Scars // Bankzitters [VOLTOOID]

Hoofdstuk 2

'Waarom sprak jij Milo aan? Denk je dat hij je leuk vind ofzo? Zal ik niet denken als ik jou was, jij bent niks vergeleken hem', zegt de jongen, terwijl hij met zijn hand tegen mijn rechterschouder duwt. Ik bijt op mijn lip. Auw. "Och, doet dat pijn? Hm?"

'Stop', zeg ik zachtjes als hij mij voor de zoveelste keer een duw geeft tegen mijn rechterschouder. Hij kijkt me aan, terwijl ik over mijn schouder wrijf. 'Ik weet het, sorry', mompel ik en sla mijn armen voor mijn lichaam. Hij trekt zijn rechter mondhoek omhoog, 'Wat zei je?' Net als ik mezelf wil herhalen, roept er iemand door me heen. "Hey, doe eens normaal man. Laat hem met rust" Ik kijk op en zie Milo. Verbaasd kijk ik van hem naar de jongen. Huh? De jongen loopt snel weg, waardoor ik totaal in de war rond kijk. Moet ik nu ook weg lopen? Ik pak mijn tas en wil aanstalten maken om weg te lopen. 'Hey, niet weglopen', zegt Milo. Ik kijk hem aan. 'S-sorry', stamel ik. Hij kijkt verbaasd. 'Waarom sorry? Wat deed je verkeerd? Gaat het trouwens?' vraagt hij en legt voorzichtig een hand op mijn schouder. Zachtjes laat hij zijn vingers over de stof glijden, waarna hij me aan kijkt. 'Gaat wel', mompel ik en kijk op. Mijn armen vinden hun weg weer voor mijn buik. 'Niet onzeker zijn, je hebt vast een super mooi figuur', zegt hij en haalt mijn armen weg. Vast? Hoezo vast?

Ohja. Oversized truien..

Ik glimlach klein. 'Ik dacht dat je boos was?' vraag ik zachtjes. 'Die Renzo denkt dat ik hem mag, pff. Niet te veel van aantrekken', zegt Milo en lacht zachtjes. Mijn rechter mondhoek gaat omhoog, terwijl ik mijn blik op de grond laat vallen. 'Ehm, je trui is trouwens.. Een beetje ehm.. Rood', zegt hij zachtjes. Shit. 'Hey, tis oké. Loop even mee, ja?' zegt hij. Ik knik klein. Hij draait zich om. Ik laat snel mijn blik op mijn schouder vallen. Verdomme. Ik volg hem naar de wc's. Hij maakt ondertussen een doekje nat, waarna hij die uit wringt. Kut, dit gaat pijn doen. 'Mag ik?' vraagt hij. Ik ben tegen de muur naast de wasbakken gaan staan en knik. Hij trekt voorzichtig mijn kraag wat op zij. 'Holy shit', mompelt hij. Ik bijt op mijn lip. Wat zal hij nu denken van me? Ik voel hem het doekje op mijn schouder leggen. 'Auw', mompel ik en leg mijn achterhoofd tegen de muur. Hij wrijft zachtjes over mijn borst en sust me. 'Matthyas, ik weet niet.. Ik snap niet..' mompelt hij, terwijl hij de juiste woorden zoekt. "Waarom gebruik jij jezelf als levend kladblok?"

Ik val stil.

Mijn schouders haal ik op. Goed antwoord Matt. Hij haalt het doekje weg en gooit die weg. 'Volgensmij is het gestopt', zegt hij dan. Hij trekt mijn trui recht en kijkt me even aan. 'Dankje', mompel ik. 'Geen probleem', antwoord hij. Zijn handen liggen nog op mijn bovenarmen, als er opeens mensen de wc's in komen. 'Gay!' roept iemand. Ik krimp lichtjes ineen. Milo schiet in de lach, 'Best wel hé' Ik slik en haal me uit Milo's grip. 'Doeg Matthy', zegt Milo nog. 'Doei', mompel ik en loop weg.

Pov Milo:

'Heh? Sinds wanneer ga jij met Matthyas om?' vraagt Koen. 'Oh, nee nee, Renzo was weer eens bezig', zeg ik en wuif het weg. 'Oh, Renzo weer.' moppert Robbie, waarna hij zich weg draait. Ik knik en volg hem de wc's uit. Koen en Raoul doen hetzelfde. Ik zie Matthy tegen de kluisjes staan. Ik bekijk hem even. Waarom voelt het alsof ik verantwoordelijk ben voor het feit dat hij zichzelf pijn doet? Ik zucht en draai me van hem weg, waarna ik de jongens volg. Ik vind het aan de ene kant kut om hem achter te laten. Hij heeft verder niemand volgens mij en ik ben bang dat de jongens hem niet met rust gaan laten. Ik weet dat ik alleen mijn mond maar hoef te openen en ze zijn weg, maar zodra ik er niet bij ben kan ik Matthyas natuurlijk ook niet beschermen.

We gaan bij het lokaal staan. Ik zie niet veel later Matthyas aan komen lopen. Hij komt twijfelend naast me staan. Koen trekt zijn wenkbrauw op. Ik schud mijn hoofd naar hem als teken dat hij het moet laten. Matthyas besteedt verder geen aandacht aan mij of de jongens. Hij kijkt wat voor zich uit, wachtend op de docente die het lokaal opent. Ik zie de jongens aan komen lopen. 'Staat ie weer bij Milo hé, die emo', lacht Renzo. Ik zie hoe Matthy zichzelf van de muur af duwt om weg te lopen. Gelijk houd ik mijn arm voor hem, waardoor hij dus niet weg kan lopen. Hij kijkt me aan, terwijl hij weer tegen de muur gaat staan.

Ik blijf richting de jongens kijken, die stil zijn gevallen. 'Nu ben je stil hé', bijt ik Renzo toe. Hij zucht en kijkt weg. Matthy speelt wat met zijn linkermouw; hij voelt zich ongemakkelijk. Ik hoor Renzo wat fluisteren en richting Matthy kijken. Matthy heeft het ook door en kijkt onzeker op richting mij. 'Fluisteren is onbeleefd.' zeg ik rustig. Renzo kijkt op. 'Je mag het ook recht in ons gezicht zeggen hoor', zeg ik uitdagend. Ik zie Renzo richting zijn vrienden kijken. 'Ja hallo, ik sta hier hoor', snauw ik. Hij kijkt opnieuw op. Ik geef hem een dodelijke blik, waarna ik weg kijk. Ondertussen maakt de docent het lokaal open.

We lopen naar binnen en gaan weer op onze vaste plekken zitten, wat inhoud dat ik naast Matthyas zit, Koen en Robbie voor ons en Raoul met een vriend van hem achter ons. Volgens mij heette hij Frank, Frank Slotta. Ik kijk richting Matthy, die zijn boeken pakt. Hij trekt zijn handen in zijn mouwen en staart wat richting zijn boeken. Voorzichtig pak ik zijn handen en haal die uit zijn mouwen, 'Het is oké', fluister ik. Hij glimlacht klein.