Սև Հայելի

վերջաբան

Ջիմինը հետ գնաց և նայելով նրա կարմիր շրթունքներին, սղմվեց դրանց, զգալով այդքան սպասված բույրը։ Յունգին չդիմացավ և առանց համբույրը կանգնեցնելու Ջիմինին պառկեցրեց' ազատվելով հագուստից։

Նրանց շուրթերը հանդիպեցին փափուկ, ապա կոշտ, թրթռուն համբույրով՝ նրա ձեռքերը նրա պարանոցի շուրջն էին: Նրա շուրթերը շարժվում էր բերանից դեպի պարանոց: Նրանք խորը հառաչեցին, Ջիմինի շունչը ավելի էր արագանում, երբ Յունգին շոյում էր նրան: Զգում էր, թե ինչպես են նրա ձեռքերը շոյում մեջքը, ներքև և ազդրերի շուրջը:

<<Ըհն ըհն>>կեղծ հազ բռնեց Նամջումը' բացելով սենյակի դուռը։ Յունգին վառվող աչքերով նայեց նրան կտրվելով այդքան հաճելի համբույրից, իսկ Ջիմինը դեմքն էր թաքցնում Յունգիի կրծքերի մեջ։֊Ընտանեկան ժողով է նեքև իջեք։

_

<<Յունգի՛ մենք քո հրամանով փորձեցինք քարը վերացնել, սակայն մեզ մոտ ոչինչ չստացվեց>> Ասաց Նամջունը և քարը դրեց սեղանին' որից մի թեթև լույս էր արձակվում, նա նորից նույն այն տեսքը ուներ ինչ առաջ, չնայած այն բանին, որ տարբեր փորձեր էին կատարել դա վերացնելու համար, այնուամենայնիվ դրա վրա ոչ մի բիծ չկար։

<<Ի՞նչ է նշանակում չի ստացվել>>աչքերը հառեց Նամջունի վրա և կոպիտ խոսեց։

<<Քարը պետք է նույն այն սրով վերացվեր, որտեղ որ նախկինում խրված է եղել քարը այնպես չէ՞>>

<Այո՛ Միրատուրի փրով>մտորեց Յունգին ։

<<Ոչի՛նչ, մեզ մոտ ոչինչ չհաջողվեց>>հուսահատորեն հառաչեց Ջինը։

<<Ի՞նչ է կատարվում>>Ջիմինըվերջապես հարցրեց.

Ոչ մի վանպիր չպատասխանեց նրան, և նրա որովայնում մշտապես առկա հիասթափության հանգույցը մեծացավ:

<<Ես չգիտեմ, թե ինչու են բոլորը կարծում, որ լավ գաղափար է ինձանից գաղտնիքներ պահելը>>, - բղավեց նա՝ վերջում համբերությամբ։<<Բայց ես կկարծեի, որ արդեն ակնհայտ է, որ այն լավագույն արդյունքները չունի>>

<<Դու գիտես քարի մասին այնպես չէ՞>>հարցրեց Ջինը

<<Ասենք>>ասաց նա զայրացած

<<Մենք հիմա պատերազմում ենք, և դրա միակ պատճառը քարն է, եթե այն հայտնվի նրանց ձեռքում աշխարհի վերջը կգա։