Sırlar Üzerinde Hayat

Bölüm 3: Gizemli Notlar.

Ama dünyada her şey olması gerektiği gibi olmuyor ki...

~Can Yücel, Rengahenk.

🖤

Merih kolumu tutup beni de kendisiyle birlikte arabaya doğru çekiştirmeye başladı. Bir an adamın söylediklerinin ardından kahkahası olduğum yerde durmama sebep oldu.

"Ben sadece sizi tebrik etmeye gelmiştim. Olacağınızı sanmam ama...Bir ömür mutlu olun!"

Merih duyduklarıyla "Siktir!" diye bir küfür savurdu. Daha sonra hemen "Sıla arabaya bin!" diye emretti bana. Burada bir saniye daha durmak istemediğim için sözünü ikiletmeden hemen dediğini yaptım. Arabaya bindiğim gibi gaza bastı.

"Adamı tanıdın mı?" diye sordum. Önce bir kaç saniye düşündü. Daha sonra "Hayır." dedi düz bir şekilde.

"Yalan söylüyorsun!" dedim. "Ne?" bunu beklemediği için afallamıştı.

"Yalan söylüyorsun dedim! Evet ilk önce gerçekten de tanımadın adamı. Ama sonra bir şey oldu. Ya adamı tanıdın ya da bir şeyler farkettin. O yüzden uzaklaştırdın beni oradan." artık şaşkınlığı yüz ifadesinden bile belli oluyordu. "Evet seni bekliyorum. O adam kimdi? Ve babamla ne alakası var?"

"Söylemeyeceğimi biliyorsun!" dedi. Sinirlenmem bir saniyemi bile almamıştı.

"Hayır! Söyleyeceksin!" bağırmamla arabayı yolun kenarında durdurdu. Kolumu sertçe sıkıp bağırmaya başladı.

"Sakın! Sana bana sesini yükseltmemeni söylemiştim! Haddini bil! Bir daha bana emir vermeye kalkar ve ya sesini yükseltirsen sana dün ve şimdi olduğu gibi nazik davranmam!" Resmen gözlerinde kendi cinayetimi görmüştüm. Korku anında bedenimi sarmış ellerim titremeye başlamıştı bile.

Gözlerimden bir kaç damla yaş akarken hızla arabadan indim. "Sıla! Eğer şu anda bu arabaya binmezsen seni almadan çıkar giderim buradan. Sen de artık burada ne yapıyorsan yaparsın!" diye bağırdı arkamdan. Hayır! Bunu yapmaz. Değil mi? Bin şu arabaya Sıla! Yoksa bu adam kesinlikle seni burada bırakıp eve tek başına dönecek! Kafamı kaldırıp zifiri karanlığa baktım. Bu durumda inat etmenin hiç iyi bir fikir olmadığını düşünüp tekrar arabaya bindim.

Yolun geri kalanında ikimiz de sessizdik. Ben daha çok korkudan konuşmamışdım. Vardığımızda hiçbir şey söylemeden hızla arabadan inip eve girdim. Ev sessizdi. Galiba herkes uyumuştu. Ben de koşarak odama çıktım. İçeri girdiğim gibi gözyaşlarımı tutamadım.

Bazı anlar vardır birilerini gerçekten tanıdığımız anlar. Bir şey olur ve 'O bunu yapmaz!' ve ya 'O öyle biri değil!' dediğimiz herkesin tam da öyle biri olduğunu anlarız. Bu gün benim de yaşadıklarım bu anlardan biriydi. Babamın benden çok büyük bir şey sakladığını anlayarak hayal kırıklığına uğramıştım. Bu adam her kimse babamın bahsettiği o sebeple alakalı. Arkamdan bir şeyler çevriliyor. Ve ben eminim ki, hiç hem de hiç iyi işler dönmüyor!

Babam nasıl olur da benden bir şeyler saklar. Abim! Tabi ya! Babamın bildiklerini abim de biliyor. Abim iki gündür bana öyle davrandığna göre demek ki bu iş benim sandığımdan daha büyük bir şey!

Ayrıca arabada Merih'in gözlerinde gördüklerim de yemin ederim ki, çok korkunçtu. Bu beni ikinci tehtid edişiydi ama eminim ki, üçüncü de tehtid etme zahmetine girmez direkt yapardı!

Son bir kaç günde yaşadıklarım gerçekten fazlasıyla ağırdı. Ve kim bilir bundan sonra başıma daha neler gelecekti.

Kendimi toparlayıp banyoya girdim. Üstümü değiştirip elimi yüzümü yıkadım. Daha sonra odama dönüp yatağa uzanıp gözlerimi yumdum. Çok yorgundum. Uzun bir uykuya ihtiyacım vardı.