Scars // Bankzitters [VOLTOOID]

Hoofdstuk 11

Een paar dagen later..

We zitten met z'n allen rond het kampvuur. Met Matt gaat het beter. Sinds dat hij me vertelde dat hij het moeilijk heeft met het feit dat hij zichzelf geen pijn kan doen, hebben we overlegd dat als hij opnieuw de neiging heeft om zichzelf pijn te doen, dat hij dan naar mij moet komen. Zodat ik hem kan helpen en er voor hem kan zijn. Daar heeft hij tot nu toe gebruik van gemaakt, gelukkig. 

Verder heeft hij de jongens, ofwel de 'pesters', weinig gezien. Her en der werden er soms wel wat opmerkingen over hem gemaakt, maar gelukkig valt het mee. Tenminste, van wat ik heb gehoord en gezien, valt het mee.

Tussen mij en Matt gaat het verder ook goed. We kussen en knuffelen zoals stelletjes, maar we zijn geen stelletje en dat zit me een beetje dwars eigenlijk. Ik weet dat ik voor Matt de enige ben, maar ik wil dat officieel maken. Dat ik oprecht de enige voor hem ben en niemand anders. Maar, daar niet over..

We zitten bij het kampvuur op dit moment. Matthy zit dicht tegen me aan. Ondertussen deelt de mentor marshmallows uit. Ik draai het stokje wat tussen mijn vingers en wacht op de marshmallows. Zodra de mentor voor ons staat, pak ik er vier uit. Twee voor Matt en twee voor mij. Matthy glimlacht naar me zodra ik ze aan geef. We houden onze stokjes boven het vuur. Na even breng ik het stokje naar mijn mond en bijt de marshmallow ervan af. Ik hum goedkeurend, waardoor Matthy uiteindelijk hetzelfde doet. 'Lekker?' vraag ik hem en leg een hand op zijn knie. Hij glimlacht en knikt. 'Goedzo', zeg ik en sla een arm om hem heen. Matthy stopt de tweede marshmallow nu ook in zijn mond en legt zijn hoofd op mijn schouder. Robbie lacht naar ons, supportive, alsof hij doorheeft wat hier speelt. Best logisch, want we hebben gezoend in de kast, maar alsnog. Het is lief dat hij ons support. 

Ik wrijf over Matthy's arm, terwijl ik met mijn andere hand de laatste marshmallow in mijn mond stop. Naast me hoor ik Frank en Rutger praten tegen elkaar. Ondertussen hoor ik wat kots geluiden. Ik kijk vragend op en volg Matthy's blik. Ik zie Renzo en de jongens lachen. Ik zucht en zie hoe de anderen nog wat pijpbewegingen maken en hoe Renzo knus tegen 1 van de jongens aan kruipt. Natuurlijk om ons uit te lokken. Ik zucht geïrriteerd. Ondertussen is Matthy wat van me afgeschoven. 'Tenminste kunnen jullie er om lachen', bijt ik ze toe. 'Eens', zegt Robbie die met zijn ogen draait. 'Wat is er aan de hand jongens?' vraagt de mentor. Ik zucht en pak met beide handen het stokje in mijn rechterhand vast, waarna ik er wat mee speel. 'Matthyas en Milo zijn duidelijk homo', lacht Renzo. 'Of jij hebt gewoon aandacht tekort, niet?' snauw ik. 'Nee, jullie. Jullie zijn degenen die klef doen', lacht Hugo. 'Of jij bent gewoon jaloers', zegt Frank rustig, die nog een marshmallow naar binnen drukt. 'Jongens, we zijn een openbare school, alle seksualiteiten zijn hier welkom', verteld de mentor. Ik irriteer me eraan dat hij zich er mee bemoeit. 'Maar die *griep* mongolen kunnen best even hun *griep* bek houden!' snauw ik. 'Milo ter Reegen! Let op je taalgebruik!' zegt de mentor gelijk. Ik sta op, waardoor ik boven hem uit toren. 'Het was toch een openbare school?' sis ik hem toe, waarna ik wegloop. 

Pov Matthyas:

'Het was toch een openbare school?' sist Milo richting de mentor, waarna hij wegloopt. Ik slik, fuck. Hij laat me gewoon achter? Hij denkt dat ik mezelf kan verdedigen? Ik wil opstaan, maar voor ik weg kan lopen, word er al geroepen naar mij. 'Heeft Milo stroop aan zijn kont zitten, Matthyas?' lacht Renzo. Ik sla mijn armen voor mijn buik en pers mijn lippen op elkaar. De jongens beginnen te lachen. 'Begin je onzeker te worden?' lacht Hugo. Ik krijg traanogen, waarom zegt niemand iets? Opnieuw beginnen ze te lachen. Na nog een paar opmerkingen, ben ik er klaar mee. 'Hou op, hou op oké! Weet je hoe vet kut je iemand laat voelen hierdoor?' roep ik en probeer de tranen in te houden. Ze zijn stil, precies zoals ik wou. Raoul staat op en loopt naar me toe. Hij neemt me in zijn armen en draait ons een beetje, zodat de jongens mij niet kunnen zien. 'Het is oké, laten we Milo even opzoeken, hm?' zegt hij. Ik knik en laat hem los. 'Kom, we gaan', zegt hij dan en neemt me mee richting onze kamer; de kamer van mij en Milo. Ik hoor hoe Robbie, Frank en Rutger nog wat uitvallen tegen de jongens. 

Pov Milo:

Ik staar wat naar de grond en haal een hand door mijn haren. Fuck, ik besef me nu pas dat ik Matthy heb achtergelaten bij die klootzakken. Hoe dom ben ik? Ik wil niet weten hoe kut hij zich nu moet voelen. Ik schrik op van geklop op de kamerdeur. 'Wat?' snauw ik. 'Ik ben het, Matt', hoor ik de zachte stem van Matthyas. Ik glimlach klein en opgelucht dat hij hier nu veilig bij mij is. 'Kom binnen', antwoord ik. De deur gaat open en ik kijk op. Ik hoor Matthy nog wat zeggen tegen iemand, waarna hij de deur sluit. 'Wie was dat?' vraag ik. 'Raoul', antwoord hij. Ik knik en open mijn armen. Hij gaat op mijn schoot zitten en slaat zijn armen om me heen. 'Het spijt me zo dat ik je achter liet, sorry Matt, sorry', verontschuldig ik me. 'Het is oké', fluistert hij tegen mijn nek aan. Ik zucht, 'Nee Matt, nee. Het is niet oké. Ik liet je achter bij de grootste klootzakken ooit' Matthy blijft even stil, 'Mhm, het is oké', zegt hij dan. Ik weet gewoon dat hij het kut vond dat ik opeens verdween. 'Sorry', fluister ik en kus zijn oor. Ik voel hoe Matthy zich ontspant in mijn armen. 'Ik houd van je', mompel ik dan. Ik voel Matthy zijn lichaam aanspannen. 'Matt?' vraag ik verbaasd. 'Ja?' mompelt hij. 'Hoorde je me?' vraag ik hem. 'J-ja', antwoord hij zachtjes en staat op van mijn schoot. Ik kijk hem vragend aan. 'Waarom zeg je dan niks?' vraag ik dan ook. Matthy slikt en slaat zijn armen voor zijn lichaam. 'Het maakt me bang, dit alles', mompelt hij. Ik kijk hem vragend aan. 'Het gaat allemaal zo snel', verteld hij me. 'Stel ik verpest het?' zegt hij dan en kijkt met traanogen op. 'Hey, zo moet je niet denken', zeg ik gelijk en trek hem weer tegen me aan. 'Ik wil je niet kwijt en- en een relatie-' hakkelt hij. Ik houd me stil, zodat hij uit kan praten. 'Straks- straks verpest ik het wel. Dan ben ik je kwijt en- en is onze vriendschap ook weg' Ik bijt op mijn lip.

'Misschien ben ik wel helemaal niet- niet goed genoeg voor je?' 

'Ik besef me nu pas dat ik nog nooit aan jou heb gevraagd hoe het gaat, fuck, ik haat mezelf', zegt hij dan en drukt zijn gezicht in mijn trui. Ik zucht verdrietig. 'Matthy, Matthy-' begin ik. 'Hoe gaat het eigenlijk?' vraagt Matthy dan uit het niets en veegt zijn tranen weg. Ik glimlach klein, 'Het gaat goed, geloof me', zeg ik zacht lachend. Matthy glimlacht nu ook, 'Zeker?' Ik knik en geef hem een kus, 'Zeker.'

'Maar Matt, geloof me. Wees niet bang. Je zult het niet verpesten, echt niet. En als het wel een keer fout gaat, dan praten we het toch gewoon uit? Van fouten leer je, hm?' vertel ik hem. Hij knikt en laat een paar tranen gaan. 'Waarom is alles zo moeilijk? Ik houd zoveel van je, maar-' hij valt stil en lijkt geschrokken van dat hij zonet zei dat hij van me houdt. Ik glimlach, 'Ik zei toch dat je het wel kan' Hij bloost en glimlacht.