Onlar on dokuz yaşında, aşkı sonuna kadar yaşayan iki gençti. Üniversiteye geçmişler, kendilerine bir düzen kurmuşlardı.
Seokjin, aşkları bitmez sanmıştı.
Namjoon ise, gururu aşkının önüne geçmez.
İkisi de yanılmıştı.
°°
"Hayatımızı mahvettin! Haya...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
bölümü hiç düzenlemedim ve hiç kontrol etmedim sadece bu geceye yetişmesi gerekiyordu.
ve kitabın nasıl gittiğine dair ufak bir yorum alabilirsem sizden, ne mutlu bana.
iyi okumalar❤️
Önceleri bu eve yuva diyebilmek için çok uğraşmıştı Seokjin. Üç katlı, büyük bahçeli, oğullarının da olduğu güzel bir evdi aslında.
Fakat asla huzurlu değildi.
Bu eve adımını attığından hep bir sorun vurmuştu yüzüne. Üstelik o sancılı acil çalışanı olduğu günler de bu evdeydi. Bu yüzden Jungkook'un ilk kez yürümesini, ilk kez baba deyişini hep kaçırmıştı. Bu yüzdendi hiçbir noktasında huzurlu hissetmeyişi.
Şimdi ise Namjoon ile son görüşmesini düşünüyordu. Bir insan hiç mi pişman olduğunu göstermezdi? Hiç mi üzülmezdi? Belki de pişman falan olmamıştı. Unutup gitmişti, bakmıştı hayatına.
Arkadan ona yaslanan beden ve vücuduna dolanan kollarla irkilmişti. Odalarının balkonunda ormanlığa bakarken, Jisoo'nun odaya geldiğini bile duymamıştı.
''Üşümüşsün, neden içeri geçmiyorsun?''
''Üşümedim.''dedi bakışlarını ormanlıktan çekmeden. ''Sen üşürsün, geç içeri. Gelirim birazdan.''
Onu saran kollar yerinde durmadı ve yavaş yavaş, acelesi olmadan okşadı gömleğini üstünden bedeni. ''Çocuklar uyudu.''
''Yorgunum Jisoo.'' dedi Seokjin.Kollarını nazikçe tutarak indirdi ve ona döndü. ''Yarın erkenden hastanede olmam gerekiyor.''
''Seni özledim Seokjin,'' Kolları adamın omuzlarına çıktı. ''İzin ver bu gece özlemimizi giderelim.''
Seokjin iç çekti. ''İStemiyorum. Yorgunum. Israr etme lütfen.'' sözleri biter bitmez kadının yanından geçip odaya girdi. O uzaklaşmak istese de, kadın bırakmadı peşini.
''Neden böyle uzaklaştın benden? Karı koca değil miyiz biz?''
Kravatını çekiştiren Seokjin, arkasında konuşan kadının sözlerine alayla güldü. ''Uzaklaştım mı? Biz ne zaman yakınlaştık ki Jisoo?'' arkasını dönüp hayal kırıklığı ve yarı öfkeyle ona bakan karısına baktı.
