Hearts Adore / Kylian Mbappe

Hadi Gidelim Buradan

Tam olarak ne kadar öyle oturduk bilmiyorum.

Geri çekilip kolumla gözyaşlarımı silmeye çalışmıştım. O sırada Mbappe ellerimden tuttu ve "İstersen hemen dönebiliriz eve, ya da nereye istersen gideriz. Neresi olduğu hiç önemli değil istemen yeterli" demişti.

Ayağa kalkmamla beraber o da benimle birlikte kalkmıştı. "Lütfen bir an önce şu sokaktan çıkalım" sözcüklerini çıkarabilmiştim ağzımdan.

Elimden tutup beni bir yerlere götürmeye başladı.

Ona yetişmeye çalışırken bir kaç adımımda koştuğuma emindim.

Önümüzdeki sokaktan sağa döndüğünde nereye gittiğini anımsamıştım. 

Parka gidiyorduk. 

Vardığımızda yıllar içinde buranın nasıl değişmediğini düşündüm.

Yani sokakları geç bu park bile bıraktığım gibiydi.

Bankın birine giderken bankın da rastgele bir tanesi olmadığını anladım. 

Bu oydu. Tek başıma oturup ağladığımda buydu. 

Gerçi Kylian'ın bunun farkında olduğunu pek düşünmüyordum ama yine de öyleydi.

_Burada otur, sakın bir yere gitme. Hemen geliyorum tamam mı? Hemen.

Sadece kafamı sallamakla yetindim.

O kafamdaki sesler inanılmazdı. Buraya gelmeden önce onları hatırlamıyordum bile.

Fakat tekrar buraya gelmek bana tekrar hatırlatmıştı, ne kadar hatırlamak istemesem de.

Birinin olmaması zaten yeteri kadar zorken ikisinin birden bir anda yok olmasını yeteri kadar düşünmezsem belki onların yokluğu belli olmaz diye düşünmüştüm.

Ama tahmin edemediğim şey ise düşünmemek beni bu hale getirmişti. Yok saymak.

_Bak sana ne aldım?

Kafamı kaldırıp uzattığı şeye bakınca gülmemi engelleyememiştim. Bu halimle bile güldürmeyi başarabiliyordu. 

_Çok mu klasik artık?
_Biraz ama olsun.

Ağzını açıp bir kaç yudum almıştım. 

O sırada etrafa bakınırken bu parktaki anılarım canlandı. Belki hepsi iyi değildi ama bu güzel olanların olmasını engellemiyordu.

Karşıdaki apartmanın duvarında pas yaparken benim ödev yapmamı, yanındaki evin ilk katının camını kırmasını hatırlamıştım.

Zaman benden çok anımı almıştı ama hatırladıklarım dünyaya bedeldi.

Dikkatlice beni izliyordu. Ben ise aklımın içinden geçenleri susturmaya çalışıyordum.

Her ne kadar bazı anıların yok olmasını istesem de bazıların da unutmamak için elimden gelen her şeyi yapmak istiyorum.

Sakince bana dönüp sordu:
_Daha iyi misin?

Sessizce kafamı sallayıp etrafı izleyip düşünmeye başladım.

Onca güzel yer, onca sokak, onca anı tekrardan yan yana.

Hem de hayal etmediğim bir şekilde bir sürü şey buradaydı.

Ona döndüm. Benim ona dönüşümle o da bana döndü.

_Kylian
_Efendim
_Teşekkür ederim, benimle geldiğin için.
_Her zaman.