ជំនិតដៃស្តាំព្យាយាមអស់ពីសមត្ថភាពហាមប្រាមអ្នកអង្គម្ចាស់ឲ្យដើរផ្លូវដែលគ្មានអ្នកណាម្នាក់រងទុក្ខ ព្រោះសម្រាប់គេ មិនថាជាអ្នកអង្គម្ចាស់ឬ គ្រីស្តាល់សុទ្ធសឹងតែជាមនុស្សសំខាន់របស់គេដូចគ្នា ដូច្នេះហើយជៀសវាងរឿងមិនល្អកើតឡើង ... គេត្រូវហាមអង្ករមិនឲ្យដាក់ចូលឆ្នាំង។
"ប្រាន់ដ័រ? ប្រាន់ដ័រ" អ្នកអង្គម្ចាស់ឃើញជំនិតមិនមាត់ ដៃអង្អែលខ្សែក្រវ៉ាត់ការពារមិនឈប់ទើបអត់មិនបាននឹងសួរនាំ...
"ក្រ...ក្រាបទូល? ទ្រង់មានអ្វីដែរក្រាបទូល?"
"អារម្មណ៍ឯងហោះទៅដល់ណាហើយ? ឯងបម្រុងឲ្យយើងដេកក្នុងឡានមែនទេ? នេះយើងអង្គុយឡើង២០នាទីហើយវើយ ? នឹកអ្នកណាហ្អាស?" គេសួរឡើងដោយការមួម៉ៅ
"អត់ទេ កំពុងគិតថាតើគ្រីស្តាល់កំពុងចង់ធ្វើអី្វនៅពេលនេះ ព្រោះសង្កេយឃើញអ្នកនាងតូចមើលទៅដូចចង់ធ្វើអ្វីម្យ៉ាងក្រាបទូល!"
"បណ្តោយនាងទៅ!"
"បណ្តោយ? ទ្រង់មិនខ្វល់ទេឬ? មិនចង់ដឹងទេហ៎?"
"ឯងដូចជាសួរច្រើនដល់ហើយ? ឆាប់ចេញឡានទៅ!" អ្នកអង្គម្ចាស់មានបន្ទូលឡើងដោយសម្លេងស្មើរធេង មើលមិនធ្លុះថាទ្រង់កំពុងគិតអ្វីនោះទេ។ គេមានផែនការរបស់គេក្នុងការនៅក្បែរគ្រីស្តាល់ដោយពុំឲ្យប្រាន់ដ័រចាប់អារម្មណ៍ថាគេខ្វល់ពីនាង កាន់តែមិនចង់ឲ្យម្ចាស់ខ្លួនបានចិត្ត។
គ្រាន់តែសម្លេងឡានរំកិលចេញពីប្រាសាទភ្លាម... ម្ចាស់រាងកាយតូចច្រឡឹងដែលកំពុងលួចមើលសកម្មភាពពីខាងលើ លេចស្នាមញញឹមឡើងបង្ហាញពីការពេញចិត្ត។ មិនបង្អង់យូរ គ្រីស្តាល់ ចាប់ផ្តើមយកភួយស និង កម្រាលពូកមកចងជាប់គ្នា រួចទម្លាក់តាមបង្អួចដើម្បីធ្វើសកម្មភាព... រត់!
"មែនហើយ!! រត់! នេះឯងថ្លើមធំណាស់ គ្រីស្តាល់អើយ! បើម្ចាស់ពូដឹងប្រាកដជាបានបាក់កមិនខានទេ!!!" នាងតូចរអ៊ូតែមាត់ទេ តែមិនបានបញ្ឈប់ចិត្តចង់រត់គេចនោះទេ។ នាងយកខោអាវតែ២កំប្លេ និង ប៉ាស្ព័រជាប់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ ព្រោះរបស់ផ្សេងនាងអាចទិញតាមក្រោយបាន។
"ព្រះអើយ!!! លោកប៉ា អ្នកម៉ាក់ជួយកូនផង ខ្ពស់ណាស់ តិចបាក់កស្លាប់ទៅនៀក តែមិនអីទេៗដើម្បីសេរីភាពឯងត្រូវតែតស៊ូ!" ១! ២! ៣ ស្រីតូចបិទភ្នែកសម្រូតខ្លួនចុះទាំងព្រលឹងឡើងដល់ឋានទេវតាបាត់ហើយ។
វឹប!
អុញ? ម៉េចបានជើងយើងមិនប៉ះដីអញ្ជឹង?
"វ៉ាយយយយ..."
"យ៉ាងម៉េចក្មេងជើងល្អ?" អ្នកអង្គម្ចាស់រត់មកទ្ររាងកាយដែលសម្រូតខ្លួនពីជាន់ទី៤នៃប្រាសាទដោយមិនខ្លាចស្លាប់ ចំជាគួរឲ្យវៃបែកគូទពិតមែន។
