Unforgiven

Part-5

ဆူဘင်း ဓားထိုးမခံရခင် နာရီပိုင်းအလိုကဖြစ်သည်။

ကားထဲတွင် တိတ်ဆိတ်မှုကြီးစိုးထားပေမဲ့ ဘောမ်ဂယူ​၏နားထဲမှာတော့ ထိုစကားကို echo ထပ်သလို အကြိမ်ကြိမ်ကြားယောင်နေစဲ။

"ကျွန်တော်က ဂယူ့ကိုပဲကာကွယ်ချင်တာ"

စကားတစ်ခွန်းကို လွယ်လွယ်ထုတ်မပြောတတ်တဲ့ ထယ်ဟျွန်းအဖို့ ဒီစကားက အလကားသက်သက် အာချောင်တာမဟုတ်။

သို့ရာတွင် ထယ်ဟျွန်း​၏ နံရိုးအောက်က တံဆိပ်ကိုမြင်လိုက်တိုင်း သူ့နှလုံးသားထဲက တဆစ်ဆစ်နာလာသလိုခံစားရသည်။

သူသာသွားမရှုပ်မိရင် ထယ်ဟျွန်းဘက်က ဒီလောက်ထိ အနစ်နာခံစရာလိုမှာမဟုတ်ဘူး။ အဲ့ဒီ Steve Choiဆိုတဲ့ကောင်ကလဲ တကယ့် နှစ်ချို့မကောင်းဆိုးဝါးဆိုတာကို သူမေ့သွားတာ။

သို့ပေမဲ့လဲ ဖြစ်ပြီးတာတွေကလဲ ဖြစ်ပြီးပြီမို့ ထယ်ဟျွန်း​၏ သွေးထွက်နေသော နေရာကို ဆေးလိမ်းပေးရင်း

"အများကြီးနာနေသေးလား"

သေချာပေါက် နာနေမှာပေါ့။ အသားအပေါ်ကို မီးနဲ့တံဆိပ်ကပ်တာ မနာပဲနေပါ့မလား။ ဘောမ်ဂယူဆိုသည်မှာလဲ အချစ်ရေးနှင့်ပတ်သက်လာလျှင် ကျောက်တုံးမို့ ဘယ်လိုမေးခွန်းတွေမေးလို့ မေးမိမှန်းလဲမသိ။

သို့ရာတွင် ထယ်ဟျွန်းမှာ ဘောမ်ဂယူ​၏ အညိုရောင်ဆံနွယ်လေးကို လက်ဖျားနှင့်ထိရုံမျှထိကာ သပ်ပေးလျက်

"မနာတော့ပါဘူး"  "ဘေဘီဆေးထည့်ပေးကတည်းက အကုန်သက်သာသွားတာ"

ဆေးထည့်ပေးခြင်းကို လက်စသတ်ပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ဘောမ်ဂယူမှာ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ဖုန်းကိုထုတ်ရင်း

"အရေးကြီးကိစ္စတစ်ခုရှိတာ အခုမှသတိရတယ် Tyunရယ်"  "ဖုန်းခဏသွားပြောမှာမို့ စောင့်ပေးမယ်မို့လား"

စကားဆုံးဆုံးချင်း သူ့ပါးပြင်ပေါ်ကျရောက်လာသည့်အနမ်းတစ်ပွင့်။ သိပ်ကိုချိုမြိန်လွန်းတာကြောင့် ထယ်ဟျွန်းမှာ မပြုံးပဲမနေနိုင်။

သို့ရာတွင် ဘောမ်ဂယူဘက်က အရေးကြီးသည့်ပုံပေါ်တာမို့ သူ့ဘက်ကဘာမှပြန်မပြောပဲ ခေါင်းညိတ်ပြကာ ကားထဲ ထိုင်လျက်ကျန်ခဲ့​၏။