Սև Հայելի

Գլուխ 5

Ջիմինի տրամարդրություն ընկավ նրանց անհետացումից վարկյաններ անց, նա իր հայացքը գամել էր հայելուն և ընկճված մտածում էր Յունգիի մասին։ Եվ այդպես մի քանի րոպե երբ մտքին եկավ այն գաղափարը, որ նրա կարոտը կարող է հանել իր հետ կապված որևէ բանով նա տեղից վեր կացավ և գնաց։

Ջիմինը գրթե ամբողջ դղյակը ոտնատակ էր տվել, ուսումնասիրել էր յուրաքանչյուր տարածք, բաց չթողնելով ոչ մի անկյուն։
Երկար զբոսանքից հետո նա կանգ առավ Յունգիի աշխատասենյակի առաջ։
Չափավոր քայլերով մոտենալով դռանը դուռը ճռռոցով բացեց։Նա առաջին իսկ շնչին զգաց նրա բույրը, և իրեն թվաց թե նա այնտեղ նստած է։ Ջիմինը սքանչացման մեջ էր ընկել, փակելով դուռը նա առաջ անցավ։

Նա կագնեց գրասեղանի մոտ, որի վրա դրված էր մագաղաթյա գիրք' որը փռված էր գրեսաղի կետրոնում իր արտասովորությամբ գրավեց Ջիմինին։ Նա գիրքը ուսումնասիրեց և մի քանի տող կարդաց վերջինս ընթերցելով իր և Յունգիի անունը ափշեց և մեծ հետաքրքրությամբ նստեց, կարդալով հենց սկզբից։

Մղձավանջները որոնք իր մոտ պահպանվել էին ամենա արտասով կերպով, հայտնվեցին նրա մտքի աչքի առաջ և ստացան ամենացավոտ ձևերը։ Մինչև լավ հասկանալը, մի արցունք հոսեց նրա աչքերից նրա այտ։

<<Մարմնի այն ցավը, որը մխրճված է նրանց սիրո մեջ նրանց կկործանի։ Հոգեկան տառապանքը ավելի ծանր կլինի քան ֆիզիկականը, սերը դա միայն մարմինը չէ,որը բոլորը տենչում են, այլ հոգին է որը նրանք սիրում են առանց տեսնելու։
Նրանք կմահանան իրենց հետ սփռելով կյանքից մնացած նշույլներ, որոնք նոր կայքն կտան մանուկներին>>

Նա զգաց, թե ինչպես են արցունքները հոսում իր աչքերում։ Նրանց վերջին արկածից հետո պարզեց, թե որքան դաժան կարող են լինել կյանքը իրենց հանդեպ։ Որքան զզվելի և անզգույշ էին իրականում իրական մարդիկ։

Նայեց կարմիր աչքերով հերշի նկարին, որը պատկերված է մագաղաթում։ Հոյակապ գազան, որը չէր վարանի սպանել նրան՝ պոկելով նրա վերջույթը, բայց գոնե դա արագ կլիներ։ Ոչ երկար տարիների երկար դավադրություն, պարզապես նրան սանձազերծել և վերջ։

Բայց այս ամբողջության մեջ լույսի մի փոքրիկ շող կար։ Սիրով հիշում էր այն օրը, երբ հայտնաբերեց այս վայրը։ Երեքշաբթի գիշեր էր, որը նա հիշում էր, երբ հաբուրեց նրան։

<<Ինչո՞ւ հենց մենք>>թրջված աչքերը բարձրացրեց վեր, որտեղից իրեն էր նայում Նամջունը։

<<Եթե նրանք ստեղծել են քեզ, ուրեմն նրանք չեն կարող այդքան վատը լինել- խելամտորեն խոսեց Նամաջունը֊Դուք ընտրյալ եք' երկուսդ։ Տղա ով օմեգա ծնվեց հարյուր տարի անց, դա մի փոքր այլ է, միգուցե միայն այս ամենի համար և հետո ամենը կշարունակվի իր բնական հունով։