boyanmış deniz rengine
çocukluğum derim bu eve
sonsuzdur, bakarım
gördüğüm kadardır aslında
her şey gibi
uzanırım altına
çizerim bazen, beyazları taşırmadan.
sonra bir gün gelir
rengi değişir
beyaz kaybolur
kararır evim
boyası akar yüzüme
ıslanırım
bakamam, kaçırırım gözlerimi
yüz çeviririm bi' nevi
"dur!" der bana
"dur, temizliyorum seni.
görülmemişliğini
sevilmemişliğini"
gözlerimi kapatır
izin veririm
kim vermez ki
kim istemez
temizlenmeyi
gülümserim
acınacak halime
gülümserim ben
evim ağlar
bana ağlar
yaşlarımı gizler
yine de gülümserim ben
ŞİMDİ OKUDUĞUN
sararmış bir kağıt parçasında
Poezjaacı, yüreğimde yetişen bir çiçek. yaşlarım, can suyu. ellerimle diktim onu. mutlulukla aldım saksısını. bilmiyordum, ne yaptığımı. filizlendi. karanlık çökerken izledim. daha da hızlandı büyümesi. karanlıktan aldı boyunu. karanlı...
