DÜNYA İÇİNDE BİR DÜNYA

OF OF

Artık yeter. Bir yerden başlamam gerek. İpin bir ucundan tutmam gerek. Bugün farkettim ki kuyunun  en dip noktasındayım ve etrafıma bakıyorum. Etrafımda kimsecikler yok. Bir anda bir panik hali yaşadım. Çünkü bunu bütün çıplaklığıyla ilk defa farkediyorum. Kuyuya düşene kadar geçen süre içinde hiçbir şeyin farkında değilmişim. Kuyunun dibine vardığımda gerçekten ne kadar ahmak bir insan olduğumu, yalnız kaldığımı hissettim. Arkadaşlarımdan kimse kalmadı. Arayan soranım yok. Zorunlu arkadaşlarım olan kuzenlerimden başka hiç kimsem yok. O kadar kötüyüm ki bütün arkadaşlarımı kaybettim. Yusuf, Barış, Muhammet, Bedirhan, Yuşa, Said, Kadir, Yasin, Metehan, Ali, Muhammet... O kadar salağım ki elim kolum bağlı, şaşırmış durumdayım. Evet işin bir ucundan tutacağım. Spor ve ders çalışmakla başlayacağım. İyi bir insan olmak için çalışacağım. Ne kadar kötü olduğumu bilsemde pes etmeyeceğim. Ben kimseye muhtaç değilim. Yapabilirim, evet başarabilirim, tekrar kalkınabilirim. Üstümdeki bütün şeytanları, cinleri atabilirim. Buna boş ve gereksiz şeyleri zihnimden atarak başlayacağım. Başaramayacağımı bilsem bile başaracakmış gibi yapacağım. Bu hayatta pes etmeyenler kazanır. Unutmayalım ki herkes bu evrelerden geçiyor. Önemli olan toparlanabilmektir.