Shhh, my love! (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 43

Μπρέντα

Δεν μπορούσα να κλείσω μάτι. Σκέφτομαι συνέχεια τον Γκραντ. Πώς μπορώ να κοιμάμαι ήσυχη στο μαλακό κρεβάτι όταν εκείνος εξαιτίας μου υποφέρει;

Δεν μπορώ να το διανοηθώ. Πώς έκανα κάτι τέτοιο; Πώς άφησα τον πανικό να με κυριεύσει και να ξεχάσω ότι είναι ο άντρας που με αγαπά εδώ και χρόνια; Πώς μπόρεσα να ξεχάσω τον τρόπο που με κρατά στην αγκαλιά του, που ψιθυρίζει γλυκά λόγια αγάπης στο αυτί μου, που λατρεύει το κομμάτι της ανατομίας μου για το οποίο ήμουν πάντα ανασφαλής; Πώς μπόρεσα να τα λησμονήσω όλα αυτά; Πώς;

Μούσκεψα το μαξιλάρι με νέα δάκρυα. Τον κατέστρεψα! Πώς θα συνεχίσω τη ζωή μου ξέροντας ότι τον έβαλα φυλακή; Ακόμα κι αν βγει θα μείνει για πάντα χαραγμένο μέσα μου όπως και μέσα στον ίδιο...Τον πλήγωσα ανεπανόρθωτα. Μπορεί να με καθησυχάζει εκείνος και να δείχνει ήρεμος, όμως ένιωσα την απελπισία του στον τρόπο που με φίλησε, στον τρόπο που δεν ήθελε να μ' αφήσει όταν τον επισκέφτηκα στην προσωρινή φυλακή του.
Ξέρω ότι δε θέλει απλώς να με γεμίσει τύψεις για ό,τι έγινε.

Νιώθω ότι θ' αρρωστήσω από τη στεναχώρια μου. Αν το δέχονταν, θα έμενα εκεί μαζί του. Δεν θέλω να είμαι μακριά του! Δεν θα το αντέξω.

Πρέπει οπωσδήποτε να αθωωθεί και να βγει έξω! Θεέ μου! Τον θέλω δίπλα μου, τον χρειάζομαι! Δεν το αξίζει ο Γκραντ!

Έτσι πέρασε όλη η νύχτα. Ένιωθα κουρασμένη αλά ταυτόχρονα σε υπερένταση. Λογικά θα έχουν ανακρίνει τη γυναίκα στο τμήμα και θα έχουν αποδείξεις για την αθωότητα του Γκραντ. Είναι βέβαια πρωί αλλά δεν θα έπρεπε να με ειδοποιήσουν για τα καλά νέα; Μήπως τον ελευθέρωσαν κι ο Γκραντ τους είπε να μην με ειδοποιήσουν ώστε να μου κάνει έκπληξη; Να περιμένω μήπως εμφανιστεί ή να πάω στο τμήμα;

Αχ, περπατούσα πάνω-κάτω στο σαλόνι κι όταν περίμενα αρκετά και είδα ότι πήγε δέκα το πρωί, δεν μπορούσα να περιμένω άλλο. Δεν πήρα τηλέφωνο αλλά πήγα κατευθείαν στο αστυνομικό τμήμα.

Όταν έφτασα, είδα ότι επικρατούσε ησυχία. Βρήκα την αστυνομικό που πήρε τη νέα κατάθεσή μου και την πλησίασα.

- Χαίρεται! Με θυμάστε; Είμαι η δρ. Μπρέντα Σέηφ.

- ...ναι...ναι. Σας θυμάμαι.

Γιατί φαινόταν αμήχανη και σχεδόν μετανιωμένη που βρέθηκε στο οπτικό μου πεδίο; Ήταν σαν να ήθελε να αποφύγει αυτή τη συνάντηση.

- Περίμενα όλο το βράδυ να πάρετε κάποιο τηλέφωνο. Δεν πήρατε ούτε το πρωί κι έτσι ήρθα να ρωτήσω.