Moonlight/hyunlix

10-felix?

Tam bir hafta sonra chan'dan

Bugün okulun son günüydü ve sonunda tatile girmişlerdi. Bunun üzerine yakın arkadaşlarından yeonjun ve soobin ikilisini çağırmıştı. Okul sonrası herşeyi hazırlamış arkadaşlarını bekliyordu.

Zil çaldığında hızla kapıya ilerlemiş karşısında hiç beklemediği bir beden ile donmuştu.

Kapıyı açtığında karşısında seungmin vardı. Bir sırtında çanta bir elinde valiz ve kendisine bakan bir beden ile göz göze gelmişti.

"aaa pardon yanlış daire sanırım. 8 numaralı deire neresi?"

"burası. Kime bakıyordun"

"bu dairede bir ev arkadaşım var aynı evde kalıcaz odama."

"o senmisin gerçekten gel içeri geç. Odan yukarıda merdivenlerden çıkınca soldaki oda senin."

"kusura bakam uygunsuz bir zamanda geldim sanırım"

"sorun değil sen rahatına bak. Burdamısın bu gece?"

"evet. Yavaş yavaş evi taşımaya başlıyorum artık"

"yardım edebileceğim Birşey var mı"

"şu anlık yok teşekkürler."

Son kelimesini söyleyip merdivenlerden çıkmaya başladım ben ise hala anlam verememiş bir halde koridorda duruyordum. Gerçekten de felix ve niki ye olanlardan sonra benle nasıl kalıcağına inanamıyorum. Arkadaşlarının haberi varmıydı acaba.

Bunları şu anda düşünmeyi bir köşeye bırakıp salona geçmiş yeni gelmelerine rağmen arkadaşlarıma durumu açıklayıp başka bir zaman buluşmak üzere yollamıştım.

Seungmin'den

Olabildiğince çabuk bana verilen odaya çıkmış valizi bir köşeye koymuştum. hemen bu durumu felix ile konuşmalıydım.

Telefonunu elime aldığım sırada ekranda arama belirdi

Lixi
Arıyor...

Hiç beklemeden açmıştım.

"nasıl olurda bana onca şeyi yapan adamın evine taşınırsın! Nasıl yaparsın bunu min! Nolur bak gel başka ev buluruz sana.! onun yanında daha fazla kalmana izin veremem!"

"Lixi sakin ol. Ben de bilmiyordum chan ile aynı evde kalıcağımı yemin ederim ama artık taşınamam bir yıllık kiramı ödedim bile. Lütfen anla beni. Annem bile yanımda değilken bir yere gidemem. Özür dilerim"

"ben...istemiyorum onu... Göremem..."

"tamam sorun yok. Söz veriyorum karşılaşmicaksınız"

Konuşma sesiz bir hal alırken telefondan bir ağlama sesi gelmeye başladığı an suratıma kapandı. olanları düşündükçe kendine zarar veriyor yıpratıyordu. Görmeyi istememekte haklıydı ama yapıcak bişey yoktu.

Ve bana sorucak olursanız evet gerçekten chan ile aynı evde kalmaya korkuyordum. Evet pişman olduğunu söylemişti ama son pişmanlık neye yarardı... Kapı tıklama sesiyle düşüncelerimi unutup komut vermiştim.

"gelebilirsin"

"Birşeye ihtiyacın var mı?"