Scars // Bankzitters [VOLTOOID]

Hoofdstuk 12

We pakken onze koffers en gooien al onze spullen erin. 'Kamp was echt geweldig', zegt Matthy met een glimlach. Ik grinnik, 'Door mij?' Hij kijkt op en bloost, zodra ik naar hem knipoog. Ik begin te lachen en laat mijn koffer op de grond vallen, waarna ik op hem af loop. Ik sla mijn armen rond zijn middel en gooi hem op het bed, waarna ik hem begin te kietelen. Hij begint hard te lachen en spartelen. 'Miel, Milo', lacht hij. Ik grinnik en laat hem los, waarna ik mijn lippen op de zijnen plant. We zoenen elkaar rustig en liefdevol. 'Ik houd zo ontzettend veel van jou, Matthyas het Lam', vertel ik hem fluisterend. Hij glimlacht en bloost nog heviger, 'Ik ook van jou'

Geklop op onze deur laat ons opschrikken. 'Zijn jullie klaar? We gaan zo weg', horen we de stem van de mentor. 'Jaha!' roep ik terug. Ik trek Matthy overeind, waardoor zijn gezicht in mijn trui valt. 'Dankjewel', moppert hij. Ik begin te lachen en pak hem onder zijn oksels vast, waarna ik hem in mijn armen til. Hij slaat zijn armen rond mijn nek en zijn benen rond mijn middel. Mijn ene hand beland in zijn haar en de ander op zijn rug. Ik zoen hem opnieuw en wil naar de muur lopen, als ik over zijn koffer val die op de grond ligt. Ik vang ons op. Matthy kijkt me even geschrokken aan. Ik lach en druk mijn lippen weer op de zijnen, waarna ik ons omdraai, zodat ik op mijn rug lig. Hij zet zijn knieën beter langs mijn lichaam, maar onderbreekt de zoen niet. Zijn handen gaan door mijn haren. Met de mijnen wrijf ik over zijn rug. 'Mhm, we kunnen ook weer in bed kruipen', mompel ik tegen zijn lippen. 'Maar we moeten weg?' vraagt hij verbaasd. Ik schud lachend mijn hoofd, 'Het was een grapje', zeg ik en leg mijn handen achter mijn hoofd, terwijl ik hem grijnzend aan kijk. Dit uitzicht vanaf hier is geweldig. Hij grinnikt, 'Oh sorry' Ik lach, 'Geen sorry zeggen' Hij laat zich door zijn knieën en handen zakken tegen mijn borst. Ik glimlach, 'We moesten toch weg?' "Mhm, nog heel even Milo" Ik lach en haal een hand achter mijn hoofd weg, waarmee ik over zijn rug begin te strelen. 

"Jongens!"

Ik schrik op en duw Matthy zachtjes van me af. 'Nu moeten we wel echt gaan', zeg ik en kom omhoog. Matthy lacht en ritst zijn koffer dicht, waarna we nog een keer rond kijken om er zeker van te zijn dat alles mee gaat. 'Top, laten we gaan!'

- tijdskip - 

We lopen de bus in. Achterin zie ik de jongens al zitten. 'Ah, jullie hebben al een plekje geclaimd?' lach ik en neem bij ze plaats. Robbie lacht, 'Zeker, achterin zijn de beste plekken' Ik grinnik en trek Matthy naast me. Hij glimlacht en legt zijn hoofd tegen mijn schouder. 'Hoe vonden we het jongens?' lacht Raoul. 'Nou, ik vond het gezellig', zegt Robbie. Frank knikt, 'Vooral het strand. toen je met je gezicht in het zand viel', lacht hij. Robbie zucht, 'Leuk Frank' We beginnen te lachen. Matthy heeft ondertussen zijn ogen gesloten. 'Ga je slapen?' vraag ik hem. 'Mhm', mompelt hij. Ik lach en wrijf over zijn arm. Ondertussen hoor ik de jongens wat lachen over alle domme dingen die er dit kamp zijn gebeurd. 'Of Milo die van de trap viel?' lacht Rutger. 'Ja ja, laten we toch weer terug naar Robbie die met zijn gezicht in het zand viel', zeg ik. We lachen opnieuw. Zodra we uitgepraat zijn, pakken we allemaal onze mobiel of besluiten even te slapen.

'Mhm', hoor ik even later naast me. Matthy wordt weer wakker. Ik leg een hand op zijn wang en streel zachtjes zijn gezicht, 'Hey Matthyas' Hij glimlacht en nestelt zich dichter tegen me aan. 'Lekker geslapen?' vraag ik hem en stop mijn mobiel weg. 'Mhm, jawel', antwoord hij. 'Hoe gaat het?' vraagt hij dan. Ik begin te lachen, 'Je neemt ons gesprek van gister wel heel serieus' Matthy glimlacht bescheiden. 'Maar het gaat goed, met jou?' vraag ik hem en kus zijn lippen. 'Wel oké', antwoord hij. Ik knik, 'Dat vind ik goed om te horen'

- tijdskip - 

De bus komt tot stilstand. We staan op en lopen naar voren, waar we de bus uit stappen. 'Tot maandag hé!' zeg ik snel tegen de jongens. Ze roepen nog wat terug, waarna ze verdwijnen in de menigte. Ik kijk naar Matthy, die nog naast me staat. 'Zin om morgen af te spreken?' vraag ik hem. Hij knikt en glimlacht. 'Goed, zie ik je dan? Ik stuur je nog wel even het adres door. Of wil je liever bij jou?' Hij kijkt even naar de grond, 'Bij jou is goed', zegt hij dan met een kleine glimlach. 'Tot dan lieve Matt', zeg ik en trek hem even snel in een knuffel. 'Tot dan Miel', antwoord hij en drukt een snel kusje op mijn wang. Ik glimlach en zie hem, net als de andere jongens, verdwijnen in de menigte. 

Pov Matthy: 

Thuis aangekomen, loop ik gelijk door naar mijn kamer. Ik zoek naar het dichtstbijzijnde mesje en haal uit mijn badkamer doekjes. Ik ga op mijn bed zitten en laat de tranen gaan. Fuck, ik heb alles zo verneukt. Waarom moest ik Milo alles vertellen? Ook al wist hij het al. Waarom? En dat ik hem vertelde dat het woord 'relatie' me bang maakt.. Wat is er mis met mij? Een relatie is een goed iets en ik moet van alles weer iets slechts maken. Waarom? Ik word zo gek van mezelf. Ik zet het mesje hard tegen mijn arm en begin die te bewegen.
--
Trillend en snikkend leg ik het mesje weg en duw het natte doekje tegen mijn arm. Ik bijt hard op mijn lip, maar toch voel ik me voldaan. Ik heb mezelf na 5 dagen eindelijk weer pijn kunnen doen en dat voelt goed. Zo ontzettend goed. Maar toch voel ik me schuldig. Schuldig tegenover Milo. Hij was zo trots op me dat ik het 5 dagen vol heb gehouden. Ik begin luider te snikken. Fuck, waarom ben ik zo'n mislukkeling?

De deur gaat open. Ik schrik op en kijk met grote ogen naar mijn moeder. 'Matt?' vraagt ze geschrokken als ze kijkt naar mijn arm. Ik begin zwaarder te ademen en raak in paniek. 'Hey, hey rustig maar', zegt mijn moeder en neemt me in haar armen. Ik duw haar van me af, 'Ga weg, ga weg!' zeg ik en draai me snikkend van haar weg. Even is het stil. Ik staar snikkend naar de grond. Wat mijn moeder nu denkt? Ik heb geen idee. Ze is waarschijnlijk zwaar teleurgesteld in me. Die gedachte laat mijn lip nog heviger trillen dan die al deed. De deur van mijn kamer valt dicht. Ik barst in tranen uit. Waarom? Waarom ik?