I'll always love him // Mitthy

Hoofdstuk 10 - Revalidatie

TW: Er wordt gepraat over zelfmoord

Matthy pov:

Als ik net wil beginnen met janken komen er in eens twee dokters binnen lopen. "Ah goedemiddag meneer het Lam. Ik zie dat u wakker bent, hoe gaat het met u?" "Kan beter maar het kan ook zeker slechter. Dat heb ik wel gemerkt." "Fijn dat u wakker bent meneer. En ook natuurlijk dat het toch een beetje beter gaat dan vannacht. Weet uw zelf nog hoe het is gebeurd dat uw vriend 112 heeft gebeld?" "Nee, het enige wat ik nog weet is dat alles zwart werd voor mijn ogen en dat ik daarna op de grond ben gevallen." Alles wat ervoor is gebeurd weet ik helaas ook nog wel, maar daar wil ik nu niet over nadenken. Ik besluit ook maar even niet te reageren op wat die dokter zei. Vriend? Volgens mij heb ik iets gemist denk ik maar gewoon bij mijzelf. "Erg prettig voor ons dat u toch nog een beetje weet van wat er is gebeurd. Dan heeft u in ieder geval geen geheugenverlies. Wie heeft er op de rode knop gedrukt als ik vragen mag?" "Dat ben ik geweest" zegt Raoul. "Ik dacht dat het wel handig zou zijn dat er op z'n minst 1 dokter naar hem zou kijken of zoiets aangezien hij wakker is." "Nou dat ben ik helemaal met u eens. Ik denk dat wij hem vannacht nog eventjes in het ziekenhuis houden en dat hij, mits alles goed is, morgen weer naar huis kan. Hij moet nog wel een aantal weken rust houden, maar dat mag hij op gevoel doen. Een dag dat het beter gaat doet u wat meer en een dag dat het wat slechter gaat wat minder." "Heel fijn dokter, zou Milo hier vannacht nog mogen blijven slapen?" Ik vraag het toch even aangezien ik dat veel fijner vind. "Als hij dat ook wilt mag hij hier van ons blijven." "Miel?" "Maak je geen zorgen Matt, ik blijf vannacht bij jou. Komen jullie ons dan morgen ophalen jongens?" "Ja is goed, tot morgen!" Gelukkig vond Milo het ook prima dat hij vannacht nog een nachtje bij mij mocht slapen. Ik zit wel heel veel te denken en ik hoop niet dat Milo dat merkt. Aangezien ik vannacht heb geprobeerd mijzelf van het leven te beroven, helaas zonder succes, zit ik er steeds meer over na te denken om vast afscheidsbrieven te gaan schrijven. Ik ken mijzelf en weet dat het hier waarschijnlijk niet bij blijft en dan weten andere mensen in ieder geval wat ik van hun vond en wat er van hun verwacht wordt als ik er niet meer ben. Ik kan er nu sowieso niet mee beginnen want ja Milo is hier nog. De andere jongens tevens niet meer. Die zijn na het goede nieuws van mijn thuiskomst van morgen weer weg gegaan.

~

Het is ondertussen gewoon al weer een dag later. De doctoren zijn net geweest om te kijken of het goed met mij en mijn wonden ging. Zij hebben definitief gezegd dat ik vandaag naar huis mag. Ik moet binnenkort nog wel terug om mijn hechtingen er uit te laten halen maar dat komt nog wel. Straks eerst naar huis! Hoe eerder, hoe beter. "Nu alleen nog even wachten tot we opgehaald worden, toch Milo?" "Huh wat?" "Nog eventjes wachten tot we worden opgehaald." "Ja klopt, nog een uurtje of 3." Het is nu 11.00 uur en vanaf 14.00 uur kunnen we opgehaald worden. Dat duurt dus nog wel heel even. "Uhm Matt?" "Wat is er?" "Het lijkt mij niet verstandig om jou nu helemaal alleen te laten wonen dus wat vindt jij van het idee dat ik af en toe bij jou kom logeren en soort van ook wonen?" "Milo, ik vind het hartstikke fijn." We zitten hier nog tot 14.00 uur dus dat is nog genoeg tijd om er over na te kunnen denken. Toch gaat de tijd hier sneller dan verwacht want inmiddels is het al 13.45 uur, wat betekent dat de jongens hier ieder moment kunnen zijn om Milo en ik naar huis te brengen. Ik meende ook van Milo te horen dat de jongens gister, vandaag dus ook niet, naar kantoor zijn geweest en dat ze in mijn huis hebben geslapen. Helemaal prima naar mijn mening als er dan iets zou zijn waren zij ook dicht in de buurt. Als deze gedachtes mijn hoofd hebben verlaten komen de jongens binnen rennen om ons mee te nemen. Het is nog geen 14.00 uur maar dat maakt hun niks uit. Zij willen mij gewoon naar huis hebben, zo vroeg mogelijk. Ik vind het helemaal best, eindelijk uit dit kut ziekenhuis. Ik heb echt een flinke haat naar die gebouwen. Dat is echt niet te beschrijven. En nu thuis revalideren na mijn stommiteiten.

855 woorden

// Even een wat korter hoofdstukjee, oke tot de volgende xx //