"Hiçbir şey alçakgönüllü bir görünümden daha yanıltıcı değildir."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎼 Adamlar - Rüyalarda Buruşmuşum
★
KIRIK DÜŞLER EZGİSİ, DÖRDÜNCÜ BÖLÜM.
Kahverengi deri kapağı olan küçük defterimi kapattım. Elimdeki kalemi ise defterin lastiğine sıkıştırdım. Uzun bir süredir, aldığım notlara odaklandığımı fark ettiğimde yüzümü masadan kaldırarak etrafa bakındım, tanıdık hiç kimse yoktu. Soğumaya yüz tutmuş kahvemden son bir yudum aldım ve gerisini bırakmaya karar verdim.
Bugün Sarmaşık Üniversitesi'nde derslerin başladığı gündü. Ve şansıma ben hariç herkesin bugün dersi vardı.Mısra, okulu bana bugün dolaştırmak için söz vermişti ama onun dersten çıkmasını beklemek istemeyerek daha yavaş bir tempoda da olsa bunu kendim yapmaya karar vermiştim. Ayrıca biraz yalnız kalmaya da ihtiyacım vardı.
Kahvaltıda Mısra'yla ayrıldıktan sonra o dersine geçerken ben de bugün çok daha fazla kalabalık olan kampüste dolaşmaya başlamıştım. Öncelikli olarak kütüphaneye ve kendi fakülteme bakmıştım, ardından bahçede yürümeye devam etmiştim. Güzel bir sonbahar günüydü, hava güneşli ama aynı zamanda da serindi. En sevdiğim havaydı ve ben de tadını çıkarmak isteyerek kulağıma kulaklığımı takmış, uzun uzun yürümüştüm.
Aklıma eski okulum gelmiş, kendimi istemsizce ikisini karşılaştırırken bulmuştum. Ama sonra bu komik gelmişti, çünkü ikisini aynı kefeye koymak absürt olurdu. Burası cennetten bir köşeyi andıran, lüks ve konforla kuşatılmış, sonsuz imkânlarla donatılmış, tanımlarken okul kelimesini bile yakıştıramayacağım bir yerdi. Eski okulum ise son derece sıradan, öğrencilerinin çoğunun giderken toplu taşımayı kullandığı, sınav zamanı çalışmak için yer bulamadığı, tıka basa dolu kantini dışında öğrencilere ait dinlenme alanı olmayan üniversitelerden biriydi. Elçin'le oturduğumuz evimize son derece yakındı ama yine de kendimi giderken fazlasıyla zorlanırken bulurdum. Ayaklarım geri geri gider, kendimi oraya ait hissedemezdim. Sebebi konfordan uzak olmasıyla bir ilgisi de yoktu, zaten ben buradansa öyle okullara alışkındım. Ki zaten benim, kendimi bildim bileli maddi durumumuz hep çok iyi olsa da, son derece sıradan bir hayatım olmuştu. Bu şehirden, bu okuldan ve buradaki insanlardan çok farklıydı. Ama şöyle bir etrafa bakınca Elçin'in buraya gelmem için o kadar ısrarcı davranmasını da anlayabiliyordum. Ne diyebilirdim ki kendisine hak vermemek mümkün görünmüyordu. Belki de böyle bir değişikliğe gerçekten ihtiyacım vardı.
Tabii buraya geçici taşınışımın tek sebebi ruh halime olası etkileri değildi...
Yolumun üzerine çıkan, geldiğimiz gün kızlarla gittiğimiz ve Kutay'ı ilk kez gördüğüm kafeye oranla daha küçük olan bir kafeye girmiş ve kendime bir kahve almıştım. Kampüs o kadar büyüktü ki her alanda en az bir kafe veya benzeri bir mekân illaki bulunuyordu.
