Սև Հայելի

Գլուխ 9

<<Երազնե՞րը.. պատմիր ինձ ի՞նչ ես տեսել>>անհանգստացած խոսեց Յունգին և Ջիմինի ձեռքը հաբուրեց սեղմելով դեպի իրեն։
Խորը շունչ քաշելով Ջիմինը խոսեց.

<<Ամեն քայլափողի սառած դիակների էին, որոնց վրայով մեկը քայլում էր։ Իսկ ես սև հայելու մեջ էին մխրճված հենց նրա դիմաց։ Դա իրական ոճրագործություններ էր>> հառաչանքի ձայնով պատմեց Ջիմինը֊կարծու՞մ ես սրանք ինչ֊որ նշանակություն ունեն։

<<Գաղափար անգամ չունեմ>>պատասխանեց Յունգին 'ձայնի մեջ ժպտալով֊քեզ մի բան ունեմ ասելու, գաղտնի պահելը անիմաստ եմ համարում֊մի պահ լռեց և շարունակեց֊ Կվինտիլիանոսը հարձակվել է Միրատուրի վրա, ամեն բան սահմաններից դուրս է եկել։

<<Պատճառը քարն է այնպես չէ՞>> ասաց նա ցածրաձայն, նրա ձայնը մղիթարություն էր։

<<Այո՛>>փաստացի պաստախանեց Յունգին֊Նրանք ցանկանում եմ մեզ վերացնել, բայց դա նրանց մոտ չի ստացվի֊վստահաբար ասաց նա և ժպտաց։ Բացի այդ, մենք պետք է աշխատենք քո մղձավանջների վրա, չեմ կարող թույլ տալ, որ նորից դրանք տեսնես 

<<Ա՜յշ>>նրա արտահայտությունը թուլացավ֊Մի անհագստացիր դրանց վրա, դրանք  կարևոր չեն, լավ կլինի հիմա մտածենք թե ինչ ենք անելու։

<<Հիմար մի՛ եղիր>>ասաց Յունգին առանց մի հատիկ շունչ բաթ թողնելու֊Չեմ կարող բախտի քմահաճույքներին թողեն իմ երեխային֊նրա խոսքերը բավականին կոպտությամբ հնչեց։

Ջիմինի ծիծաղը թնդաց նրա միջով, երբ Յունգին այդպես ասաց։

<<Լավ կարևոր է, բայց դա կարող է սպասել, բացի այդ, պետք է հասկանանք թե ի՞նչ ենք անելու քարի և Այն մարդու հետ ով կագնած է այս ամենի հետևում>>։

Այս ամենում մի քանի չասված խոսքեր կային, և Յունգին ուներ դրանց պատասխանը, սակայն նա ուղղակի գերադասեց լռել, քան ավելի ծանրացել նրա մտքերը։

_

Նրա ծիծաղը ջերմ էր, երբ Նամջունը Ջինին իր գրկից իջեցրեց ցած՝ բռնելով նրա ձեռքը,  տանելով հիվանդանոցի ստերիլ սպիտակ միջանցքով:

<<Մենք գրեթե հասել են>> - ասաց Նամջունը հուսադրող կերպով։ ֊Նրանք պարզապես մի քանի թեստեր են անելու, որպեսզի համոզվեն, որ դուք լավ եք, լա՞վ։

Ջինը գլխով արեց։ ֊ Իսկ հետո՞ ինչ:

<<Հետո, հավանաբար, ինչ-որ մեկը կգա և ձեզ հարցեր կտա, որպեսզի պարզի, ձեր հոգեվիճակը>>