me. Everything runs so fast that I never knew I would know someone like him. Day by day, it keeps making me curious on who he really is, aside from the fact that he was a doctor - a broken doctor.

"I'm here for your favor!" Malakas kong kinatok ang pintuan ng bahay niya habang sumisigaw.

Hindi niya agad binuksan ang pinto, kaya naman bahagyang naupo ako0 sa maliit na sementong bakod ng bahay niya. I kept shouting until he opened his door.