birileriyle ilişki kurmayı anlamsızca tüm kalbimle ve pervasızca istiyordum. tüm ipler kendi elimde sanıyordum, gençken herkes öyledir. fakat insan büyüdükçe vurdumduymaz oluyor, umut ve ihtiras tıpkı bir kum gibi kayıyor parmaklarımızın arasından.
Son senenizde Hanlim Sanat Okulu'nun yeni döneminden önce bir yaz gezisindeydiniz.
Küçük kuzenlerinizle tanışmak için Okayama Japonya'ya yaptığınız gezide, alışveriş merkezindeki bu harika kahve mekanını duydunuz ve Küçük kuzeniniz Ruka ile kontrol etmeye karar verdiniz.
Kafeye girdiniz ve gözlerinizi leziz menüde gezdirirken içlerinden en lezzetlisiyle, size gülümseyen sarışın bir çocukla karşılaştınız.
Kızardın ama hiçbir ifade göstermedin.
“Seçmek için yardıma mı ihtiyacınız var? Kasanın arkasında duran çocuk sana seslendi. Sana doğru yürürken omzuna bir önlük atarken ona baktın. "O Japon değil, seni anlamadı," diye kıkırdadı Ruka çocuğa.
Aniden Korece konuştu: "Bu, neden biraz kaybolmuş göründüğünü açıklıyor..."
"Affedersin?" biraz gülüyorsun
"Buzlu kahvelerden birini seçmeni öneririm.. ya da sana özel içeceklerimden birini yaparım." Biraz eğilerek sana doğru döndü, şaka yollu gülümsedin ve mutfağa geri döndü.
Birkaç dakika sonra Ruka için çilekli smoothie ve sizin için bardağında limon dilimi olan pembemsi bir içecekle gülümseyerek geldi. "Hadi bakalım! Bir çilekli smoothie ve bir sürpriz”
Ona teşekkür ettiniz ve o giderken size verdiği mendile bir not yazdığını gördünüz. “telefon numarası ~ Kafe çocuğu”
#**********
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
