PARK ÇOCUĞU | 9.GÜNAH

6-

///////

Tekrar sövdüm. Bu olaylar nedense hep beni buluyordu.Bir insan bu kadar mı şansız olur? Kapıyı kilitleyen kişiyi nedensizce çok merak ettim.

Beni buraya kitlicek kadar yürek yiyen şahıs kesinlikle canına susamıştı.
Alarm sesi yavaşladı mı diye kapıya yakınlaştım fakat herkes dışarıya koşuşturuyordu. Hani sırayla gidiliyordu?
Kapıyı vurmam işe yaramıyordu. Herkes canının derdindeyken beni mi kurtaracaktılar.

Sesler azalmaya başladı. Sanırım burda mahzur kaldım. Çokta umrumdaydı doğrusu elbette çıkıcaktım.

Adım gibi emindim sadece olanlardan biraz uzak kalmayı seçiyordum. Aradan ne kadar geçti bilmiyorum ama biraz daha burda kalırsam okulu indiricektim.

Birisinin adım sesilerini duydum buraya geliyordu. "Orda biri var mı?" Duyduğum ses nedensizce hoşuma gitmedi. Ne demek burda birisi var mı! Kapı neden kilitli diye düşünmüyor mu?

"Evet,hocam burda mahzur kaldım." Sesinden tanıdığım fizik hocası, "Tamam. Panik yapma hemen yardım için gerekenleri yapıcam." Dediği şeyle sustum. Ne de olsa kapının öbür ucunda onayımı bekliyicek değildi.

Hocanın sesleri uzaklaşıyorken birisinin sesini işittim. "Bu benim oynuma haykırı ama hocam," Dedi. Lanet olsun ses tanıdıktı. Fizik hocanın acı çığlıklarını duyunca birden buz kestim.

O çığlıkların arasında bir bedenin yere düşmesiyle çıkan o tiz sesi işittim. O kız.. yapmamıştı değil mi?

Birden öfkeyle kapıya tekme attım. "Lanet olası kadın, devlet kadınından ne istedin?"
"Benim kitapım,benim sözüm.

Burnunu sokmasaydı,tatlı canını kurtarmıştı." "Aptalsın sen. Beni burda kapalı tutacağını mı sanıyorsun?"
Dediğim şeyle afallayarak, "pek özel bir buluşma yeri gibi olmadı. Ama çok eğlenceli gözüküyor. Ne dersin?" "Aç şu lanet olası kapıyı."

" yüzümü görürsen sıcak davranmasın. Ama eğer beni dilersen,istediğin yerde görürsün."

"Aptal şey. Seni öbür dünyada bile görmek istemiyorum."

"Cehenneme kendime özel yer ayarladım. Orda başkalarını görebilirsin."
"Senin olduğun yerde bir dakika kalmak bile,elli tane adamın bana girip,çıkmasına neden oluyor."

"Merak etme,1 Dakikan doldu ve şuan kimse sana girip,çıkmıyor." İyice sinirlenmeye başladım. Bu resmen rezaleti. Kadınla diyaloğa bile girdim. Doğrusu neden konuşuyorum ki?bir kadın beni kurtarmak için gelince,aptal kadının biri öldürmeye çalışıyor ve beni çıkart diyorum..Umarım hoca ölmemiştir.

Tabi kendisi susar mı ki? "Susup,kaşlarını çatma." Bu kız cidden sınırlarını zorluyordu. "Sana ne?" Dedim öfkeyle solarak, "Yüzümü görmedin diye mi hallere girdin sen?" Dedi, "Lütfen bu soruyu sen sorma," dedim.O ise hiç bozmadığı rahatlıkla, "Yanına çirkin bir kız gelirse,ona da mı böyle diyiceksin?" Dedi, "Yanıma geliyorsa,nasıl davranacağını bildiği için gelicek. Senin gibi kapı arkasından lak lak edicek değil."

Bu soruyu sorduğunda aklıma nedensizce aklıma o gün parktaki kız gelmişti. İkisinin dediği şeyler benzerdi fakat kendileri ile arasında kocaman bir dağ vardı. Bu arsızca konuşuyorken,diğer kız yanıma gelirken bile etrafa bakınıyordu,tanıdık olma olsalığıyla.

"İşim bittiğinde,yüzüme hasret kalıcaksın." Tekrar öfkeyle konuşmaya başladım. "Geri zekâlı.Kapı arkasındaki birine ne kadar özlem duyabilirim!?" Sustu ve bir kaç dakika sonra kapıyı açtı.

Yüzünü bakmak için gittiğimde çoktan ortadan kaybolmuştu. Arkasından söverek homurdandım.

Ardından fizik hocasına bakmaya gittiğim de orta da yoktu. Muhtemelen birisi yardım etmiştir. Ne salaklar var dedim kendi kendime sonra üst kata sınıfa gittim. Eşyalarımı almadan gidicek değildim.