Scars // Bankzitters [VOLTOOID]

Hoofdstuk 4

Ik loop het lokaal in en ga zitten. Milo kijkt op. Ik veeg wat zweet van mijn voorhoofd. Het is net als gister weer snik heet. We blijven elkaar even aan kijken. Beiden zeggen we niks. Ik bekijk hem even. Jezus, die ogen.. Net als ik wil vragen wat er is, hoor ik de mentor. 'Milo, Matthyas, letten jullie op?' Ik knik geschrokken. 'Zeker meneer', zegt Milo, die me nog even aan kijkt, waarna hij zijn hoofd naar de mentor draait. Onder de tafel voel ik zijn hand op mijn been glijden. Ik slik. Zijn hand zoekt de mijne. Ik pak zijn hand vast. Hij geeft me een kneepje in mijn hand, waarna zijn duim over de rug van mijn hand wrijft. Ik bloos lichtjes. Hij is zo lief. Ik zie hem even opkijken, waarna hij weer luistert naar de mentor. 'En we gaan volgende week op kamp', hoor ik dan. Ik verslik me in mijn speeksel. Wat? Ik hoest een keer zachtjes, waarna ik weer luister. Milo's hand heb ik losgelaten. 'We hebben de kamerindelingen al gemaakt. Je zit met 5 op de kamer. Er is 1 indeling van 2, omdat we met 27 zijn. Ik zal de indelingen even opnoemen', zegt hij dan. Ik luister goed of ik mijn naam hoor, maar na even is die nog steeds niet genoemd. Voor even denk ik dat ze mij vergeten zijn en ik gelukkig niet mee hoef. 'Koen, Robbie, Raoul, Rutger en Frank', zegt hij dan. 'En Milo en Matthyas', eindigt hij. Ik kijk richting Milo. 'Dat word neuken!' schreeuwt iemand. Ik schrik op. 'Houd je bek man, *griep* mongool', snauwt Milo gelijk. 'Milo ter Reegen', hoor ik de mentor zeggen. Milo zucht en kijkt me even aan, waarna hij op staat en het lokaal verlaat. Ik slik en zie de jongens mij aanstaren. 'Dat word een geil weekje voor Matthyas', lacht een ander. 'Marcel, toon een beetje respect tegenover je medeleerlingen', zegt de mentor. Ik zucht en sta op, waarna ik het lokaal ook verlaat. 'Matthyas!' hoor ik nog. Ik gooi de deur achter me dicht en loop richting de kluisjes. Ik weet dat Milo eruit was gestuurd, dus die zal wel bij de balie zijn. Net als ik de hoek om wil, loop ik tegen iemand aan. 'Jezus Matthy, wat doe jij hier?' vraagt Milo die me bij mijn heupen heeft. Ik kijk even naar zijn handen. 'Sorry', lacht hij en laat me los. Ik glimlach klein. 'Euh, ik ben gewoon weggelopen eigenlijk', mompel ik. Milo lacht, 'Wat dan?' Ik kijk op en ontmoet zijn ogen. 'Nou ja, er worden nogal opmerkingen gemaakt', zeg ik en sla mijn ogen neer. 'Oww, wat een sukkels', zegt hij. Ik merk dat hij naar mij toe zijn taalgebruik aanpast, dat is wel lief. Ik lach zachtjes, waardoor hij vragend kijkt. 'Toch niet meer met kanker schelden?' vraag ik met een kleine glimlach. 'Nou, dat weet ik nog niet. Maar jij vindt dat niet zo fijn of wel?' lacht hij. 'Nee, dat heb je goed', zeg ik. 'Ah ja, dat dacht ik al', zegt hij. 'Ik ben er verder wel oké mee hoor', zeg ik snel. 'Gewoon niet tegen jou?' vraagt hij. Ik knik. 'Nou, dan houd ik daar rekening mee toch?' zegt hij. Ik glimlach, 'Dat is lief' "Ik ben lief" Ik lach, 'Zeker' Even kijken we elkaar aan. 'En, zin in kamp?' vraagt hij dan. Ik haal mijn schouders op. Hij lacht, 'Tja, ik kijk er ook niet zo naar uit nee. De hele dag met die sukkels opgescheept zitten', lacht hij. Ik grinnik. 'Waar gaan we eigenlijk heen?' vraag ik. 'Nou, jij zat langer in de les dan ik, dus ik dacht dat jij dat wel wist', lacht Milo. Ik schud mijn hoofd, waarna ik mijn mond open om te antwoorden, maar er word door mij heen geschreeuwt. 'Matthyas', hoor ik. Ik kijk op en zie Jesse. Shit. 'Is dat niet die gozer-' begint Milo. 'Ik neem vanmiddag Saar mee naar huis, dus wees niet zo emo en trek even wat netjes aan', zegt hij en scant me. Ik slik, 'Euh ik kan wel- ik kan wel op school blijven?' mompel ik. 'Beter.' zegt Jesse en wilt weglopen, maar Milo pakt hem beet. 'Dus jij bent zijn broer?' vraagt hij en scant Jesse. Jesse kijkt geïrriteerd. 'Laat mij los man', moppert hij. 'Nee, want je kunt toch wel *griep* normaal doen naar je broertje? Hersenloos wezen', snauwt Milo. Ik slik. Jesse trekt zich los en kijkt me even aan. 'Prima', moppert hij en loopt weg. 'Was dat niet die jongen die vond dat je je normaal moest kleden?' vraagt Milo. Ik knik en trek de mouwen van mijn hoodie over mijn handen. Hij pakt mijn handen en trekt die weer uit de mouwen. 'Het is oké', zegt hij en wrijft over mijn handen. Ik glimlach klein. Ik hoor voetstappen, waardoor ik op schrik. 'Jezus, daar ben je', hoor ik. Ik zie Milo's vrienden aan komen lopen. 'Ik heb een tosti voor je', zegt Robbie. 'Ah thanks Rob', zegt Milo die de tosti aan pakt. 'Ik ehm, ga wel', zeg ik en glimlach. 'Nee joh, het is oké', zegt Raoul. 'Zeker? Ik kan ook gewoon gaan hoor', zeg ik. Ik wil ze absoluut niet tot last zijn. 'Nee, blijf' zegt Milo die me een stukje tosti aan bied. 'Oké ik blijf', zeg ik en pak het aan. Hij glimlacht. Ik glimlach klein terug en stop het stukje in mijn mond. 'Ah shit man, conciërge', zegt Koen. 'Mannen, de kluisjes is geen pauzeruimte', zegt hij. Milo lacht en loopt weg. We volgen hem. 'Jezus, die man heeft ook niks beters te doen', lacht Milo. 'Echt zo', lacht Koen. Ik stop mijn handen in de zakken van mijn hoodie en volg ze richting de aula. 'Die emo denkt echt dat hun hem leuk vinden man', hoor ik. "Echt zo, vieze meeloper" Ik kijk op en slik. 'Jezus, wat hebben hun toch', zegt Robbie die me naar voren trekt zodat ik niet meer achteraan loop. 'Ze zijn jaloers', zegt Milo die mij naar hem toe trekt. 'Op mij?' vraag ik verbaasd. Raoul knikt. 'Ze willen bevriend worden met Milo en zijn jaloers dat jij zijn aandacht wel weet te krijgen', legt hij uit. Ik knik en kijk op naar Milo, 'Nu voel ik me wel stoer', grap ik. Koen en Milo schieten in de lach. Raoul schudt lachend zijn hoofd. 'Jezus, ik voel me nu ook wel stoer inderdaad. Ik ga gewoon om met Milo ter Reegen', zegt Robbie trots. We gaan zitten aan een tafeltje. 'Geef mij eens een handtekening', zegt Koen die milo een stift geeft. Milo pakt lachend Koens arm vast en zet zijn handtekening erop. 'Oh mijn god!' schreeuwt Koen, 'Ik heb Milo's handtekening!' Ik zie wat mensen opkijken. Beschaamd kijk ik weg, waardoor Raoul lacht.