🌹(6)
လက်ထဲကိုင်ထားတဲ့ Matthew ဖုန်းလေးကိုကိုင်ပြီး နံရံအကွယ်ကနေပဲ Han Bin စောင့်နေမိတယ်။
"ပြန်ရအောင်ပါကွာ ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်"
ကားကိုမှီပြီး ငိုနေတဲ့ Matthew ကို Jiwoong က ချော့ပြီး ခေါ်ရှာတယ်။
"ပြန်နှင့် ကျွန်တော်ဖုန်းကျန်ခဲ့လို့ သွားပြန်ယူအုံးမယ်"
"ကိုယ်သွားယူပေးရမလား"
"နေပါ တော်ကြာထပ်ပြီး နှောက်ယှက်ခံနေရမယ် ပြန်နှင့်တော့ နောက်က လိုက်ခဲ့မယ်"
Jiwoong က Matthew စကားကို မလွန်ဆန်နိုင်တဲ့လူပါ။ဝန်ထမ်းတွေ ဒါရိုက်တာတွေ ရွယ်တူသရုပ်ဆောင်တွေနဲ့ဆို အကြည့်တစ်ချက်နဲ့တောင် အာဏာအပြည့်ရှိတဲ့ Kim Jiwoong က Seok Matthew ရှေ့ဆို အပြစ်လုပ်ထားမိတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လို စကားလုံးတွေကို မလွန်ဆန်နိုင်ဘူး။
ကားကိုမောင်းထွက်သွားတဲ့နောက် Matthew လဲ ကျန်နေခဲ့တဲ့ ဖုန်းကို သွားယူဖို့ ခြေလှမ်းလှမ်းလိုက်တယ်။
နံရံကွယ်လေးရဲ့ တစ်ဖက်ထိ လျှောက်သွားတော့ နောက်ကနေ အသံချိုချိုလေးက နာမည်လေးကို လှမ်းခေါ်တယ်။
"Matthew"
လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မြင်လိုက်ရတဲ့အပြုံးလေးကို Matthew ငေးကြည့်မိတယ်။
"မင်းဖုန်းလေးကျန်ခဲ့လို့ အကိုလိုက်လာပေးတာ"
"ကျေးဇူးပါ"
Matthew က တုန်ရီနေတဲ့ အသံလေးနဲ့ပြန်ပြောပြီး ဖုန်းကို လှမ်းယူလိုက်တယ်။Han Binက ခေါင်းလေးငုံ့ထားတဲ့ ကောင်လေးကို ဂရုတစိုက်လိုက်ကြည့်ပေးတယ်။
"အဆင်ပြေရဲ့လား အကိုဖက်ထားပေးရမလား"
Han Bin က သူ့ရဲ့လက်တွေကိုဖြန့်ပြီး သူ့ရင်ခွင်ကို Matthew အတွက်ဖွင့်ပေးတယ်။
Matthew က Han Bin ရင်ခွင်ထဲ အသာဝင်ပြီး အားရပါးရ ငိုတယ်။
"ဘာလို့အခုမှ ပြန်လာရတာလဲ ကျွန်တော့်အကို့ကို ဘယ်လောက်တောင် ရှာခဲ့ရလဲ"
ဗလုံးဗထွေးပြောငိုနေတဲ့ Matthew စကားတွေကို Han Bin သေချာနားမလည်ပါ။ချစ်စရာကောင်းတယ်လို့ တွေးပြီး Matthew ခေါင်းလေးကို ပုတ်ပေးပြီး ပြုံးလိုက်တယ်။
