"...kendi içimizde, kendimize dair bilmediğimiz o kadar çok şey var ki..."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎼 Cem Karaca - Bu Son Olsun
⭐️
KIRIK DÜŞLER EZGİSİ, İKİNCİ BÖLÜM.
Kutay Vefa Cebesoy...
İsmi buydu. Öyle demişti Mısra. Duymuştum. Ama Mısra'nın sesi o an farklı bir gerçeklikten ulaşmıştı kulaklarıma. Benim de ait olduğum bir gerçeklik. Oraya geri dönüşüm, boşluktan düşmek gibi olmuştu.
Uzun bir süre, saatin 00:22 olduğu anda kalmıştım ve ancak şimdi zaman akmaya başlamıştı.
Sahnenin hemen arkasına yansıtılan dijital saate takılan gözlerimi kuzenime çevirdiğimde yavaşça bana bakıyordu. "Gazel?" diye sordu. "İyi misin?" Çok mu uzun süre sessiz kalmıştım? Bakışları, bende bir sorunun kaynağını arıyorca yüzümde dolaşıyordu.
"İyiyim," dedim, küçük bir tebessümün eşliğinde. "Arkadaşınla konuşabildin mi?"
"Evet," dediğinde, sesindeki keyifsizlik bunun umut ettiği gibi gitmediğini gösteriyordu. "Erkeklerin bu raconculuğundan nefret ediyorum. İmran bile, bunu İmran bile yapıyorsa, geriye kalan erkeklerden de umut yok demektir. Beni anlıyor musun?"
Ağlamaklı alaycı bir sesle konuştuğunda, ifadesinde aynı zamanda bir çocuğun küskünlüğü de vardı. "Hayır cevabını kabullenemiyorsun, değil mi?" diye sordum.
"Benim hayır cevabıyla bir derdim yok," dedi Mısra, huysuz bir tavırla. "Bana denilmesiyle bir derdim var."
Ona gülerek baktığımda, bana kaşlarını çatmıştı. Yüz ifademi düzelterek, "Pekâlâ," diye mırıldandım. "Sana ne söyledi?"
"Mirza'dan gizli saklı bir iş yapmazmış, hatta Mirza'nın haberi olsa da yapmazmış. Bıdı bıdı bıdı işte."
"Şaşırmadım," dedim. "Kararı Mirza'ya bırak, en doğrusunu yapacağına eminim, Mısra."
"Kararları beyni vermiyor ki," dedi içlenerek. Bu sürede Naz da elindeki içkisiyle bizim aramızda geçen muhabbeti izliyordu. "Erkeklik gururu veriyor. Sonra pişman olmasını istemiyorum."
"O zaman bırak ne hali varsa görsün." dedi Naz, sohbetimizde bir anda kendine yer bularak. Daha çok dayanamamış gibi görünüyordu. İkimiz de ona dönmüştük. "Her zaman arkasını toplayamazsın, hayatta bazen kendinden ödün verilmesi gerektiğini öğrenir böylece."
Mısra'nın Naz'a olan bakışları değişti. "Ağabeyim, hakkında yorum yapabileceğin bir konu değil." dedi, buz gibi bir tonlamayla. Mısra söz konusu Mirza olduğunda gereğinden fazla hassastı ve bunu saklama gereği bile duymayacak kadar da netti.
