FİORANTİNA [BxB]

Eskişehir

Başlama tarihlerini alalımm

Üniversite sınav tercihleri açıklanmış, tercih yaptığım yer Mersin'de çıkmıştı. Tabi haliyle ben de ev aramalarına başlamıştım. Genel olarak ev fiyatları o kadar yüksekti ki çok şaşırmıştım,ne de olsa en son baktığımda bu kadar olmamıştı ve sadece iki ay önce bakmıştım.

KYK yurtları olmazdı çünkü insanlarla asla anlaşamıyordum; benden nefret etmelerini sağlıyor, illallah ettiriyordum.

Neyse ki sabah akşam iki gün boyunca aramalarım sonucu bir tane ev bulmuştum. Ev Mersin'deydi ve çok hoş duruyordu. Zaten Mersin'de okuyacaktım,ev fiyatı da uygun gelince en azından bir şans vermem gerekiyor gibi hissettim ve ev sahibini aradım.

Ev sahibi telefonumu çok tatlı bir sesle açtı."Buyrun?" Telefonu açan bir kadındı. Sesinden çok da genç olmadığını anlıyordum, en az otuz yaşında olabileceğini düşünüp konuşmaya başladım "Efendim merhaba; öncelikle günaydın,çok erken aradım ama uyandırmadım inşallah."

Kadının sesi telefondan çok uykulu geliyordu ve muhtemelen uyandırmıştım ama kadın hoşgörülü olmalı ki "Yok canım, burada istesem de geç kalkamam zaten." Gibi saçma ve anlamsız bir cümle kursada sorun etmedim.

"Efendim ben mersindeki kiralık ev için aramıştım, fiyatı çok uygun geldi de hâlâ kiralıksa en azından bakmak isterim." Kadının en baştaki o uykulu ve sarhoş gibi sesi bir anda gidip yerine çok canlı bir ses geldi. "T-tabi,tabi tabi ne zaman istersen biz de çok mutlu oluruz hem..." Neden bir anda bu kadar heyecanlandı anlamıyordum ama benim de işime gelirdi zaten,sorun etmedim.

Kadınla kısaca konuşup,ne zaman Mersin'e eve bakmaya geleceğime karar verip kapattık. Mutlu olmuştum,ev fiyatı hem uygundu hem de sakin bir yer gibi duruyordu. Üniversiteye de yakındı bu benim için yeterli bir sebepti zaten.

Öğleye kadar kalan zamanda biraz bilgisayar oyunu oynadım, sınav zamanı neredeyse hiç oynamamıştım ve şimdi acısını çıkartıyor gibi durmadan bilgisayar başındaydım. Annem olsaydı çok kızardı.

Onu düşünmemle derin bir nefes aldım. Sanırım onları özlemiştim,neden bilmiyorum mezarlarına çok gitmezdim. Gidemezdim işte kabullenemiyordum hâlâ.

Ben beş yaşındayken ailemin trafik kazasından öldüğü söylenmişti bana,yedi yaşıma kadar da mezarın yanına hiç götürülmedim belki de psikolojime zarar gelmesin diyeydi bilmiyorum ama pek yararı olmadı.

Büyüdükçe daha büyük bir bunalıma girdim. Onları çok az hatırlıyordum ama her geçen gün daha da siliniyorlardı zihnimden her ikisi de. Babam...

Beni omzunda dondurma yemeye götürdüğü zamanları, kovalamaca oynadığımız zamanları hatırlıyordum. O kadar uzak gelmiyordu ki bu zamanlar sanki elimi uzatsam o anıyı yakalar tutup kendime çekebilir gibiydim.

Ama olmuyordu. Hiçbir zaman o anıları tutup çekmeyi başaramadım.

Ben de vazgeçtim.

Artık okuduğum kitapta bir anı gibiydiler, on dokuz yaşıma yeni girmiş ben için kimsesiz olmak kolay değildi ama hallediyordum.

Arkadaşlarım vardı,gerçi şehir değişince belki de onlarla da iletişimim sekteye uğrayacaktı ama şuan bunu düşünmek istemiyordum.