sararmış bir kağıt parçasında

küçük kıza

  
                               -küçük kıza

acı, korkuyu yendi
korku, arkasına bile bakmadan kaçtı
acı dimdik
öyle büyük
öyle güçlü ki

acı, korkuyu yendi
korku, kaçtı
sonra durdu
kendiyle savaştı
ne kazandı, ne kaybetti
dönüp baktı
acı hala çok büyük

korku, bir şeyi fark etti
acıda, kendini gördü
asıl büyük olan
güçlü olan
kendisiydi aslında

O, o kadar korku doluydu ki
acısını çoğaltarak
korkusunu bastırmaya çalıştı
başaramadı
daha fazla acı çekti
her seferinde, daha fazla

korku, geri geldi
sırtındaki yükü taşıyamayan kıza baktı
onun için ağladı
onun için haykırdı
"acı çektikçe korkusuz olacaksın!"
bu bir yalandı

korku yavaşça,
dizleri üstüne düşmüş kızın yanına eğildi
"korkma, ne ben kalıcıyım ne de acı."
kız ağlamaya başladı
"ne zaman gideceksiniz?"
korku, acıyla konuştu
"gücünü topladığında."
kız öfkelendi, bağırdı
"gücüm kalmadı ki toplayayım!"
korku hafifçe gülümsedi
"ne kadar güçlü olduğunu,
korkmaktan korkmadığında anlayacaksın."

kız, denileni anladı, bu
korkunun güçlenmesine neden oldu
korku, yavaşça ayağa kalktı.
acı, omzuna yaslandı.
kız, ellerini sertçe yere yaslayarak
kendini kaldırdı

şimdi ne acı, ne korku kazandı
kazanan tek kişi, dizleri yırtılmış,
acaba daha fazla yırtılacak mı diye düşünmeyen
küçük kızdı