PARK ÇOCUĞU | 9.GÜNAH

2-

\\\\\\\

Bakışlarımı o tarafa çevirdiğim de,Annemi gördüğüme şaşırmıştım. Anlamsız bir şekilde ona bakıyorken o ise Yerdeki bornozu alıp,gülerek bana uzattı.

Bu durumu çok tuhaf sezmiştim,sanki hiç bir şey olmamış ya da duygularını saklıyordu. Hala güler yüzle bana baktığın da ters bir bakış attım. "Anne çıkar mısın? duş alıcam. " Bana hala aynı şekilde bakıyordu. Gülüşü birden soldu ve gidiyorken son kez bana bakıp gülümsedi. Gülümsemelerine bir anlam veremiyorken,sinirden bir kaç şey homurdanıp,duşa girdim.

Duştayken kendimi çok tuhaf hissettim sanki birleri beni izliyormuş gibi hissettim. Ve bir an durdum. Cidden çok korku flimi izlemiştim. İyice saçmaladığımı fark ettiğimde,saçlarımdaki şampuanı saçlarıma iyice gezdirmeye başladım..

Duştan çıktıktan sonra,üstüme siyah bir sweat,altıma da aynı renkte bir eşofman giydim. Kıvırcık saçlarıma son kez parmaklarımla şekil verdikten sonra odadan çıktım.

Aşağıda yine kavga vardı. Bu sefer annemin,babamın bağırmaları,birbilerine bir şeyler fırlatmaları.. seslerini duydukça sinirlerim daha da bozuluyordu. Biraz daha yaklaşıp kulak misafiri oldum. Amacım sadece bu tartışmanın sık sık çıkacak şeyin neyin sebebi olduğuydu. Yandaki komşunun bile duyma ihtimali vardı. Bu olasılıkları bile gözden geçirmemeleri beni resmen çığrından çıkartıyordu.

Adımlarımı hafifletip seslerini iyi duyacak bir kenara çekildim. Umarım kavga sırasında biri buraya gelmezdi.

"Allah belanı versin! Ne olduysa hep senin yüzünden oldu," dedi annem. Babam ne yapmış olabilirdi ki?

"Sesini bir daha bana alçaltma! Hepsi senin ve o kadın yüzünden! İkinizde alçak bir orospusunuz," dedi babam. Az önce duyduğum cümleler her ne kadar annemin ağırına gidiyorsa benimde gidiyordu.

"Çok özlemişsin sen o kadını! Bana yazık be..Senin olan varlığa ben baktım ben!" Dedi annem. Babamın varlığı neydi? Doğrusu annem neden bakıyordu?

"Benim olanmış! Sen ilk kendine bak,ben almasaydım seni şu an kim bilir ne haldeydin,"dedi babam.

Annem de bir laf söyleyecekti ki,yukarıda kapı açık olduğu için,telefonumun sesi aşağıya kadar iniyordu. Birisi beni arıyordu ve şimdi onlar susup,telefonumun sesine odaklanmışlardı.

Ayak uçlarımdan hafifçe ses çıkartmadan odaya gidip telefonu kapattım. O sırada kapıdan gelen sesin bu kadar net olduğunu anlamasınlar diye kapıyı arkamdan kapattmadım.

Kapıdan hafifçe tekrar merdivenlere yöneldiğimde bu sefer sesleri kesilmişti. Bense kapıyı sanki yeni açıyormuşum gibi yapıp,hiç bir şey yapmamış gibi aşağıya indim.

🩸

Sinirle aşağı inip yüzlerine bile bakmadan montumu alıp çıktım. Arkadan bana seslendiklerin duysam da takmadım. Dışarda bu aralar ki yaptığım değişiklikleri gözden geçiriyordum. Fazlasıyla iyi geliyordu böyle yaptığım değişiklikler hayatıma başka bir renk,başka bir anlam katmıştı. Tabi ailemin desteği olmasa bile.
....
Biraz yürdükten sonra,
Sessiz bir yere geldim. Aslında burası her zaman geldiğim parktı. Bir kaç adım gittikten sonra bir tane banka oturdum. Ve elimdeki sigarayı dudaklarımın arasına koyup,yakmak için ellerimi montumun cebine koyduğumda yanıma birisi geldi.

Kim olduğunu daha kendime soramamışken yanıma daha da yaklaştığını hissetim. Eline aldığı şeyin sessiz yerde olduğumuzdan ve çakmak olduğunu sesinden yankılanmasıyla anlamıştım. Elindeki çakmakla sigarımı yakmıştı. Bakışlarımı ona çevirdiğimde o da bana baktı ve gülümsedi. O kız.. parkta peti'nin yanında olan kız..