Գլուխ 7

89 10 9
                                    

Ամպերի սև խոռոչը պարուրել էին արյունոտ լիալուսնին, որը գնալով խամրում էր, կորելով խավարի մեջ։ Կայծակի ուժեղ հարվածից մարգագետիների որոշ հատվածները այրվել էին, դրա ծուխը տարածվել էր ողջ դարաստանով իր մեջ խորտակելով ծառերի մի ամբողջ կույտ։

երկրամերձ շերտում սառույցի բյուրեղներ էին կուտակվել որը նվազեցրել էր հորիզոնական տեսանելիությունը։ Օդի ջերմաստիճանը իջել էր հասնելով նվազագույնը ֊10⁰c
Դ

ղյակը մշուշոտ էր պատվել, պատերը ճնշող օդից քրտնում էին, վերջինս դառնալով եղյամ։

Երկրի մակերեսով դող էր անցնում ցնցելով ամեն մի ծառ ու թուփ, և մի այնպիսի դղրդույն, որ բոլոր վանպիրների, չղջիկների և զինվորների ուշադրություն գրավեց իր վրա։

Ողջ Միրատուրը(վանպիրներով բնակեցված գյուղ)
Տագնապի և անհանգստության մեջ էր, նրանցից յուրաքանչյուրը նայում էր իր սիրելիին ու հուսահատված դառը ժպտում։
Մեռնել մեկի կողմից, ով ապրել է դարեր շարունակ։ 

<< Արնախումների մի ամբողջ գոյություն կոչնչանա ամենա վայրենավարի ձևով, թափելով արյու՛ն, դա կոտորած է։ Երկրի կարմի՛ր սիրտը խրված է, փշերի և արհավիրքների մեջ։ Այն վնաս կհասցնի շուրջ բոլորը, թե՛ մարդկությանը, թե՛ այն հրեշներին ովքեր ծծում են մարդկային արյու՛ն։ Երկրի սրտում դատարկություն է տիրում, դրա փոքրիկ անցքը մեծ վնաս կհասցնի, թափելով կարմիր արյու՛ն.. >>

<<Ես արդեն հասցրել եմ այս տողերը անգիր անել, բայց այդպես էլ չեմ կարողացել գլխի ընկնել թե ինչ է ուզում սրանով ասել>>
հառաչեց Նամջունը։ Նրա յուրաքանչյուր բառերը բղավոցով էր դուրս թռչում, բոլորի հայացքները միանգամից թեքվեց Նամաջունի ուղությամբ, երակները արտահայտիչ էին դարձել ,մի փոքր էլ և ակնհայտ կդառնար արյան հոսքը։

<<Նայե՛ք էստեղ>>խոսեց Ջիմինը,  կագնելով գրասեղանի դիմացը ձեռքը տարավ մագաղաթյա գիրքը֊ամեն անգամ կրկնում է արյուն֊արյու՜ն, և շեշետում է նաև կարմիրը։

<<Ի՞նչ ես ուզում դրանով ասել>>բացականչեց Յունգին մոտենալով նրան։

<<Ինչի՞ հետ եք ասոցացնում արյունը կամ կարմիրը>>Նայելով յուրաքանչյուրին հարցրեց Ջիմինը։

<<Ցավի՞>>տարօրինակ կերպով արտաբերեց Չոնոգուկը։

<<Ո՛չ մեզ համար Գուկ, այն մեզ հաճույք և ուժ է պատճառում։ Յուրաքանչյուրը ունի իր պատկերացումները արյան հետ֊բացականչեց Թեհյոնը֊Օրինակ ես կարծում եմ, որ նման է կարմիր լիալուսնի, այն կարծես մեզ համար ժամանակն է, ցույց տալու այն ուղին, որը տրված է մեզ։>> Թեհյոնին նայելով Ջինը մի պահ մտորեց և խոսեց։

Սև ՀայելիWhere stories live. Discover now