Սև Հայելի

Գլուխ 12

Յունգին գնալով իր գրասենյակ ամեն բան գցեց գետնին, իսկ վերջում մի ուժեղ հարվածով սեղանը շպրտում է գրապահարանի վերին հատվածի վրա' որից ջարդված մնացորդները ցրվում են շուրջ բոլորը։

Յունգիի զայրույթը, որը նրա ներսում սպանում էր ամեն մի բժիժ հասել էր գագաթնակետին։
Իր երեսի վրա ակնհայտ դարձան արյան անոթները։ Ձեռքերի երակները դուրս էին ցցվել իսկ աչքերը սևացել։ 

  Նա իր ներսի վայրի գազանին հազիվ էր հանգստացնում։ Նամաջունը դա նկատեց թե ինչպես է իր ձեռքից արյուն հոսում, նա իր բերանից պարունակությունը կուլ տվեց և նայեց աչքերին որոնցից ոչ մի լույս չէր արտացոլվում, մութ խավար էր ինչպես երկինքը։

Միշտ այդպես էր պատահում Յունգիի հետ, երբ իր հույզերը պահում էր իր մեջ, սեղմում էր պատերին' ստիպելով արյան անոթներին դուրս մղվել։ Իսկ հիմա երբ ամեն բան բաց է թողնում, ամեն բան սկսում է ավելի բարդանալ։

Յունգին բարձրացել էր եկրորդ հարկ և հենվել էր բազրիքին'հայացքը հառաց գետնին։

<<Յունգի՛>>կոպիտ ասաց Նամջունը և գնաց ներս, գետնից վերցնելով նետված գիրքը֊խելքդ  թրցրել ես, ի՞նչ ես անում։ Դու այդպես միայն ամեն բան բարդացնում ես։

Յունգին դանդաղ բարձրացնում է գլուխը և նայում Նամջունին' ով ներքևում նայում էր իրեն ձեռքի մեջ սեղմելով գիրքը։

<<Չես մտածու՞մ եթե Ջիմինը քեզ այս վիճակում տեսնի, կսկսի քեզանից վախենալ>> բղավելով խոսեց Նամջունը և ձեռքի մեկ շարժումով գրասենյակը սկսեց ինքն իրեն կարգի բերվել։

<<Ինչու՞ նա ինձ տեսնելու ցանկություն էլ ունի, որ մի հատ էլ վախենա։ Նա ինքը ասաց, որ ցանկություն չունի ինձ տեսնելու։
Հառաչանքի ձայնով խոսեց։

<<Մտածու՞մ էիր այդքանից հետո գալու էր և նետվեր գիրկդ։ Դու ինքդ պետք է առաջինը հանգստանաս, որ կարողանաս նրա հետ հանգսիտ խոսես։ Լավ կլինի մտածես թե ինչպես ես սիրտը շահելու։ ներեղություն կխնդրե՛ս>>

<<Ներեղությու՞ն, չէ մի, մեկ այլ բան մտածիր...
_

Նրա հուզմունքը ակնհայտ էր, նա նույնսիկ չէր  փորձում թաքցնել դա։
Մահճակալի հենակին կծկված նա Հեկեկում էր, և ամեն անգամ երբ աչքերը փակում էր Լե Սու հյոկի պատկերն էր իր առաջ գալիս։
Այն բոլոր հիշողությունները որը կապված էր նրա դաժան անցյալի հետ անցնում էր նրա դիմացով, այն ծղրանքները, հոգեբանական և ֆիզիկական ճնշումները։