"Bu hikayede her şey sanılmaktan biraz da yanılmaktan ibaret."
Her şey bir neden sorusunun pamuk ipliğine bağlıydı aslında. Liva neden bunları hissediyorum diye sormadı kendisine, Lara neden saçlarımı boyatıyorum'un cevabını bulamadı. Sonra bir gün...
Merhaba sevgili okuyucum, şu an bu satırları okuyorsan bu kitabın yazılması için bir ışık da sen tutuyorsun bana. Ne kadar teşekkür etsem az, iyi ki varsın. Bölüme oy vermeyi ve bol bol yorum yapmayı unutma olur mu?❤️
Bölüm şarkıları: Rihanna-Cry Lana Del Rey- West Coast
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Duyguların bir zaman aşımı olurdu. İlk hissettiğin haliyle kalmazlardı. Öfken çok büyükse bu bir zaman sonra özleme dönüşebilirdi, tam tersi nefrete de. Biri seni çok kırdıysa bunu unutur onu kendi içinde affetmeye çalışabilirdin ya da o kırgınlık seni sonu olmayan bir yola sokabilirdi.
Ufuk'a kırgın ya da öfkeli değildim. Babama da aynı şekilde. Kimseye bir kızgınlığım yoktu. Benim tek kızdığım kendimdim. Bu kadar çok düşündüğüm için, ufacık şeyleri bile bu kadar çok taktığım için kendime kızıyordum.
Şu an olanlar bir yanılsama değildi. Şu an hissettiklerim zaman aşımına uğrayacak şeyler miydi bilmiyordum, olmasını dilerdim. Ama muhtemelen olmayacaktı.
Daha birkaç saat önce sormuştum ona, muhtaçlığı ve ihtiyaçlığı. Ben ona değil de babama mı muhtaçtım?
Kendimden nefret ettim. Zihnimdeki çığlıklardan nefret ettim. Güzel şeylerin hep bozulmasından nefret ettim.
Şu an bu tavrımın sebebini birine anlatmaya kalkışsam beni anlamazdı. Şu an bir kitap sayfasında olsam, birisi kalemi eline alsa ve şu yaşadıklarımı yazsa şüphesiz eleştirilen kişi ben olurdum. Çünkü zihnimin içinde yalnızca ben vardım. Midenin içinde sağa sola yalpalanan küçük bir parça yiyecek düşünün. Kafamın içinde ben de tam o şekilde yalpalanıyordum. Anlaşılmayı beklemiyordum sahiden, amacım bu değildi. Düşünmek insanı yorar mıydı, tüketir miydi, yok eder miydi? Bilmiyordum. Ama tek tek yaşıyordum.
Emin olduğum tek şey bu işi zihnimin içinde çözmezsem bu savaştan sağ çıkamayacağımdı. Ona olan sevgim, bağlılığım, tutkum yalnızca babamın bana veremediği sevgiden mi kaynaklıydı. Onunla her yakın olduğumda kokusunun beni rahatlatmasının sebebi o muydu, babam mıydı?
İşte önce bunu çözmeliydim. Bu süreçte ondan uzak durmalı bendeki yerini anlamalıydım. Yoksa zihnim onun yanında olduğum her an bana eziyet eder ve bizi yok ederdi.
Zihin en etkili intihar yöntemiydi.
Odanın içine birinin daha adımlarının düşmesiyle yere saçılan cam esans şişesinden bir parçayı avucumun arasına alarak ayağa kalktım.
"Neler oluyor burada?" diyen babamın sesi odanın içini doldurduğunda Aysu'nun ürkek bakışları babamı bulmuştu. Onun konuşmasına izin vermeden araya girdim.
"Elimden kayıp yere düştü. Önemli bir şey miydi?" Ayakta bile duramayacak gibi hissediyordum ama kendimi sıkarak sesimin titremesini engelledim. Gülümseye çalıştım ama beceremeyince kendimi zorlamadım.
