[+18]
[Yarı/Texting]
"Seni kendi ellerimle geberteceğim. " Dedim tıslarca, o ise elindeki sigarasını yakıp , o uçsuz bucaksız yeşil gözleriyle baktı bana ... "Unutma , Marie . İnsan kendi ölüm tarihini belirleyemez ." Dediği şeyle daha fazla geri...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
жизнь; Останавливаться.
00.00
Sessizlik? Ne kadar da yalnız ... Bazen insanlar incindikleri için , yalnız kalmak isterler.
Bazıları ise bazı , sorunlardan ötürü , yalnızlığı sessizlik ile somutlaştırır...
Koltuğa oturup , annemin feryatlarını dinliyordum. "Bu olamaz ! Tanrım koru bizi ." Annemin gereksiz tepkileri , her daim canımı sıkmıştır , fakat bu biraz aşırıya kaçmak oluyor?
"Fazla endişe ediyorsun ... Ne yani gelip evimize mi dayanacak? " söylediklerime karşın ; dehşetle bana doğru döndü . "Saçmalama anne ..."
Ellerini kaldırıp bana sus emrini verdiğimde, uzun bir aradan sonra , onun ev otoritesini hatırlamıştım ... "Konuşma!" Eliniindirip, koltuğa oturmuştu ...
"Unutma Marie , bazı şeyler sadece tek yüzüyle görünür !"
Dediği şeylebirlikte, kaşlarım havalanmıştı . Ne demek istemişti ?
Duvarda ki büyük , antika saat çaldığında , bir günümün daha bittiğini anladım .
00.00 ...
Ne kadar da anlamsız bir rakam ... Bazen bir değeri yok etmeye bile yeten o anlamsız rakam ... Bazen soyut ve bazen de somut ...
Kafamı duvardan çevirip, telefonuma gelen bildirime odaklandım .
жизнь; Останавливаться. 00.00
Gördüğüm bu kelime dikkatimi tam anlamıyla dağıtmışken , annemin sesi odak noktam olmayı başarmıştı ... "Baban aradı beni ... Senin hakkında ." Anneminmahçup bakışları herşeyi açıklıyordu zaten ...
"Ne istiyormuş? " montunun cebinden bir adet , zarf çıkarmıştı ... "Bunu sana iletmemi istedi. " bana doğru uzattığı zarfa baktım .
Annemin elinde ki o zarf benim için çok anlamsız geliyorduartık... Elinde ki zarfı alıp , üstünü açtım . Özenmedim ... Özenemedim...
Elime anında gelen o kağıt parçasına baktım . Tanrım , ne kadarda anlamlı (!)
"Sevgili Marie , Biliyorum ; beni merak dahi etmiyorsun... Sana hak veriyorum . Fakat bu artık can sıkmaya başladı . Biliyorsun Nice'da artık daha fazla kalmanı istemiyorum... Benim yanıma , yani Marsilya'ya gelmelisin . Marsilaya'da bir ailem var . Bir karım , vede oğlum ve kızım ... Ama biliyorsun ki ; sende benim ailemsin . Benden bir kansın, benden bir can ... Sen en az onlar kadar benim ailemsin . Geçmişteki bazı şeyleri unutman gerekiyor . Annenle verdiğim sonsuz bir ara var , fakat bu seni benden ayırmaya yetecek kadar güçlü bir bağ değil Marie ... Biliyorum, aklında çokca şüphe , çokca mantıksız gelen , ifadeler var aklında ... Bunların cevaplarını arıyorsun . Ama fazla merak çok zararlıdır Marie ... Zarar görmeni istemiyorum... Marsilya'ya gelme zamanın geldi Marie . Cevabını çok içtenlikle bekliyor olacağım ..."
Okuduğum cümleler , içimde bazı şeyleri kıpırdatmıştı . Sevgiye ne kadar muhtaç olduğumu ... Ne kadar istediğimi...
Kızarmış gözlerle anneme doğru baktım . Korkak bakışlarıyla bana doğru bakıyordu . "Babanın yanına mı gideceksin ?" Sesi o kadar kısık çıkmıştı ki ... Elimde ki kağıt parçasını kenara doğru atıp , ayağa kalktım .
Yavaşca anneme doğru ilerliyordum . "Seni bırakmam..." sesim o kadar kısık çıkmıştı ki ... Fakatannemin duyduğuna adım kadar emindim . Işıldayan gözlerle bana doğru baktı . Yavaşca eğildim yanına doğru . "Sen beni bırakmadın ... Bende seni bırakmayacağım anne ..." yanağından süzülen göz damlasıyla birlikte tebessüm ettim . "Söz ver bana Marie ." Ağır bir tebessüm hediye ettim ona... "Söz veriyorum sana ."
