Scars // Bankzitters [VOLTOOID]

Hoofdstuk 5

Ik zucht en zet een punt achter de laatste zin. Ik kijk op van mijn schrift. De aula stroomt langzaam leeg, omdat de volgende les bijna begint. Ik zet mijn bril beter op mijn neus. Ja, mijn bril. Ik had geen tijd om lenzen in te doen. Ik zie Joeri op mij af huppelen. 'Oh mijn god Matt, wat heb ik jou lang niet gezien', zegt hij. Ik sta op en sla mijn armen om hem heen. 'Wat ben je aan het doen?' vraagt hij en laat me los. 'Ehm, huiswerk. Hij gaat vandaag checken, dus ik moest wel', leg ik uit. Joerie knikt, 'Af?' Ik kijk even naar mijn schrift, 'Bijna' Hij knikt, 'Succes, ik spreek je nog!' Ik knik en glimlach, 'Doei Joeri!' Hij glimlacht en wrijft zachtjes over mijn arm, 'Doei Matt'

Pov Milo:

Ik loop de school in met de jongens. Als ik richting de aula kijk, zie ik Matthy staan. Hij omhelst de jongen voor hem. Ik kijk jaloers toe. 'Milo, Milo ter Reegen! Dove!' hoor ik. Ik schrik op. 'Jezus man. Gaat 't goed?' vraagt Robbie. Ik knik. 'Naar het lokaal gaan dan?' vraagt Raoul. 'Ja is goed.' We lopen richting het lokaal en gaan zitten. Matthy komt niet veel later binnen. Hij neemt naast me plaats en legt zijn boek op tafel. 'Hey', zegt hij. 'Hey', antwoord ik. Hij glimlacht en opent zijn boek. 'Naast emo is hij ook nog blind', lacht Renzo. 'Naast irritant ben je ook nog eens *griep* zielig. Ik hoop echt dat je over die *griep* railing flikkert en je *griep* benen breekt. Kunnen wij ook eens lachen', zeg ik. Matthy slikt en haalt een hand door zijn haren. Koen gaat helemaal stuk en heeft moeite met overeind blijven zitten. 'Ja man en dan hoop ik dat je been scheef groeit en je voor altijd op krukken moet lopen zodat we je krukken van de railing kunnen gooien en laten we jou op de grond liggen, goed plan toch?' zegt Koen. Renzo heeft zijn lippen op elkaar geperst en staart wat naar de grond. Ik grijns en geef Koen een high five. 'Kan hij niet voor zichzelf praten ofzo?' zegt iemand anders. 'Ik heb wel andere dingen te doen', zegt Matthy en zie hoe de docent binnen loopt. 'Zeker zichzelf snijden', hoor ik zachtjes. Ik snuif geïrriteerd. 'Goedemorgen dames en heren. Ik kom huiswerk controleren. Daarna moet ik nog even met jullie wat dingen bespreken over kamp. Maandag gaan we namelijk op kamp, zoals ik al verteld had', zegt de mentor en gaat iedereen bij langs. 'Fuck, ik heb niks gemaakt', zeg ik dan en pak Matthy's boek zonder vragen. 'Hey!' zegt hij lachend. Ik grinnik en schrijf snel wat over. Net op tijd, want de mentor draait zich nu richting mij. 'Netjes hoor jongens.' zegt hij. Ik knik, 'Zeker' Matthy draait zijn ogen, maar glimlacht klein. Ondertussen gooit Koen opmerkingen over een jongen uit zijn voetbalteam. Matthy schiet in de lach en slaat zijn handen voor zijn ogen. Zijn linkermouw gaat daardoor wat naar beneden. Met grote ogen kijk ik naar zijn pols. Holy fuck. Ik zie Robbie en Raoul nu ook kijken, terwijl Koen blijft praten over die jongen. Ik pak snel Matthy pols en trek zijn mouw goed, waarna ik over zijn hand begin te strelen. Hij kijkt even vragend, maar al gauw ligt zijn aandacht weer bij Koen. 'Jezus, en toen?' lacht hij. 'Nou, toen viel hij met zijn gezicht tegen de dugout', zegt Koen. Matthy grinnikt. 'Nou jongens. Over kamp. Je neemt 1 tas mee of koffer, we gaan geen honderd koffers slepen. We gaan met de bus, dus vervoer is geregeld', zegt de mentor. Hij legt nog wat uit over waar we heen gaan en verteld de regels en afspraken. 'Is alles zo duidelijk?' vraagt de mentor. Iedereen knikt. 'Mooizo. Geniet van jullie pauze', verteld hij. We staan op en verlaten het lokaal. Matthy huppelt naar mij toe en glimlacht. Ik lach en schud mijn hoofd. Hij begint zich op zijn gemak te voelen. Ik glimlach daardoor en loop richting de aula. 'Hebben we een beetje zin in kamp?' vraagt Raoul. Ik knik, 'Zeker.' Koen knikt enthousiast, 'Dit word echt het beste kamp ooit' Ik kijk verbaasd, 'Hoe ben jij daar zo zeker van?' Koen haalt lachend zijn schouders op. Matthy kijkt wat richting de grond, terwijl hij achter ons aan loopt. 'Ah, jij hebt er geen zin in?' vraag ik lachend. 'Mhm, 5 dagen is wel lang', mompelt hij en kijkt op. 'Ahjoh, word vast hartstikke gezellig', zeg ik en geef hem een klap tegen zijn bovenarm. Hij bijt op zijn lip en grijpt naar zijn arm, 'Dankje, die had ik nodig' Ik kijk even vragend, maar slik dan. 'Oh sorry', zeg ik gelijk. Hij kijkt op, 'Gaat wel, maakt niet uit' Ik knik, maar blijf bezorgd kijken. We nemen plaats op een bankje. Matthy heeft nog steeds zijn arm vast. Volgens mij zie ik zelfs zijn sweater rood worden. 'Matt, kun je even meelopen?' vraag ik. Hij knikt en staat op. Ik trek hem gelijk mee naar de wc. 'Je arm wordt rood', zeg ik. Hij kijkt in de spiegel en slikt. Ik pak een doekje en geef die aan hem. Na even is het bloeden volgens mij gestopt. 'Sorry, het spijt me echt', zeg ik. Ik voel me schuldig. Hij kijkt op en glimlacht, 'Het is echt oké. Geloof me. Je bedoelde het niet zo. Dan is het toch goed?' Ik zucht en knik, als hij het zegt..