So, It's You

CHAPTER THIRTEEN

KANINA pa ako parang tangang nakatitig lang kay Zeph habang nag-aasikaso siya ng mga customers sa counter. Nang mga oras na iyon, umaariba ang Zeph filter ng mga mata ko. Tila ba naka-zoom in ako sa kaniya at wala na akong nakikitang iba kundi siya lang. Kung sa augmented reality mode, instead na Pokémon, si Zeph ang lumilitaw sa screen ko!

Is this love? naibulong ko sa isip.

I guess, it is. Kasi habang nakatunghay ako sa kaniya ngayon, hindi maiwasang bumilis ang tibok ng puso ko na parang anumang oras ay tatalon ito palabas sa rib cage ko. At kapag titingin siya at magfa-flash ng magandang ngiti, kulang na lang ay mag-egg roll ako sa sobrang kilig. Shit!

"Girl, iba na yata 'yan. Jusko! 'Wag mo naman ipahalatang TL ka d'yan kay Zephyrus!"

At parang noon lang ako naging aware na kasama ko pala si Ellie sa table. Matamis ang ngiting bumaling ako sa kaniya. She unbelievably rolled her eyes on me. Bagay na ikinatawa ni Raffy sa tabi niya.

"Hayaan mo siya, Ellie. Maging happy na lang tayo for her," magaang sabi ng pinsan ko.

"Masaya naman ako dito sa gagang kaibigan natin. Ang hindi ko lang ma-take ay ang pagngiti-ngiti niya nang gan'yan. Nakakatakot!"

Inirapan ko naman si Ellie sa sinabi niya. "Support mo na lang kaya ako!"

"Suportado naman kita, 'te, 'wag kang OA d'yan. Pero teka nga..." She leaned closer towards me. "Ano na ba'ng score sa inyong dalawa, ha? Jowa mo na ba?"

Nang marinig ko iyon umayos ako ng upo at niyuko ang order kong pasta. I took a forkful of it kahit wala naman akong balak kainin iyon. Hindi ko alam pero parang bumaba ng mga fifty percent ang happiness level ko dahil sa tanong ni Ellie. Pagkatapos kasi akong halikan ni Zeph that day hindi na siya nagsalita. Ngumiti lang siya sa akin at mahigpit na hinawakan ang kamay ko. Pero sa ginawa niya, I had an initial assumption na hindi rejected ang confession.

At tuwang-tuwa ka naman kahit wala kayong label!

"I couldn't really tell, Ellie. But I guess we already are," tipid na sagot ko saka wala sa loob na lumingon kay Zeph. Seconds passed, ibinalik ko ang tingin kay Ellie nang makitang busy pa rin ito sa counter.

"Bakit ba kasi sobra ka kung makatanong d'yan, Ellie? Hayaan na lang muna natin itong si Kia. Saka 'wag rin nating i-doubt ang damdamin ni Zeph para sa kaniya. I know he's a good guy. There's no way he'll hurt our friend here," kalmadong singit ni Raffy.

I somehow felt good sa sinabi ng pinsan ko. Malaki ang tiwala ko kay Zeph. Alam kong hindi niya ako paasahin lang. I knew he was different from those guys out there, lalong-lalo na kay Jiro—na panay pa rin ang pagpapalipad-hangin sa akin kapag nasa school kami. Kaya kahit may kaunting doubts ako sa totoong nararamdaman para sa 'kin ni Zeph mas pinili kong kalimutan iyon.

Pagkatapos ng bonding moments namin nina Ellie later that day, nag-decide akong dumeretso na lang ng uwi instead na hintayin pa si Zeph sa L'espresso. Nag-promise din kasi ako kay Mommy na sasamahan siya sa early Christmas shopping niya kahit one-week pa naman ang hihintayin bago ang pasko. At pagkatapos nga naming mamili ni Mommy, nasa tulala mode na lang ako habang nakahilata sa kama at nakatunghay sa kisame ng k'warto ko.

I was actually waiting for Zeph to call me. I got shy to call him first. Para kasi akong nagmumukhang clingy kapag ginawa ko iyon. At dahil patient naman akong tao, matiyaga akong naghintay hanggang sa makatulugan ko na ito.

Malakas na ring ng cellphone ang gumising sa 'kin after hours of deep sleep. Saglit na dumilat ako para silipin sa screen kung sino'ng tumatawag. Napabalikwas ako ng bangon nang mabasa ko ang pangalan ni Zeph doon.