Scars // Bankzitters [VOLTOOID]

Hoofdstuk 10

'Laten we seven minutes in heaven doen!' zegt Robbie. 'Ja! Ik kies Milo en Matthy', zegt Frank. 'Wat?' vraagt Matthy verward. 'Weet je niet wat seven minutes in heaven is?' vraagt Rutger hem. Matthy slikt en schudt zijn hoofd. 'Oh Jezus. Nou, jullie moeten voor zeven minuten in een kleine ruimte of kast', zegt Koen triomfantelijk. Ik zucht, 'Jongens kom op, ik ga niet zeven minuten in een kast zitten', zeg ik. 'Jawel, kom mee!' zeggen ze en trekken ons mee. 'Maar laten we dan wel even de kamer verlaten, anders is het voor hun ongemakkelijk', zegt Raoul. De jongens knikken en openen een lege kast, waar ze ons in proppen. Matthy pakt me geschrokken vast. Zijn ademhaling is zwaarder dan net. De deur wordt gesloten. Ik sus hem en streel zijn armen. We staan dicht op elkaar door de grootte van deze kast. Ofwel klein. Zijn kruis drukt tegen de mijne. We weten allemaal hoe dit spel werkt, maar ik houd me in. Ik bijt op mijn lip. Matthy voelt zich niet op zijn gemak en dat is alles wat boeit. Ik streel zijn rug en kus zijn hoofd. 'Het is oké', zeg ik. Matthy kijkt op en bindt zijn armen rond mijn middel. 'Ik heb het benauwd', zegt hij zachtjes. 'Ik weet het', antwoord ik. Even is het stil en staren we elkaar aan. 'Hoe lang nog?' vraagt hij. 'Geen idee', zeg ik. Opnieuw is het stil. 'We kunnen de tijd doden door', ik fluister en breng mijn lippen naar de zijnen, 'Dit' Ik kus zijn lippen om te kijken of hij er oké mee is. Hij glimlacht klein. Ik glimlach nu ook en zoen hem. Onze lippen bewegen rustig over elkaar. Zijn handen strelen mijn rug, terwijl de mijnen voorzichtig zijn achterwerk strelen. Hij lijkt er oké mee te zijn en dat verbaasd me. We trekken zacht hijgend terug. Net als ik opnieuw over hem heen buig om hem nog een kus te geven, vliegt de deur open. We schrikken op. 'Ha! Betrapt!' lacht Koen. Matthy stapt gelijk de kast uit en haalt adem. We schieten in de lach. 'Volgens mij heb ik claustrofobie', zegt hij en legt een hand op zijn borst. 'Merkte ik anders niks van', grap ik en knipoog. Hij glimlacht klein. We lopen weer richting de bedden. Ik pak Matthy bij zijn heupen en breng mijn mond richting zijn oor. 'Je kan goed zoenen hoor', fluister ik. Hij bloost en loopt snel verder. Ik lach en volg hem. We gaan zitten op Raouls bed. 'Zucht, en nu?' vraagt Koen. 'Nu willen we weten wat er in de kast is gebeurd!' zegt Rutger die me een duw geeft. 'Niks', antwoord ik. 'Oh tuurlijk, daarom zijn je lippen zo opgezwollen', lacht Robbie. 'Nou gewoon gezoend', mompel ik en grijns lichtjes. Matthy is nog steeds rood. We beginnen te lachen, als de deur open gaat. Ik kijk op. Het hoofd van onze mentor steekt door de deur. 'Zullen we even afsluiten jongens?' vraagt hij. Koen jammert, 'Nee, het was net zo gezellig!' De mentor lacht, 'Nou, hup hup jongens' Ik en Matthy staan op en zeggen gedag. We lopen naar onze kamer en ik open onze kamerdeur en laat Matthy naar binnen. Hij glimlacht en neemt plaats op mijn bed, net als 1 uur geleden. Ik ga op mijn bed liggen en kijk nog even om naar Matthy, die zich nog niet verplaatst heeft. Ik had gehoopt dat hij bij me komt liggen, maar ik denk niet dat dat erin zit. Waarschijnlijk weet hij zelf ook niet helemaal wat hij nou wilt tussen ons. Na een paar minuten zit hij nog steeds hetzelfde. Zijn hoofd hangt naar beneden en zijn houding is gesloten. Alsof hij diep in gedachten zit. Rustig kom ik overeind en bekijk hem even. Hij is niet oké. Ik leg een hand op zijn rug, waardoor hij ineen krimpt. 'Shh, het is oké', zeg ik en streel zijn rug. 'Kan ik je helpen?' vraag ik na even. Hij antwoordt niet. 'Matthy?' vraag ik door en pak met mijn andere hand zijn bovenarm. Hij blijft na de grond staren. 'Wat is er aan de hand? Je maakt me bang', zeg ik en bekijk zijn gezicht. Even is het stil, waarna hij zijn schouders op haalt. 'Je weet het wel Matt', zeg ik en streel zijn rug weer. Een paar tranen lopen over zijn wangen, maar houdt zich stil. 'Laat het maar gaan maatje', zeg ik en neem hem beter in mijn armen. Hij barst in tranen uit. 'Vertel het me Matt, vertel het me', zeg ik zachtjes en kus zijn tranen weg. Hij begint luider te snikken. Zijn handen trillen enorm. Ik ga staan, til Matthy op en trek hem tussen mijn benen, waarna ik zijn handen vast pak en er zachtjes in knijp. Ik laat zijn handen weer los, sla mijn armen om hem heen en trek hem achteruit, totdat we liggen. Hij legt zijn hoofd op mijn borst en begint luider te snikken. 'Matthy, vertel het me, alsjeblieft', zeg ik zachtjes en veeg zijn tranen weg met mijn duim. 'I-ik ben twee d-dagen clean', snikt hij. Ik kijk vragend en frons, 'Maar dat is toch goed?' Matthy schudt hevig zijn hoofd en begint harder te huilen, 'Nee, nee!' Ik blijf stil. 'Dat is het niet', snikt hij dan.

 'Wat is het dan?' 

Hij blijft even stil. 'Gewoon, gewoon.. Waarom snap je het niet?' bij de laatste zin begint hij weer te huilen. Na even schiet het me te binnen. Matthy struggelt met zelfbeschadiging. 'Ow, Matt', zeg ik dan en trek hem dichter tegen me aan. Hij snikt en duwt zijn gezicht in mijn nek. Hij legt zijn bovenste been over de mijnen. 'Wil je jezelf pijn doen op dit moment?' vraag ik hem voorzichtig. Hij begint luider te snikken en knikt klein. Ik sus hem toe, 'Hey, ik ben bij je. Ik help je hier doorheen oké' Ik blijf hem sussen en lieve woorden toefluisteren om hem op andere gedachten te brengen. Ik streel zijn lichaam en vertel hem nog eens dat hij er niet alleen voor staat. Langzaamaan kalmeert hij. 

'Hoe zit het eigenlijk tussen ons?' vraag ik dan voorzichtig aan de jongen die nog zacht snikkend op mijn borst ligt. 'Weet niet', snikt hij zachtjes en veegt zijn tranen weg, waarna hij op kijkt. 'Dat is oké', vertel ik hem en buig me voorzichtig naar hem toe. Ik kus zachtjes zijn lippen en vertel hem dat we het nog wel aan zien. Hij knikt en kust me voorzichtig terug.

Ik houd zoveel van hem en dat zal ik altijd doen.