Սև Հայելի

Գլուխ 4

Բազմաթիվ դեպքեր են եղել, երբ բախումներ են եղել ոստիկանության,  ժողովրդի և վանպիրների միջև, և դժվար չէր պարզել թե կոնկրետ ինչ է տեղի ունեցել, հատկապես այն ժամանակ երբ հիմա տեխնիկայի դար է, և յուրաքանչյուր քայլափոխի տեսախցիկներ են տեղակայված, իսկ ավելի վատ ականատեսների վկայություններ։
Տիպիկ իրավիճակ է 2021թ մարտի 25֊ը Սեուլի կորած թաղամասերում հայտանբերվել էին դիակների մի կույտ, որոնց պարանոցները կծված էին, և ամբողջությամբ հյուծված տեսքով, այդպիսի դեպք էր գրանցվել նաև սեպտեմբերի 6֊ին։

Դժվար  է գլխի ընկնել թե այս ամենը ինչպես կավարտվի։

Վանպիրները կող֊կողքի էին կագնել' սև հայելու դիմաց, իրենց հետևում Ջիմինն էր հանգսիտ նստած։ Յունգին տխուր էր, որ Ջիմինը իրենց հետ չի կարող գալ։ Համեմատած Յունգիին մյուսները ուրախ էին, նրանք առաջին անգամ էին գնալու այնտեղ, որտեղից որ Ջիմինն էր։ Տարօրինակ զգացողություն էր նրանց մեջ։

<<Մի բան կարող եմ խնդրել>>հարցրեց Ջիմինը թախծոտ ձայնով։

<<Ինչ ուզես>>Ժպտաց Յունգին։ Ծնկելով նրա դիմաց ձեռքը բռնեց և թույլ համբույր թողեց։

<<Կարո՞ղ եք մորս հանդիպել և ասել' որ ես լավ եմ և շուտով կգամ, և որ նրան շատ եմ սիրում>>

<<Իհարկե>>թույլ ժպտաց Յունգին֊Ներիր, որ չես կարող մեզ հետ գալ, խոստանում եմ շուտ գալ։ Նամջուն նրան լավ նայիր, խնդրում եմ։

<<Հանգիստ եղիր, ես ամեն բան կանեմ միայն թե հեռու մնացեք մարդկանցից, և մի պահ մոռացել, որ վանպիր եք>>

Վերջին անգամ մի լավ համբուրվելուց հետո, նրանք անհետացան մռնելով սև հայելու մեջ։

<<Սպասեք, իսկ Գումար>> վեր թռավ Ջիմինը։ Նրան էլ լսող չկար, վանպիրներն արդեն Սեուլի կենտրոնում գտնվող, հայելիների Խանութի ներսում էին։

_

<<Մենք հիմա ի՞նչ ենք անելու>>զարհուրանքով արտասանեց Չոնգուկը և հառաչեց պարտությունից։

Նրանք նայում էին դեպի ելքը, որտեղից բացվում էր Հունիսյան պայծառ եղանակ, իսկ մյուս կողմից արյան քաղցր հոտը, որը պարուրել էր նրանց քթերը, նրանք կուլ տվեցին և նայեցին Յունգիին սպասելով հրամանին։

<<Սատանան տանի>>զզվելի բղավեց Յունգին, նա ծանր էր շնչում անհագստությւոնից և հակիրճությւոնից։
Իր աչքերը դիպան ակնոցներին, որոնք դրված էին պահարանի վրա։֊ստվերներով քայլեք։